Τάγμα «Ιγκόρ Στρέλκοφ», τάγμα Αζόφ, ταξιαρχία
Ντονμπάς, Αυτοκρατορική λεγεώνα, Στρατός της γης, Ταξιαρχία Κάρλο
Παλομίνο, τάγμα Ντνίπρο, είναι μερικά μόνο από τα ονόματα στρατιωτικών
μονάδων εθελοντών που δρουν στην ευρύτερη περιοχή του Ντονμπάς στην
Ουκρανία και που μάχονται κυρίως στο πλευρό των ρωσόφωνων αυτονομιστών.
Γάλλοι, Ισπανοί, Σουηδοί, Σέρβοι, Γερμανοί και φυσικά Ρώσοι, πολεμούν σε
ένα πόλεμο στον οποίο συγκρούονται η Δύση με τη Ρωσία. Πάντα υπήρχαν
μισθοφόροι στους πολέμους, όμως στον πόλεμο της Ουκρανίας υπάρχει ένα
χαρακτηριστικό το οποίο θυμίζει τον εμφύλιο της Ισπανίας και σε
μικρότερη κλίμακα τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία.Το στοιχείο της
ιδεολογίας.
Οι περισσότεροι από αυτούς τους εθελοντές είναι Ρώσοι αν και όπως
σημειώνουν ξένα δυτικά μέσα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να τους
ξεχωρίσεις ανάμεσα στους Ρώσους στρατιώτες που βρίσκονται στην ανατολική
Ουκρανία χωρίς διακριτικά, σε μυστικές αποστολές.
Σύμφωνα με πηγές των αυτονομιστών, υπάρχουν τρεις με τέσσερις χιλιάδες Ρώσοι εθελοντές στην Ανατολική Ουκρανία μεταξύ αυτών και πολλοί Τσετσένοι . Οι τελευταίοι πολεμούν και από τις δύο πλευρές. Τουλάχιστον 20 Γάλλοι εθελοντές πολεμούν στο πλευρό των αυτονομιστών σύμφωνα με γαλλικά μέσα και πρόσφατα η ρωσική εφημερίδα Κομσομόλσκαγια Πράβντα είχε δημοσιεύσει φωτογραφίες τους. Μιλώντας στη Le Monde κάποιοι από αυτούς χαρακτήρισαν τη Ρωσία ως «το τελευταίο ανάχωμα απέναντι στην παγκοσμιοποίηση για την οποία ευθύνεται η απώλεια της γαλλικής εθνικής κυριαρχίας.»
Οι Ισπανοί εθελοντές βλέπουν τον ουκρανικό εμφύλιο σαν μια ευκαιρία να πληρώσουν ένα ιστορικό χρέος, προς της Σοβιετική Ένωση που υποστήριζε τους κομμουνιστές μαχητές κατά του Φράνκο στον ισπανικό εμφύλιο. Σύμφωνα με την ουκρανική εφημερίδα Kyiv Post Ισπανοί εθελοντές πολεμούν και στο πλευρό του ουκρανικού στρατού. Εθελοντές υπάρχουν ακόμη, σύμφωνα με τα ξένα μέσα, από την Σερβία, της Σουηδία, την Πολωνία, τη Γερμανία, την Ιταλία, τη Γεωργία, την Κροατία, τη Σλοβενία την Τσεχία, τη Φινλανδία και τη Λευκορωσία.
Με λίγα λόγια έχουμε να κάνουμε με ένα πόλεμο που έχει διεθνοποιηθεί πάνω σε ιδεολογική βάση κάνοντας τον πρώτο πόλεμο εθελοντών στην Ευρώπη μετά τον ισπανικό εμφύλιο το 1936-39. Τότε Βρετανοί, Γάλλοι και Πολωνοί εθελοντές με τη καθοδήγηση σοβιετικών στρατιωτικών υπερασπίστηκαν τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της Ισπανίας απέναντι στον τακτικό στρατό υπό τον Φράνκο, ο οποίος υποστηρίχτηκε από τη Γερμανία και την Ιταλία.
