Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗΕίναι προφανές στον καθένα πώς, με παρασκηνιακούς πρωταγωνιστές τους Αγγλοαμερικανούς, “νομιμοποιημένο” εργαλείο την ενεργούμενη από αυτούς Γραμματεία του ΟΗΕ , με τον διάδοχο του Αυστραλού Ντάουνερ τον Νορβηγό Έσπεν Μπάρθ ´Αϊντα να πιστεύει πως λόγω του σκανδιναβικού του DNA είναι πιο έξυπνος κατα ήμισυ απο όλους και σίγουρα από τον Νίκο Αναστασιάδη, επιχειρείται την περίοδο αυτή ο καταναγκασμός της Λευκωσίας απο την λεγόμενη “Διεθνή Κοινότητα”, την “International Community”, αλλιώς ΙΝΤCOM.
Όπως συμβαίνει εδω και δεκαετίες, όλοι οι παραπάνω και δυστυχώς οι κυβερνήσεις σε Κύπρο και Ελλάδα αλλά και μια σημαντική μειονότητα των ταγών της Κύπρου με μπροστάρηδες τους λογής-λογής “πλατφορμιστές”, που ξεπετάγονται παντού σαν μανιτάρια (σε εποχές λιτότητας), όλοι προσποιούνται ότι ο Τουρκικός ελέφαντας υπό την μορφή του κατοχικού στρατού που βρίσκεται σε πλήρη επιθετική διάταξη (αν και μας “ανακούφισε” ο γραφικός ΓΓ του ΟΗΕ σε πρόσφατη έκθεσή του οτι 39 απο τους 40,000 Αττίλες “αποσύρθηκαν”) και τώρα και μαζί με τον “Βάρβαρο”, δεν βρίσκονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, εκβιάζοντας. Ακόμη και τώρα που έχουμε ενα κατακλυσμό αλαζονικών δηλώσεων και τοποθετήσεων απο την Άγκυρα ότι ο “Βάρβαρος” ήλθε για τον τελικό καταναγκασμό με αποκορύφωμα, κατ´εμέ, την δημόσια-πρόστυχη παραδοχή του ογλανιού της Άγκυρας, του λεγόμενου διαπραγματευτή Εργκιούν Ολγκούν, ότι ναί, ο “Βάρβαρος” βρίσκεται στην Κύπρο για να εκβιάσει, ακόμη και τώρα, αναζητείται “χρυσή τομή” απο τον Νίκο Αναστασιάδη, και τα δυό μεγάλα κόμματα.
“Χρυσή τομή” ωστόσο δεν υπάρχει και αυτό ο Νίκος Αναστασιάδης , το προεδρικό και κομματικό του περιβάλλον, όπως και το ΑΚΕΛ, δεν το αντιλαμβάνονται. Ούτε και έχουν αντιληφθεί ότι η παρουσία του “Βάρβαρου” στην Κύπρο σηματοδοτεί την αποτυχία, ναί την αποτυχία, της Τουρκικής στρατηγικής και κατ´ επέκταση της “λογικής” του Σχεδίου Ανάν και των Αγγλοαμερικανών για την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω “συναινετικών διαδικασιών”. Αν το είχαν αντιληφθεί, κάτι που προαπαιτεί αυτόνομη και όχι ενεργούμενη σκέψη, θα ήταν σε θέση να διαχειριστούν τους εκβιασμούς και τα νταΐλίκια και να τα μετατρέψουν σε εργαλεία δικής τους αμυντικής αλλά ακόμη και ανατρεπτικής στρατηγικής.
Ο εκβιασμός έχει αποτελέσματα για τον εκβιαστή μόνο αν ο εκβιαζόμενος χάσει την ψυχραιμία του και λιγοψυχήσει. Έτσι ο εκβιαστής “νομιμοποιεί” τον καταναγκασμό που επιχειρεί. Αλλοιώς ο εκβιασμός παραμένει μετέωρος και αναποτελεσματικός. Αυτό είναι που αναμένεται από τον Νίκο Αναστασιάδη. Η παράδοση και νομιμοποίηση.
Και δεν είναι στην βάση μόνο του αποτελεσματικού εκβιασμού που του έγινε απο το Γιούρογκρουπ τον Μάρτιο του 2013, που κινούνται οι εκβιαστές. Είναι στην βάση ενός σύνθετου ψυχο-ψυχιατρικού πορτρέτου που έχει βάθος δεκαετιών, με τον Νίκο Αναστασιάδη να αποτελεί απλά ένα “αριθμό” στον μακρύ κατάλογο. Η “επιστήμη” τέτοιων “πορτραίτων”έχει πλούσιο ιστορικό που πάει πίσω στον Β´Παγκόσμιο Πόλεμο και όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να αντλήσουν σχετικές πληροφορίες και μελέτες στο Διαδύκτιο και αλλού. (Thomas Omestad, “Psychology and the CIA : Leaders on the Couch”, Foreign Policy, No. 5, Summer 1994). Εγω θέλω να αναφέρω μόνο μια σημαντική, αλλά ιστορική, λεπτομέρεια. Μέχρι πρόσφατα, πριν την έκρηξη της τεχνολογίας, η σημασία και αξία μιας αμερικανικής διπλωματικής αποστολής είχε, ως “αντικειμενικό μέτρο”, τον αριθμό “βιογράφων” που εργοδοτούσε και που έκαναν αυτά που σήμερα κάνει η τεχνολογία, τα social media και εθελοντικά και ματαιόδοξα ο κάθε ξιπασμένος– πολιτικά ή αλλιώς– ιθαγενής.
