Η σύγχυση και
ο πολιτικός δαλτωνισμός αποτελούν τις παιδικές ασθένειες της Αριστεράς
που φουντώνουν όταν βρίσκεται στο κατώφλι της εξουσίας. Πριν από επτά
δεκαετίες το ΚΚΕ, μια μικρή, μαχητική όμως πολιτική δύναμη, δεν δίστασε
από την πρώτη στιγμή να ταχθεί εναντίον της ναζιστικής κατοχής και να
συσπειρώσει γύρω από το ΕΑΜ ευρύτερα στρώματα του ελληνικού λαού, που
δεν είχαν ιδέα από το «Κεφάλαιο» του Μαρξ, το «Ενα βήμα μπρος, δύο
βήματα πίσω» κ.λπ.Εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων συμπαρατάχθηκαν με το ΕΑΜ σε μια υπερκομματική εθνική αντίσταση, ένα κίνημα «ειδικού σκοπού». Η ηγεσία της Αριστεράς τότε τυφλώθηκε από τη μαζικότητα της οργάνωσης και η σύγχυση της επιτυχίας την εμπόδισε να αντιληφθεί ότι η ένταξη χιλιάδων Ελλήνων στο ΕΑΜ δεν σήμαινε ότι είχαν ασπαστεί και τις αρχές του ΚΚΕ, ούτε ότι ονειρεύονταν να ζήσουν το υπόλοιπο του βίου τους στη Δικτατορία του Προλεταριάτου. Το πού οδήγησε αυτή η σύγχυση της ηγεσίας του ΚΚΕ, είναι γνωστό...Επτά δεκαετίες μετά η Αριστερά παρουσιάζει ανάλογα συμπτώματα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ απασχολούσε μέχρι πριν από πέντε - έξι χρόνια την κοινή γνώμη μόνο το βράδυ των εκλογών με την αγωνία εάν θα πιάσει ή όχι το όριο του 3% για να εκπροσωπηθεί στη Βουλή. Ολα άλλαξαν μόλις άρχισε το τσουνάμι των μνημονίων, όπου η οργή των πολιτών αναζητούσε πολιτική έκφραση, ανάγκη που δεν μπορούσε να καλυφτεί μόνο από τη ΧΑ. Αυτή η αγανάκτηση ήταν που εκτόξευσε τον ΣΥΡΙΖΑ από το 3-4 % στο 26%.
Δεν τους συγκίνησε ξαφνικά το πρόγραμμα 300 σελίδων του ΣΥΡΙΖΑ, όπως δεν τους άγγιζε και τρία χρόνια πριν. Δεν νοιάζονται για την προοδευτική στροφή της χώρας, ούτε τους καίγεται καρφάκι για τις άλλες ιδεολογικές αναζητήσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Οπως επτά δεκαετίες πριν, η ηγεσία της Αριστεράς κοιτάζοντας πίσω της βλέπει θολά ένα μεγάλο πλήθος. Και αρχίζει να κτίζει στην άμμο παλάτια καθώς δεν μπορεί να διακρίνει ότι αυτοί που ακολουθούν θέλουν απλώς την τιμωρία του πολιτικού συστήματος. Οτι ακολουθούν για έναν «ειδικό σκοπό».
Οπως έγινε τότε με το ΚΚΕ.
Με τη γνωστή κατάληξη...
NIKOΣ ΜΕΛΕΤΗΣ
