Αμεση και αποτελεσματική λύση που να οδηγεί σε
σημαντικής κλίμακας μείωση και έλεγχο των προσφυγικών ροών προς την ΕΕ
δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Ολοι γνωρίζουν τη σκληρή αλήθεια, κανείς,
όμως, δεν τολμά να την παραδεχτεί δημόσια: ακόμη και αν με ένα μαγικό
ραβδί βρισκόταν συμβιβαστική λύση και ειρήνευση στη Συρία, ακόμη και αν
οι «28» της ΕΕ συμφωνούσαν να μοιραστούν ανά ποσοστό πληθυσμού την
απορρόφηση των προσφύγων, οι ακυβέρνητες πολιτείες πληθαίνουν στην Ασία
και την Αφρική.Το Αφγανιστάν είναι η πιο
χαρακτηριστική περίπτωση, όπου το κόστος νέας στρατιωτικής επέμβασης
είναι απαγορευτικό και το χάος και η αστάθεια κινδυνεύουν να διαχυθούν
ανά πάσα στιγμή στο γειτονικό Πακιστάν και να προκαλέσουν σε πρώτη φάση
εμπλοκή της Ινδίας και σε δεύτερη του Ιράν. Η Λιβύη, μαύρη τρύπα
αστάθειας, εξάγει αποσταθεροποίηση στην Υποσαχάρια Αφρική, η οποία με τη
σειρά της εξάγει μέσω της ακυβέρνητης μετά την ανατροπή του Καντάφι
επικράτειας προσφυγικά κύματα προς την Ευρώπη.Στο κέρας της Αφρικής η ξεχασμένη και ακυβέρνητη Σομαλία τροφοδοτεί και αυτή σταθερά τις προσφυγικές ροές προς τη Γηραιά Ηπειρο, ενώ χαώδης είναι η κατάσταση στο νότιο άκρο της Αραβικής Χερσονήσου με επίκεντρο την Υεμένη. Ακόμη και αν περιοριστούμε στη Συρία και υιοθετήσουμε το πιο αισιόδοξο σενάριο, ελάφρυνση του Προσφυγικού δεν είναι ορατή. Είναι δεδομένο ότι όταν μιλάμε για πολιτική λύση στη Συρία, μιλάμε για λύση τύπου Βοσνίας, που ντε φάκτο θα διαιρέσει τη χώρα σε εθνικοθρησκευτικές οντότητες Σουνιτών, Αλαουιτών και χριστιανών, Δρούζων και Κούρδων και όπου στην καλύτερη περίπτωση τη βίαια εθνοκάθαρση θα τη διαδεχθεί μια οργανωμένη ή και ασύντακτη ανταλλαγή πληθυσμών.
Πέραν των παραπάνω, όλοι γνωρίζουν ότι και σήμερα αλλά και για το ορατό μέλλον θα είναι αδύνατον να γίνει διαχωρισμός προσφύγων και παράνομων μεταναστών, καθώς το τέλος της εθνοτικής και θρησκευτικής πολυπολιτισμικότητας αιώνων έχει μια δυναμική ντόμινο που δεν σταματά σε σύνορα, ούτε υπακούει στη διάκριση εμπόλεμων και μη περιοχών.
Αθροιστικά όλα τα παραπάνω δυστυχώς υπερβαίνουν τη βούληση και τη δυνατότητα των «28» της ΕΕ να διαμορφώσουν έναν κοινό παρονομαστή αλληλεγγύης μέσω ποσοστώσεων κατανομής προσφύγων, αλλά και μέσω της οικονομικής ενίσχυσης των χωρών που τα σύνορά τους είναι και εξωτερικά σύνορα της ΕΕ. Η ελπίδα ότι μια κοινή διαχείριση του Προσφυγικού θα πριμοδοτούσε την εμβάθυνση της ολοκλήρωσης ήδη αποσαθρώνεται.
kapopoulos@pegasus.gr
