Εχω βαρεθεί τα
πολιτικά πάρα πολύ. Μόνο σε επίπεδο «παρατήρησης» τα αντέχω. Στέκομαι
στις λεπτομέρειες: Γιατί καταργήθηκαν οι μπαλένες, ας πούμε. Ξέρει
κανείς; Αν δεν είχαν καταργηθεί ο γιακάς του πρωθυπουργού θα στεκότανε
στη θέση του και δεν θα ξέφευγε συνεχώς απο το σακκάκι, με μια τάση να
φτερουγίσει, αριστερά (πάντα) απο την πραγματικότητα και να το σκάσει
απο τις επισημότητες για να πάει ν’ αράξει στις αμμουδιές της εφηβείας
και της νιότης, τότε που το όνειρο της πρωθυπουργίας ήταν μια τρέλλα
νεανική, παραδομένη στα φτερά της φαντασίας.
Λογικό είναι να θέλει ο γιακάς να ξεφύγει απο αυτό το πολύ συμβατικά ραμμένο κοστούμι των καθημερινών πρωθυπουργικών υποχρεώσεων. Και λογικό είναι να υπάρχει κάποιος εκει γύρω για να τον συγκρατήσει. Ο Νίκος Παπ(π)άς -{μου είχε πεί, κάποια στιγμή, ο ίδιος να γράφω το «Παπάς» με ένα π, αλλά ακόμα δεν έχω βεβαιωθεί οτι το εννοούσε, όπως και άλλα που μου έχει πεί}- δεν μπορεί να ασχοληθεί με κανενός τον γιακά, αφού έχει πια τον δικό του να φροντίσει. Αυτός είναι όμως ο πιό κοντινός, ο πιό φίλος, ο πιό παλιός συνομίληκος στα περίχωρα του Μαξίμου και της νέας (αριστερής πάντα) διακυβέρνησης. Αν δεν ευκαιρεί ο Παπ(π)άς να μουρμουρίσει «ρε Αλέξη, μάζεψε τον γιακά σου», ποιός θα το κάνει;
Αλλα δεν είναι μόνο ο γιακάς. Είναι και αυτό το πολυ χαλαρό body-language. Την ώρα που ακούγεται ο Γαλλικός εθνικός ύμνος, αλλονζανφάν μιλάμε τώρα, μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη (έργο του Εμμανουήλ Λαζαρίδη, παππού της παιδικής μου Μανουέλλας Παυλίδη, να τα λέμε κι’ αφφφτά), ο πρωθυπουργός κάτι θυμάται και χαμογελάει και κάθεται με τα πόδια ανοιχτά και με τα χέρια δεμένα μπρός – ενω όλοι θυμόμαστε πως οι εθνικοί ύμνοι ευγενικά ζητούν μια στάση προσοχής και το κορμί του ανδρός σε όρθια θέση. Ο Ολλάντ και (βέβαια!) ο Καμμένος είναι κλαρίνα. Ο νεώτερος πρωθυπουργός της Ελλάδας είναι σαν να περιμένει χαμογελαστός και ονειροπόλος στην ουρά να κόψει εισητήριο για ρόκ συναυλία (δώσμου ενα τσιγάρο να σταθώ να πάρω εισητήριο δίπλα στα ζευγάρια τα δεκαοχτάρια τι μυστήριο).
Αυτό εννοώ πως μόνο σε επίπεδο «παρατήρησης» μπορώ να ασχοληθώ με την πολιτική πια. Το 2015 μας εξόντωσε. Δεν αντέχουμε άλλο. Μπορούν να έρθουν εδω οι εταίροι μας, Γάλλοι, Πορτογάλλοι, Άγγλοι, Γερμανοί, Αμερικανοί (μακάρι αλλά που) όποιοι θέλουν και έχουν κέφια, να αγοράσουνε τα τρένα π.χ, μήπως και φτιάξουν κάποτε κι’ αυτά και μπορέσουν να εξυπηρετήσουν τις σύγχρονες ανάγκες μας; Εμείς δεν μπορούμε – προς το παρόν. Ασε που έχουμε άλλες δουλειές: Νησί-Νταβός, υπερκαμπάνια με συναυλίες της Lady-Gaga της Shakira ή της Beyonce (και της Σίρλεϋ Μπάσυ αν την αντέχουνε τα πόδια της). Δε λέμε τώρα για μνημόνια και πολυνομοσχέδια, ούτε για αυτό το δράμα, την τραγωδία που μας έμελλε να ζούμε παράλληλα με τα δικά μας αδιέξοδα – τους εκατοντάδες χιλιάδες αυτούς συνανθρώπους που έρχονται απο την Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, πεζοί, τρομαγμένοι, ξυπόλητοι - και αναγκαστικά περνούν απ’ τα νησιά μας, προχωρώντας ποιός ξέρει για πού, σε μιαν Ευρώπη που, είναι φανερό πια, δεν μπορεί να διαχειριστεί τέτοιες μεγάλες ιστορικές ανατροπές. Δεν λέμε γι’ αυτά γιατί δεν κάνει, πονάνε πολύ και δεν επιτρέπουν εύκολα λόγια και σχόλια και απόψεις. Σεβασμός και μόκο.
