Θα περίμενε κανείς ότι ο Παπανδρέου -που προκάλεσε παραμονές των προηγούμενων εκλογών διάσπαση του κόμματος το οποίο ίδρυσε ο πατέρας του, το οποίο τον έκανε πρόεδρό του και πρωθυπουργό- θα καταλάβαινε πια ότι δεν έχει άλλο. Το ΚΙΔΗΣΟ δεν κατάφερε να εκπροσωπηθεί στη Βουλή παρόλο που διάφοροι έξαλλοι γύρω του διέδιδαν ότι σαρώνει και ότι θα καταπλήξει. Η έκπληξη ήταν τελικά δική του και ήταν δυσάρεστη. Παρόλο που η δικαίωση την οποία απελπισμένα αναζητά δεν ήρθε, ο ίδιος δεν δείχνει καμία διάθεση να κάνει ένα βήμα πίσω για να διευκολύνει την προσπάθεια της παράταξής του μέσα από την επανασυγκόλληση του σπασμένου γυαλιού. Επιμένει στους όρους του, επιχειρηματολογεί για να πείσει για την ορθότητά τους, θυμάται τον εσωτερικό εχθρό που τον υπονόμευσε και ο πολιτικός εγωισμός του -ο οποίος ενθαρρύνεται από φανατικούς της αυλής του- τον οδηγεί σε μια αδιέξοδη πορεία, που πάντως μπορεί να φέρει κρατική χρηματοδότηση στο κόμμα του αφού γι αυτήν αρκεί ένα 1,5%.
Αφού το μνημόνιο/αντιμνημόνιο ξέπεσε, γιατί να μην έχει τη δεύτερη ευκαιρία του; Δεν έχει νόημα να απαντήσει κανείς αν είναι δικαιολογημένη ή όχι η αγωνία του, γιατί πολύ απλά έχει ξεπεραστεί, δεν υπάρχει πια ακροατήριο για τον ίδιο και για να ακουστεί θα πρέπει πρώτα να αποσυρθεί, να ξεχαστεί και ίσως να έχει αργότερα τη δυνατότητα να επικοινωνήσει ξανά με νέο τρόπο με την κοινωνία. Οσο μένει πεισματικά πάνω στη σκηνή, τόσο ενοχλείται το κοινό που δεν θέλει να τον δει και τον διώχνει.
Το πρόβλημά του δεν είναι, όπως νομίζει, ο άλλος μεγάλος “δικαιωμένος” της Κεντροαριστεράς, ο Ευ. Βενιζέλος που τον αποκλείει από τα ψηφοδέλτια, γιατί ούτε αυτός έχει δύναμη επιρροής στη βάση. Υπάρχουν μαγεμένοι από τη ρητορεία του Νεοδημοκράτες βουλευτές και άλλοι παράγοντες του συστήματος αλλά η κοινωνική αποδοχή του είναι περιορισμένη, ανεξάρτητα από το αν αυτό του αξίζει ή όχι.Στην πολιτική το παιχνίδι δεν παίζεται με βάση το δίκαιο και το άδικο. Αλλωστε, ούτε οι ίδιοι το έπαιξαν έτσι όταν πρωταγωνιστούσαν και έβλεπαν τον κόσμο από ψηλά.
Δημοσιεύτηκε στον Ελεύθερο Τύπο
