Η άρνηση
της πραγματικότητας δεν είναι μόνο ψυχοπαθολογικό σύμπτωμα αλλά και σε
ό,τι αφορά τη Γερμανία φιλοσοφική θέση. «Τα γεγονότα σάς διαψεύδουν»
είχαν πει οι μαθητές του φιλοσόφου Φίχτε στον δάσκαλό τους, για να
πάρουν την απάντηση «Τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα».Στις πρώτες μέρες
της εβδομάδας που πέρασε, τόσο το σοκ από την πρωτιά της Λεπέν στη
Γαλλία στον πρώτο γύρο των περιφερειακών εκλογών όσο και η απογοήτευση
των αγορών που κατέγραψαν τις δηλώσεις του επικεφαλής της ΕΚΤ, Ντράγκι,
της 3/12 ως κατώτερες των προσδοκιών τους για περισσότερη χαλάρωση μαζί
με την πρόκληση αντιμετώπισης του προσφυγικού και του κόστους θωράκισης
απέναντι στην τρομοκρατία έθεταν ευθέως το ερώτημα αν το Βερολίνο
πρόκειται να αποδεχθεί ρητά ή να ανεχθεί σιωπηλά ουσιαστική χαλάρωση της
δημοσιονομικής πειθαρχίας. Δεν υπήρχαν μεγάλες προσδοκίες, καθώς η
Μέρκελ δέχεται ισχυρή αμφισβήτηση από τα δεξιά για χαλαρότητα κυρίως στο
προσφυγικό, με το συνέδριο της Χριστιανοδημοκρατικής Ενωσης που
συνέρχεται αύριο Δευτέρα και μεθαύριο Τρίτη στην Καρλσρούη να έχει
προεξοφληθεί ως σκληρή δοκιμασία για την καγκελάριο.Οι μειωμένες προσδοκίες για ρεαλπολιτίκ του Βερολίνου στην Ευρωζώνη προσγειώθηκαν απότομα την περασμένη Πέμπτη, όταν οι δηλώσεις πρώτα του κεντρικού τραπεζίτη του Λουξεμβούργου, Μερς, και στη συνέχεια του Γερμανού ομολόγου του, Βάιντμαν, έδωσαν το μήνυμα εξέγερσης κατά του Ντράγκι: Μια ευρεία πλειοψηφία στο ΔΣ της ΕΚΤ -είπε ο Μερς- εκτιμά ότι δεν χρειάζεται περισσότερη ποσοτική χαλάρωση, με τον Βάιντμαν να προσθέτει ότι η ποσοτική επέκταση θολώνει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής και αμβλύνει την πίεση προς τις χώρες-μέλη της Ευρωζώνης να τηρούν τη δημοσιονομική πειθαρχία!
Ποιο είναι το πραγματικό ειδικό βάρος και η εμβέλεια της εξέγερσης των σκληρών της ΕΚΤ κατά του Ντράγκι; Η ομάδα αυτή -με ζητούμενο αν αποτελεί ευρεία πλειοψηφία ή σκληρή μειοψηφία- δεν λέει κάτι καινούργιο, καθώς και πριν από έναν χρόνο ήταν αντίθετη στην εξαγγελία της ποσοτικής χαλάρωσης. Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού: στις εσωτερικές ισορροπίες της Χριστιανοδημοκρατικής Ενωσης και του μεγάλου συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλδημοκρατών.
Δίχως αμφιβολία η Μέρκελ βρίσκεται σε πολύ πιο αδύναμη θέση από ό,τι πριν από έναν χρόνο και ο Σόιμπλε έχει διευρυμένα περιθώρια ελιγμών ως γέφυρα ανάμεσα στην καγκελάριο και τους δυσαρεστημένους κατά κύριο λόγο, δηλαδή τους Βαυαρούς Χριστιανοδημοκράτες και την κομματική νεολαία. Παρά τα παραπάνω η Μέρκελ έχει ένα βαρύνον πλεονέκτημα: ότι οι αντίπαλοί της δεν έχουν εναλλακτική λύση και δεν επιχειρούν να την ανατρέψουν, αλλά να την ποδηγετήσουν.
Αν παραταθεί το εσωκομματικό βραχυκύκλωμα στη Χριστιανοδημοκρατική Ενωση και εγκλωβίσει την καγκελάριο σε μια διολίσθηση από την ακινησία στην περιχαράκωση στο προσφυγικό και στη δημοσιονομική λιτότητα, τότε οι Σοσιαλδημοκράτες του Γκάμπριελ θα προβληματιστούν προφανώς αν πρέπει να χάσουν τη διαχωριστική γραμμή και το διακριτό τους στίγμα, παραμένοντας προσδεδεμένοι στις επιλογές του μείζονος κυβερνητικού εταίρου ή να αναλάβουν το όποιο κόστος της διάρρηξης της κυβερνητικής συνεργασίας.
Τούτων λεχθέντων παραμένει ασαφές αν η ακαμψία της ομάδας Βάιντμαν στο ΔΣ της ΕΚΤ μπορεί να ερμηνευθεί ως ιδεοληψία ή ως κυνική λογική συσχετισμών στη βάση της εκτίμησης ότι ουδείς στην Ευρωζώνη, ακόμη και η οριακά συμπιεσμένη Γαλλία του Ολάντ, μπορεί να αναλάβει το κόστος μιας μετωπικής σύγκρουσης με τη Γερμανία.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=64302060