Οι εθελοντές στην Ουκρανία πολεμούν απέναντι σε μια κυβέρνηση μετά τις ταραχές της πλατείας Μαϊντάν και την ανατροπή του νόμιμα εκλεγμένου προέδρου, η οποία στηρίζεται από τη Δύση και κυρίως τις ΗΠΑ και τη Γερμανία. Όσοι πολεμούν στο πλευρό των ρωσόφωνων έχουν προβλήματα όταν επιστρέφουν στη χώρα τους και είναι χαρακτηριστική η περίπτωση οχτώ Ισπανών που συνελήφθησαν , ενώ η Γερμανία συζητά να αφαιρέσει την γερμανική υπηκοότητα από όσους Γερμανούς πολεμούν στην Ουκρανία.
Τα δυτικά μέσα στην πλειοψηφία τους προσπαθούν να υποβαθμίσουν το ιδεολογικό στοιχείο στον ουκρανικό εμφύλιο παρουσιάζοντας τους εθελοντές, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία πολεμούν τον ουκρανικό στρατό, σαν τυχοδιώκτες που ψάχνουν τον κίνδυνο. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι υπάρχουν πολλές συγκρούσεις στον κόσμο αυτή τη στιγμή που θα μπορούσε κάποιος να πάει για να ρισκάρει τη ζωή του αλλά οι παραπάνω προτίμησαν την Ουκρανία. Επιπλέον, στο πρόσφατα παρελθόν υπήρξαν πολλά θερμά μέτωπα στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο. Γιουγκοσλαβία, Αμπχαζία, Οσετία, Ναγκόρνο Καραμπάχ, Κάυκασος, κανένας όμως δεν πήγε εκεί – ή έστω πήγαν ελάχιστοι- για να ζήσει τον κίνδυνο.
Αντίθετα, ένα μεγάλο και ετερόκλητο πλήθος, που αποτελείται από εθνικιστές, κομμουνιστές, συντηρητικούς, αναρχικούς αλλά και απλούς ανθρώπους πιστούς στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, πολεμάει απέναντι στην κυβέρνηση Ποσοσένκο βλέποντας σε αυτή, την επεκτατικότητα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, γνωρίζοντας όμως πολύ καλά ότι πολεμάει και για χατίρι της Ρωσίας.
Το ιδεολογικό στοιχείο της σύγκρουσης είναι η τελευταία ψηφίδα στο παζλ που μας επιτρέπει πλέον να πούμε με ασφάλεια ότι έχουμε ένα νέο ψυχρό πόλεμο, ο οποίος διεξάγεται με πραγματικούς όρους πολέμου στην άτυχη Ουκρανία.
Επειδή όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως τραγωδία είτε ως φάρσα καλό είναι να θυμόμαστε ότι τον ισπανικό εμφύλιο διαδέχθηκε ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος με πάνω κάτω τους ίδιους πρωταγωνιστές που έχει και ο σημερινός ουκρανικός εμφύλιος.
Κώστας Πλιάκος-ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ
Σύμφωνα με πηγές των αυτονομιστών, υπάρχουν τρεις με τέσσερις χιλιάδες Ρώσοι εθελοντές στην Ανατολική Ουκρανία μεταξύ αυτών και πολλοί Τσετσένοι . Οι τελευταίοι πολεμούν και από τις δύο πλευρές. Τουλάχιστον 20 Γάλλοι εθελοντές πολεμούν στο πλευρό των αυτονομιστών σύμφωνα με γαλλικά μέσα και πρόσφατα η ρωσική εφημερίδα Κομσομόλσκαγια Πράβντα είχε δημοσιεύσει φωτογραφίες τους. Μιλώντας στη Le Monde κάποιοι από αυτούς χαρακτήρισαν τη Ρωσία ως «το τελευταίο ανάχωμα απέναντι στην παγκοσμιοποίηση για την οποία ευθύνεται η απώλεια της γαλλικής εθνικής κυριαρχίας.»