Αλλά για το μαύρο πουκάμισο του Πρόεδρου της Βουλής στο επίσημο δείπνο προς τιμήν του Ολλάντ στο προεδρικό, δεν αντέχω, θα πώ. Χάθηκε ενα κοστουμάκι, ένα λευκό πουκάμισο φαρδύ (ρώτα τον Βενιζέλο στο κάτω-κάτω να στα λύσει όλα αυτά εν ριπή), μια ωραία γραββάτα, ένα καλό χαμόγελο; Προς τι ο μελανός χιτώνας; Ρώτα τον Πάγκαλο, ρώτα τον Μπέννυ. Υπάρχουν λύσεις και για τους παχουλούς, φτάνει να ενδιαφερθείς κύριε ΠτΒ μου. Να ρωτήσεις. Να μάθεις.
Εχουμε κάνει ενα γκαλεράκι με φωτογραφίες που αποδυκνείουν αυτά που γράφω. Δίπλα στην κυρία Γεροβασίλη ας πούμε, ο εκ δεξιών έχει βγάλει το κινητό και μιλάει (δεν γίνεται αυτό – όλοι «έχουμε και δουλειές» αλλά στο επίσημο δείπνο στο Προεδρικό το κινητό δεν παίζει) και ο εξ’ αριστερών έχει ξεκουμπώσει γιακά, έχει χαλαρώσει γραββάτα και είναι σαν καλεσμένος στο χωριό σε γάμο που έφαγε πολύ, ήπιε πολύ και θέλει να την κάνει να πάει να πέσει πάραυτα.
Θα μου πείτε – είναι τώρα σοβαρή πολιτική προσέγγιση αυτό το κείμενο; Οχι βέβαια, δεν είναι.
Σας το είπα απο την αρχή – τα έχω βαρεθεί τα πολιτικά αφόρητα. Πάρα πολύ. Όσο δεν πάει άλλο...
http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.dika-sas&id=9125
Λογικό είναι να θέλει ο γιακάς να ξεφύγει απο αυτό το πολύ συμβατικά ραμμένο κοστούμι των καθημερινών πρωθυπουργικών υποχρεώσεων. Και λογικό είναι να υπάρχει κάποιος εκει γύρω για να τον συγκρατήσει. Ο Νίκος Παπ(π)άς -{μου είχε πεί, κάποια στιγμή, ο ίδιος να γράφω το «Παπάς» με ένα π, αλλά ακόμα δεν έχω βεβαιωθεί οτι το εννοούσε, όπως και άλλα που μου έχει πεί}- δεν μπορεί να ασχοληθεί με κανενός τον γιακά, αφού έχει πια τον δικό του να φροντίσει. Αυτός είναι όμως ο πιό κοντινός, ο πιό φίλος, ο πιό παλιός συνομίληκος στα περίχωρα του Μαξίμου και της νέας (αριστερής πάντα) διακυβέρνησης. Αν δεν ευκαιρεί ο Παπ(π)άς να μουρμουρίσει «ρε Αλέξη, μάζεψε τον γιακά σου», ποιός θα το κάνει;
Αλλα δεν είναι μόνο ο γιακάς. Είναι και αυτό το πολυ χαλαρό body-language. Την ώρα που ακούγεται ο Γαλλικός εθνικός ύμνος, αλλονζανφάν μιλάμε τώρα, μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη (έργο του Εμμανουήλ Λαζαρίδη, παππού της παιδικής μου Μανουέλλας Παυλίδη, να τα λέμε κι’ αφφφτά), ο πρωθυπουργός κάτι θυμάται και χαμογελάει και κάθεται με τα πόδια ανοιχτά και με τα χέρια δεμένα μπρός – ενω όλοι θυμόμαστε πως οι εθνικοί ύμνοι ευγενικά ζητούν μια στάση προσοχής και το κορμί του ανδρός σε όρθια θέση. Ο Ολλάντ και (βέβαια!) ο Καμμένος είναι κλαρίνα. Ο νεώτερος πρωθυπουργός της Ελλάδας είναι σαν να περιμένει χαμογελαστός και ονειροπόλος στην ουρά να κόψει εισητήριο για ρόκ συναυλία (δώσμου ενα τσιγάρο να σταθώ να πάρω εισητήριο δίπλα στα ζευγάρια τα δεκαοχτάρια τι μυστήριο).
