Στο προτελευταίο καλοκαιρινό άρθρο, «Η συμφορά παραμονεύει», έγραφα για την παράξενη και άκρως επικίνδυνη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, και σε λίγες μέρες η κυβέρνηση όχι απλώς επιβεβαίωσε αλλά εξεκόντισε τον ζόφο: προκήρυξε εκλογές, αδιαφορώντας πάλι για κάθε συνέπεια και σπρώχνοντας τον λαό στην αδιαφορία και την απογοήτευση απ’ τις αλλεπάλληλες ψηφοφορίες (δημοψήφισμα Ιουλίου: μέγιστη προσβολή στην δημοκρατία και τον λαό) ώστε να μπορέσει να εξαπατήσει, η κυβέρνηση, για μια ακόμη φορά. Γιατί είναι μια οδυνηρή πραγματικότητα, τα ψέμματα και η καινοφανής αλλαγή στάσης της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού.
Τι διακυβεύεται στις εκλογές, γιατί γίνονται; Για να γίνει ευρέως κατανοητό ότι η υπερχρεωμένη και χρεοκοπημένη Ελλάδα δεν έχει ιστορική συνείδηση και πολιτική ηγεσία, αρχίζοντας από τον ανεπαρκέστατο Πρόεδρο της Δημοκρατίας και φτάνοντας σε πρόσωπα/προσωπεία και κόμματα/κομματίδια σφραγίδες. Δεν πρέπει να υπάρχουν ψευδαισθήσεις. Μας περιμένει ή κάποια γεωπολιτική συμφορά, που ίσως μας συνεγείρει, ή η σταδιακή μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα μπανανία που θα κατακλύζεται από πρόσφυγες-μετανάστες, την ίδια στιγμή που, στην καλύτερη περίπτωση, ο ενεργός πληθυσμός της θα παρέχει παρασιτικές υπηρεσίες (μπαρ, καφέ, μεζεδοπωλεία, εστιατόρια, ξενοδοχεία) ή θα μεταναστεύει, ειδικά η νεολαία και ειδικότερα το μορφωμένο τμήμα της, η ουσιώδης επένδυση της χώρας, δηλαδή.
Κάποιοι, μάλλον υπό το κράτος έντονης απογοήτευσης ή υπό το βάρος της ηλικίας, προβλέπουν ακόμη πιο ζοφερό μέλλον: Μια χώρα (όχι πια έθνος) να αφαιμάζεται και να καταντά χώρος υπερηλίκων, που θα υπηρετεί και θα εξυπηρετεί την επικυρίαρχη Γερμανία (και Ευρώπη) σε όλα τα θέματα, μετανάστευσης, ενεργειακών πόρων, γεωπολιτικά κλπ. Έστω κι αν είναι υπερβολή, φοβία ή παράκρουση, η πραγματικότητα δεν προσφέρεται για καμμία αισοδοξία. Δεν υπάρχει κανένα σχεδόν σοβαρό πρόσωπο στην πολιτική ζωή, δεν υπάρχει καμμία διάθεση και σχέδιο για ανασυγκρότηση από κανένα κόμμα, καμμία διάθεση για να ανακτήσουμε την ανεξάρτησία μας, απολύτως τίποτα. Μόνο τις γνωστές, γλοιώδεις αλληλοκατηγορίες ανταλάσσουν κόμματα και πολιτικοί, επίσης για το τίποτα. Ο κατήφορος αυτός και η κατάπτωση είναι ωστόσο ενδιαφέρουσες, θεωρητικώς μιλώντας.
Το πρώτον, γιατί είναι αναμενόμενες, το δεύτερον γιατί είναι παράδοξο. Αναμενόμενες γιατί, μετά την Μικρασιατική καταστροφή, για λόγους ψυχολογικούς, η Ελλάδα αποσύρθηκε απο την Ιστορία και βρήκε λόγο ψευδουπάρξεως στην διαμάχη δεξιάς-κομμουνιστικής αριστεράς. Χώθηκε δηλαδή ακόμα βαθύτερα στον βούρκο, δεδομένου ότι κανένα ευρωπαϊκό κράτος δεν ανακάλυψε στον εμφύλιο ή στον μαρξισμό τον λόγο υπάρξεώς του (ή ανυπαρξίας), εκτός από την βαρυπενθούσα Ελλάδα, που όμως ενοχλείτο απ’ το μικρασιατικό πένθος της και ήθελε να το αποτινάξει, για να μπορέσει να συνεχίσει εθλεοτυφλούσα. Γι’ αυτό και δεν κατάλαβε ότι, εφ’ όσον συνέχιζε υποδυόμενη την αλώβητη, όπως έγινε, αργά ή γρήγορα θα δεχόταν νέα πλήγματα, όπως επίσης έγινε: εμφύλιος μετά την νίκη επί του ναζισμού, μετανάστευση, τρομοκρατία ΕΡΕ, αποστασία, χούντα, προδοσία Κύπρου.
Η μεταπολιτευτική αναλαμπή, που δυστυχώς δεν συνοδεύτηκε από μια προσπάθεια αυτογνωσίας, αλλά από απόλυτη υποδούλωση στην ρηχότητα, την ψευτοευμάρεια, τον μιμητισμό, την κατανάλωση, την απόλυτη έλλειψη ανταγωνισμού και τον παραγκωνισμό της Ιστορίας, ήταν αναμενόμενο πως δεν θα οδηγούσε πουθενά αλλού, παρά στην κατάπτωση.