Οι δυτικές καγκελαρίες στην Λευκωσία βρίσκονται σε εγρήγορση ποιά θα μεταφέρει πρώτη το μήνυμα ότι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης σήκωσε τα χέρια πάνω αναφωνώντας, “Θείε μου, καλέ μου Θείε” κατά το Λατινικό “patrue, mi patruissimo, το αμερικανικό “Θείε Σαμ, σώσε με”, κατά το δικό μας “Ήμαρτον” και κατά τους γείτονες “Αφερίμ εφέντη”.
Μια αναλυτική γνώμη καταθέτω που δεν βασίζεται σε καμια προνομιακή πληροφόρηση παρά μόνο σε ανοικτές πηγές. Γινόμαστε μάρτυρες, εκτιμώ, ενός γιαπωνέζικου θέατρου Καπούκι όπου άλλα φαίνονται, άλλα παίζονται και άλλα αναμένεται να προκύψουν. Οι Δυτικοί και μαζί τους ο πολύς κύριος Άϊντα, το πρόσωπο αιχμής στη συγκυρία, προσποιούνται κατ´ιδίαν, αλλά και δημοσίως “νερόβραστα” δηλώνουν, ότι οι εκβιασμοί της ´Αγκυρας δεν συνάδουν με τα ευρωπαϊκά και τα πολιτισμένα και ότι πρέπει έτσι και ότι πρέπει αλλιώς και λοιπά, παραθέτοντας ξύλινες διπλωματικές κοινοτυπίες περί “ευκαιριών”, “συμβιβασμών”, ακόμη και “κατάρων” ως προς την σημασία των υδρογονανθράκων. Όμως στη πράξη υποστηρίζουν και ενισχύουν τον Τουρκικό εκβιασμό με την λογική-κλισέ “η κρίση είναι και ευκαιρία”. Και στην ουσία λειτουργούν στη βάση της λογικής του “εκβιασμού-καταναγκασμού” πως με την έξτρα πίεση του “Βάρβαρου”και των βαρβάρων, θα γονατίσει η καμήλα. Να την γονατίσουν θέλουν τώρα και άμεσα. Την ράχη θα της την σπάσουν μετά. Την δουλειά τους να κάνουν θέλουν για να τελειώνουν και αυτοί “επιτέλους” με το Κυπριακό και τα εμπόδια που αυτό “παράγει”.
Να υπενθύμισω εδώ πως το σκεπτικό της νοοτροπίας αυτής της μορφής εκβιασμού, το είχε εκφράσει δημόσια ένα άλλος, και ισως όχι τυχαία, Σκανδιναβός, ο Max Gevers που υπηρέτησε πρέσβης της Ολλανδίας στη Κύπρο επι εποχής Σχεδίου Ανάν. Πρέπει, έγραψε, ο αμετροεπής αυτος κύριος και φιλοξενούμενος της Κυπριακής Δημοκρατίας, “την επόμενη φορά να μήν επιτραπεί στους Κύπριους να έχουν έξτρα αέρα να αναπνεύσουν” (ενυπόγραφο κείμενο του στην Cyprus Mail July 11, 2011). Η εκτίμηση των Δυτικών είναι ότι η στιγμή αυτή βρίσκεται προ των πυλών. Και έχουν στοιχηματίσει πάνω στο Αναστασιάδη άμεσα και έμμεσα στα δυό μεγάλα κόμματα, το ένα της αμερικανικής δεξιάς και το έτερο της αμερικανικής αριστεράς.
Εάν έτσι έχουν τα πράγματα, οι ηγέτες των δημοκρατικών και πατριωτικών δυνάμεων του τόπου θα πρέπει και οφείλουν να ξεπεράσουν τα μικροκομματικά τους τερτίπια, να αφήσουν πίσω τις οποίες μωροφιλοδοξίες, τα όποια σύνδρομα ναπολεοντισμού και να συμπράξουν σε ένωση δημοκρατικών δυνάμεων για να μην καταντήσουν και αυτοί με “ένα πιστόλι στον κρόταφο”, χωρίς δηλαδή επιλογές, αφήνοντας έτσι τον τόπο εντελώς απροστάτευτο. Και αν νομίζουν οτι οι βουλευτικές εκλογές του 2016 είναι “κοντά”, και ότι έχουν τη πολυτέλεια χρόνου και “μέχρι εκεί και βλέπουμε”, κούνια που τους κούναγε και μαζί και όλους μας.
Μια δημοκρατική πατριωτική συσπείρωση είναι προαπαιτούμενο για την οικοδόμηση μιας αποτελεσματικής στρατηγικής για να εξουδετερωθούν όλες εκείνες οι δυνάμεις που νομίζουν ότι ένας ολόκληρος λαός θα πρέπει να στερηθεί αναφαίρετα δικαιώματα και θα πρέπει να ζήσει με ένα θεσμοθετημένο ρατσιστικό καθεστώς εσαεί, επειδή έτσι αυθαίρετα και φασιστικά κάποιοι κάπου μακριά έτσι αποφάσισαν διότι έτσι αυτοί βολεύονται.
