Το πρόβλημα σε τούτα τα χώματα πάντα θεωρείται ως ελληνοτουρκικό ζήτημα. Έτσι το μελετούν όσοι το μελετούν. Όμως, κατά την άποψή μου, χρειάζεται να μελετηθούν, τουλάχιστον όσο και τα πιο πάνω, αυτά που έκαναν οι Έλληνες στους Έλληνες και οι Τούρκοι στους Τούρκους. Οι βιασμοί για παράδειγμα. Δεν είναι κάτι το νέο μέσα στην κοινότητά μας. Λέγονται πολλά σε σχέση με όσα συνέβησαν κατά τη δεκαετία του 1960. Ειδικά σε σχέση με κάποιους διοικητές. Κάποιους που έστελναν τους αγωνιστές να φυλάνε σκοπιά και πήγαιναν στο σπίτι των αγωνιστών για να βιάσουν τις γυναίκες τους. Αυτά τα διηγήθηκε ένα από τα ηγετικά στελέχη της οργάνωσης. Ήταν και εκείνος διοικητής, αλλά έλεγε ότι απεχθανόταν όσους έκαναν τέτοια πράγματα. Μάλιστα έλεγε το εξής γι’ αυτούς: «Κανείς δεν θα τους κλάψει άμα σκοτωθούν, κανείς δεν θα λυπηθεί. Αντίθετα μάλιστα, θα το γιορτάσουν». Αυτά τα διηγήθηκε σε εμένα, αλλά δεν βγήκε να τα πει στην κοινωνία. Ούτε τα έγραψε στα απομνημονεύματά του. Θάφτηκε και αυτός μαζί με τα μυστικά του.
Ακόμα και ο πολύ αγαπητός Δάσκαλος Αρίφ δεν μας τα διηγήθηκε όλα. Και εκείνος σταματούσε όταν έφτανε σε ένα σημείο. Για παράδειγμα, γνώριζε ποιοι σκότωσαν τους Αϊχάν Χικμέτ και Αχμέτ Γκιουρκάν. Αλλά δεν το είπε. Ούτε σε εμάς το είπε, παρά το γεγονός ότι ήμασταν οι πιο στενοί του φίλοι. Όταν τον στριμώχναμε πολύ έλεγε: «Ήταν στενοί μου φίλοι και ακόμα δεν βγήκε άφεση». Ήταν φίλοι του στην οργάνωση. Δεν το έκανε η καρδιά του να τους αποκαλύψει.
Πρέπει να γραφεί και μια τέτοια ιστορία. Για εκείνα που έκαναν οι Τούρκοι στους Τούρκους και οι Έλληνες στους Έλληνες. Οι περισσότεροι Τούρκοι που σκοτώθηκαν από Τούρκους καταγράφηκαν ως πεσόντες. Από τη μια τους σκότωσαν και από την άλλη τους καταχώρισαν ως πεσόντες σάμπως και σκοτώθηκαν από τον εχθρό. Και έδωσαν στις οικογένειές τους συντάξεις για τους πεσόντες. Για παράδειγμα, σκότωσαν μέσα στο κελί του το 1967 τον Αλπάι Μουσταφά, έναν από τους πιο δεινούς εκτελεστές της οργάνωσης. Αφού τον σκότωσαν τον πήραν και τον έθαψαν μέσα στα χωράφια στις Χαμίτ Μάντρες. Δεν του έκαναν τάφο και άλλα παρόμοια. Ξεθάφτηκε αργότερα μετά από διαμαρτυρίες της οικογένειάς του και αγωνιστών φίλων του και θάφτηκε στο νεκροταφείο του Δικώμου. Το μέλος της οργάνωσης που τον ξέθαψε από το μέρος όπου είχε αρχικά θαφτεί είπε ότι «ακόμα δούλευε το ρολόι που φορούσε στο χέρι του». Έδωσαν σύνταξη πεσόντα και στην οικογένεια του Αλπάι. Τον καταχώρισαν και αυτόν ως πεσόντα.
Ο Στάλιν, ο οποίος διοίκησε τη Σοβιετική Ένωση για τριάντα χρόνια, είχε αφανίσει όλους τους συντρόφους του τους οποίους θεωρούσε ως αντιφρονούντες. Ο τελευταίος που είχε απομείνει ήταν ο Ορτζοκινίτζε, τον οποίο αγαπούσε πιο πολύ απ’ όλους και ήταν και Γεωργιανός όπως ο ίδιος. Ο Στάλιν του είπε το εξής: «Να, εδώ υπάρχει ένα πιστόλι. Αν αυτοκτονήσεις θα σε ανακηρύξουμε λαϊκό ήρωα. Αν δεν αυτοκτονήσεις, θα πεθάνεις ως προδότης της πατρίδας». Μόλις βγήκε από το δωμάτιο ο Στάλιν, ο Ορτζοκινίτζε πάτησε τη σκανδάλη καρφώνοντας μια σφαίρα στο κεφάλι του. Θάφτηκε ως λαϊκός ήρωας. Και δόθηκε σύνταξη στην οικογένειά του για όλη της τη ζωή.
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=281907&-V=stiles