Το παράδοξο, τώρα, είναι ότι αυτή η ανυπαρξία πολιτικών και πολιτικής στην Ελλάδα εγκυμονεί κινδύνους για το ευρωπαικό ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό σύστημα. Γιατί η υποδούλωση της Ελλάδας τεκμαίρεται πως προϋποθέτει την απαξίωση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που παρά τα τρωτά της παραμένει το μόνο σύστημα που παρέχει μια αυτονόητη προστασία και αξιοπρέπεια στους πολίτες και που η κατάργησή της έφερε συμφορές -κι είναι το δανεικό καμάρι της Δύσης.
Αλλά η πολύκλαυστος αυτή Δύση και οι ακόμα πιο πολύκλαυστοι διανοητές της, με αποκορύφωμα τον Μαρξ, δεν κατάφεραν, καίτοι καταφερτζήδες, να εκπονήσουν ένα στοιχειωδώς δημοκρατικό σύστημα που να βλέπει με αυτοσεβασμό την αρχαιοελληνική δημοκρατία, επίτευγμα που ο άνθρωπος δεν θα ξαναπλησιάσει, δυστυχώς.
Οι Δυτικοί διανοητές, υπερπροβεβλημένοι περισσότερο κι απ’ τους «πατέρες» ανατολικής και δυτικής εκκλησίας, αρκέσθηκαν και αρκούνται σε αναμασήματα της ρωμαϊκού πολιτικού συστήματος, δίνοντας στα αναμασήματα την μορφή-μορφασμό μιας θεωρίας. Όποτε «πρωτοτύπησαν», έσπειραν τρόμο στην ανθρωπότητα (φασισμός, ναζισμός, σταλινισμός). Ο τρόμος δεν καλύπτει ούτε την μνημειώδη πνευματική τους ένδεια, τουλάχιστον ως προς την εκπόνηση ενός δημοκρατικού, εφαρμόσιμου συστήματος, κάτι που πέτυχε ο Καποδίστριας με τα καντούνια στην Ελβετία, ούτε βελτιώνει την θέση μας.
Γιατί κάνουμε εκλογές, λοιπόν; Για να βοηθήσουμε την θεαματικότητα των ιδιωτικών καναλιών, που κατέστρεψαν κάθε πολιτιστικό-κοινωνικό ιστό, και των παρουσιαστών τους; Ποιο είναι το διακύβευμα των εκλογών; Κάθε κόμμα παρουσιάζει ένα πρόγραμμα απεγκλωβισμού από το μνημόνιο και ο λαός καλείται να διαλέξει το καλύτερο; Το αντίθετο. Οι εκλογές προκηρύχθηκαν από ένα κόμμα, που τόσες ελπίδες δημιούργησε στον λαό, με σκοπό να παραμείνει στην εξουσία, τίποτε άλλο. Επιπλέον οι εκλογές εξυπηρετούν τους δανειστές, που περιμένουν με ανυπόκριτο ενθουσιασμό την στιγμή που όλα τα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα, κατεξευτελισμένα, χλευαζόμενα και αποκαρδωτικά, θα διαγκωνίζονται για το ποιο θα εξυπηρετήσει πιστότερα το μνημόνιο και την Γερμανία. Ούτε οι πιο αιματοβαμμένοι γερμανοτσολιάδες, ούτε οι γερμανοντυμένοι, δεν είχαν ποτέ ελπίσει σε τέτοιο θρίαμβο. Η Αριστερά, ό,τι κι αν σημαίνει, ό,τι οντότητα και να ‘χει, δικαιώνει τους γερμανοτσολιάδες υποτασσόμενη στους σύγχρονους ναζί. Είναι τραγικό
Όμως η κατάπτωση δεν προσφέρεται για αυτιστικούς κομπασμούς ούτε για κομματική ή προσωπική ικανοποίηση: Η Ελλάδα καταρρέει, αποτυγχάνει όλο και περισσότερο από το 1922 και μετά (θα το δούμε στο επόμενο άρθρο). Εν τω μεταξύ, ο παγκόσμιος εφιάλτης καθημερινώς γιγαντώνεται. Οι καταστροφές των τζιχαντιστών, που πηγαινοέρχονται και αλωνίζουν στην Ευρώπη, η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, τα συντηρητικά αντανακλαστικά του: «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», που ανασύρονται εσπευσμένα για να αντιμετωπίσουν το τζιχάντ, αλλά που κυριαρχούν από δεκαετιών στις κυρίαρχες ΗΠΑ, αποδεικνύουν ότι ο μέγας εχθρός του ανθρώπου, ο μονοθεϊσμός, καιροφυλακτεί πάντα, έχοντας βάλει γερά θεμέλια για να συντρίψει, σαν την βόμβα των τζιχαντιστών στον ινδουϊστικό βωμό στην Ταϋλάνδη, την ανθρώπινη ψυχή και υπόταση. Κι είναι κρίμα που ούτε ο μαρξισμός θέλησε να αντιμετωπίσει αυτόν τον πρώτιστο, τον μείζονα κίνδυνο.
Κλείνω, επαναλαμβάνοντας μια πρότασή μου: Το 2021 πρέπει να είμαστε ελεύθεροι, ανεξάρτητοι, αξιοπρεπείς. Σ’αυτόν τον στόχο πρέπει να συγκλίνουν όλες μας οι προσπάθειες, αν θέλουμε να ξανακερδίσουμε κάτι πολύ απλό και απαραίτητο: αυτοϋπόληψη.
Του Αλέξανδρου Ασωνίτη,
συγγραφέα, συντονιστή της σχολής “Ανοιχτή Τέχνη”