Οι Ισπανοί εθελοντές βλέπουν τον ουκρανικό εμφύλιο σαν μια ευκαιρία να πληρώσουν ένα ιστορικό χρέος, προς της Σοβιετική Ένωση που υποστήριζε τους κομμουνιστές μαχητές κατά του Φράνκο στον ισπανικό εμφύλιο. Σύμφωνα με την ουκρανική εφημερίδα Kyiv Post Ισπανοί εθελοντές πολεμούν και στο πλευρό του ουκρανικού στρατού. Εθελοντές υπάρχουν ακόμη, σύμφωνα με τα ξένα μέσα, από την Σερβία, της Σουηδία, την Πολωνία, τη Γερμανία, την Ιταλία, τη Γεωργία, την Κροατία, τη Σλοβενία την Τσεχία, τη Φινλανδία και τη Λευκορωσία.
Με λίγα λόγια έχουμε να κάνουμε με ένα πόλεμο που έχει διεθνοποιηθεί πάνω σε ιδεολογική βάση κάνοντας τον πρώτο πόλεμο εθελοντών στην Ευρώπη μετά τον ισπανικό εμφύλιο το 1936-39. Τότε Βρετανοί, Γάλλοι και Πολωνοί εθελοντές με τη καθοδήγηση σοβιετικών στρατιωτικών υπερασπίστηκαν τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της Ισπανίας απέναντι στον τακτικό στρατό υπό τον Φράνκο, ο οποίος υποστηρίχτηκε από τη Γερμανία και την Ιταλία.
Οι εθελοντές στην Ουκρανία πολεμούν απέναντι σε μια κυβέρνηση μετά τις ταραχές της πλατείας Μαϊντάν και την ανατροπή του νόμιμα εκλεγμένου προέδρου, η οποία στηρίζεται από τη Δύση και κυρίως τις ΗΠΑ και τη Γερμανία. Όσοι πολεμούν στο πλευρό των ρωσόφωνων έχουν προβλήματα όταν επιστρέφουν στη χώρα τους και είναι χαρακτηριστική η περίπτωση οχτώ Ισπανών που συνελήφθησαν , ενώ η Γερμανία συζητά να αφαιρέσει την γερμανική υπηκοότητα από όσους Γερμανούς πολεμούν στην Ουκρανία.
Τα δυτικά μέσα στην πλειοψηφία τους προσπαθούν να υποβαθμίσουν το ιδεολογικό στοιχείο στον ουκρανικό εμφύλιο παρουσιάζοντας τους εθελοντές, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία πολεμούν τον ουκρανικό στρατό, σαν τυχοδιώκτες που ψάχνουν τον κίνδυνο. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι υπάρχουν πολλές συγκρούσεις στον κόσμο αυτή τη στιγμή που θα μπορούσε κάποιος να πάει για να ρισκάρει τη ζωή του αλλά οι παραπάνω προτίμησαν την Ουκρανία. Επιπλέον, στο πρόσφατα παρελθόν υπήρξαν πολλά θερμά μέτωπα στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο. Γιουγκοσλαβία, Αμπχαζία, Οσετία, Ναγκόρνο Καραμπάχ, Κάυκασος, κανένας όμως δεν πήγε εκεί – ή έστω πήγαν ελάχιστοι- για να ζήσει τον κίνδυνο.
Αντίθετα, ένα μεγάλο και ετερόκλητο πλήθος, που αποτελείται από εθνικιστές, κομμουνιστές, συντηρητικούς, αναρχικούς αλλά και απλούς ανθρώπους πιστούς στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, πολεμάει απέναντι στην κυβέρνηση Ποσοσένκο βλέποντας σε αυτή, την επεκτατικότητα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, γνωρίζοντας όμως πολύ καλά ότι πολεμάει και για χατίρι της Ρωσίας.
Το ιδεολογικό στοιχείο της σύγκρουσης είναι η τελευταία ψηφίδα στο παζλ που μας επιτρέπει πλέον να πούμε με ασφάλεια ότι έχουμε ένα νέο ψυχρό πόλεμο, ο οποίος διεξάγεται με πραγματικούς όρους πολέμου στην άτυχη Ουκρανία.
Επειδή όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως τραγωδία είτε ως φάρσα καλό είναι να θυμόμαστε ότι τον ισπανικό εμφύλιο διαδέχθηκε ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος με πάνω κάτω τους ίδιους πρωταγωνιστές που έχει και ο σημερινός ουκρανικός εμφύλιος.
Κώστας Πλιάκος-ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ
