Το σκηνικό
δημιουργούσε μεγάλες προσδοκίες για τις χθεσινές ομιλίες Μέρκελ και
Ολάντ στο Ευρωκοινοβούλιο στο Στρασβούργο. Μόνο και μόνο η σύγκριση με
την προ είκοσι έξι ετών κοινή εμφάνιση Κολ - Μιτεράν στο ίδιο ακροατήριο
δημιουργούσε την ελπίδα ότι θα υπάρχει κάποιο σημαντικό βήμα προς την
εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ένα περιεχόμενο που στοιχειωδώς να
νομιμοποιεί το μεγαλοπρεπές τελετουργικό.Χθες ήταν
ευκολότερο να ακούσουμε ευχολόγια για την πολεμική σύγκρουση στη Συρία,
για την αντιμετώπιση της πρόκλησης του Προσφυγικού, για την εξεύρεση
λύσης που θα κρατήσει τη Βρετανία εντός ΕΕ και για πολιτική λύση στην
Ουκρανία, παρά να δοθεί απάντηση στο κύριο ερώτημα πού βαδίζει η ΕΕ και η
Ευρωζώνη και αν το Βερολίνο επιμένει σε επιλογές που συνθλίβουν
κοινωνικά και αποσταθεροποιούν πολιτικά τον Νότο και την ίδια τη Γαλλία.
Πιο γενικόλογη και αόριστη η καγκελάριος και πιο σαφής ο πρόεδρος, που
τόνισε ότι αν δεν υπάρξει φυγή προς τα εμπρός με την εμβάθυνση της
ενοποίησης, δεν υπάρχει μόνον ο κίνδυνος στασιμότητας, αλλά η πιθανή
αποσάθρωση των μέχρι τώρα κεκτημένων.Πολλά μας χωρίζουν από την εμφάνιση Κολ - Μιτεράν στο Ευρωκοινοβούλιο τον Νοέμβριο του 1989: τότε η Γαλλία ήταν ισότιμη της Γερμανίας και είχε λόγο στην επικείμενη ενοποίηση των δύο γερμανικών κρατών και τότε υπήρχε η Ευρωπαϊκή Κοινότητα των «12» και όχι η ΕΕ των «28». Από τις χθεσινές ομιλίες Μέρκελ - Ολάντ δεν μάθαμε αν υπάρχει αναζήτηση συγκερασμού της θέσης Ολάντ για ενίσχυση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της θέσης Σόιμπλε για αποδυνάμωσή της με αφαίρεση της εποπτείας του δημοσιονομικού συμφώνου.
Το μόνο καινούργιο είναι ότι ο Ολάντ συνέχισε τη στήριξη προς την Ελλάδα, που από τη δραματική Σύνοδο Κορυφής στις 12-13/7 λειτουργεί σαν βαρόμετρο της διαφοροποίησης της Γαλλίας απέναντι στη Γερμανία. Τελικά η είδηση της χθεσινής ημέρας ίσως δεν πρέπει να αναζητηθεί στα κείμενα της καγκελαρίου και του προέδρου, αλλά στο γεγονός της πραγματοποίησης μιας κοινής εμφάνισης που από μόνη της δηλώνει ότι, παρά τις διαφωνίες και τις αποκλίσεις, οι δύο πλευρές θεωρούν μη διαχειρίσιμη και αδιανόητη μια ανοιχτή γαλλογερμανική αντιπαράθεση.
Ομως οι προϋποθέσεις για υπέρβαση των διαφωνιών Γαλλίας - Γερμανίας δεν θα είναι εύκολη, καθώς ο Ολάντ συνδέει την πολιτική του επιβίωση με τη χαλάρωση της λιτότητας, ενώ η Μέρκελ αντιμετωπίζει έντονη κριτική για χαλάρωση του ελέγχου της δημοσιονομικής προσαρμογής στον Νότο.
kapopoulos@pegasus.gr