Αυτό εννοώ πως μόνο σε επίπεδο «παρατήρησης» μπορώ να ασχοληθώ με την πολιτική πια. Το 2015 μας εξόντωσε. Δεν αντέχουμε άλλο. Μπορούν να έρθουν εδω οι εταίροι μας, Γάλλοι, Πορτογάλλοι, Άγγλοι, Γερμανοί, Αμερικανοί (μακάρι αλλά που) όποιοι θέλουν και έχουν κέφια, να αγοράσουνε τα τρένα π.χ, μήπως και φτιάξουν κάποτε κι’ αυτά και μπορέσουν να εξυπηρετήσουν τις σύγχρονες ανάγκες μας; Εμείς δεν μπορούμε – προς το παρόν. Ασε που έχουμε άλλες δουλειές: Νησί-Νταβός, υπερκαμπάνια με συναυλίες της Lady-Gaga της Shakira ή της Beyonce (και της Σίρλεϋ Μπάσυ αν την αντέχουνε τα πόδια της). Δε λέμε τώρα για μνημόνια και πολυνομοσχέδια, ούτε για αυτό το δράμα, την τραγωδία που μας έμελλε να ζούμε παράλληλα με τα δικά μας αδιέξοδα – τους εκατοντάδες χιλιάδες αυτούς συνανθρώπους που έρχονται απο την Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, πεζοί, τρομαγμένοι, ξυπόλητοι - και αναγκαστικά περνούν απ’ τα νησιά μας, προχωρώντας ποιός ξέρει για πού, σε μιαν Ευρώπη που, είναι φανερό πια, δεν μπορεί να διαχειριστεί τέτοιες μεγάλες ιστορικές ανατροπές. Δεν λέμε γι’ αυτά γιατί δεν κάνει, πονάνε πολύ και δεν επιτρέπουν εύκολα λόγια και σχόλια και απόψεις. Σεβασμός και μόκο.
Αλλά για το μαύρο πουκάμισο του Πρόεδρου της Βουλής στο επίσημο δείπνο προς τιμήν του Ολλάντ στο προεδρικό, δεν αντέχω, θα πώ. Χάθηκε ενα κοστουμάκι, ένα λευκό πουκάμισο φαρδύ (ρώτα τον Βενιζέλο στο κάτω-κάτω να στα λύσει όλα αυτά εν ριπή), μια ωραία γραββάτα, ένα καλό χαμόγελο; Προς τι ο μελανός χιτώνας; Ρώτα τον Πάγκαλο, ρώτα τον Μπέννυ. Υπάρχουν λύσεις και για τους παχουλούς, φτάνει να ενδιαφερθείς κύριε ΠτΒ μου. Να ρωτήσεις. Να μάθεις.
Εχουμε κάνει ενα γκαλεράκι με φωτογραφίες που αποδυκνείουν αυτά που γράφω. Δίπλα στην κυρία Γεροβασίλη ας πούμε, ο εκ δεξιών έχει βγάλει το κινητό και μιλάει (δεν γίνεται αυτό – όλοι «έχουμε και δουλειές» αλλά στο επίσημο δείπνο στο Προεδρικό το κινητό δεν παίζει) και ο εξ’ αριστερών έχει ξεκουμπώσει γιακά, έχει χαλαρώσει γραββάτα και είναι σαν καλεσμένος στο χωριό σε γάμο που έφαγε πολύ, ήπιε πολύ και θέλει να την κάνει να πάει να πέσει πάραυτα.
Θα μου πείτε – είναι τώρα σοβαρή πολιτική προσέγγιση αυτό το κείμενο; Οχι βέβαια, δεν είναι.
Σας το είπα απο την αρχή – τα έχω βαρεθεί τα πολιτικά αφόρητα. Πάρα πολύ. Όσο δεν πάει άλλο...
http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.dika-sas&id=9125
