Το 2012
και το 2015 δεν είναι μόνο χρονιές κρίσιμων εκλογικών αναμετρήσεων στην
Ελλάδα. Εχουν ήδη καταγραφεί και ως ορόσημα αποφασιστικών εξελίξεων
στην ΕΕ που δίχως αμφιβολία επηρέασαν τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα
μας τα τελευταία δυόμισι χρόνια και δίχως αμφιβολία θα σφραγίσουν τις
ισορροπίες Αθήνας - ΕΕ που θα διαμορφωθούν στο άμεσο μέλλον. Το 2012 για
την Ευρωζώνη ήταν η χρονιά της μεγάλης μπλόφας του Βερολίνου: Στα μέσα
της χρονιάς υπήρχε η ψευδαίσθηση μιας αποφασιστικής στροφής την οποία η
ίδια η γερμανική ηγεσία αποδόμησε το φθινόπωρο.
Τον Ιούνιο
του 2012 στη Σύνοδο Κορυφής Μόντι και Ραχόι απειλούν να βάλουν βέτο στα
συμπεράσματα αν δεν διασφαλισθεί η απευθείας χρηματοδότηση των τραπεζών
από τον προσωρινό μηχανισμό (Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής
Σταθερότητας EFSF). Η Σύνοδος εγκρίνει ομόφωνα την πρόταση που
χαρακτηρίζεται ως ιστορική γιατί σπάει τον φαύλο κύκλο δημόσιου και
τραπεζικού χρέους, ενώ ταυτόχρονα εγκρίνεται μια ευρείας κλίμακας
τραπεζική ένωση (Εποπτεία του Τραπεζικού Συστήματος από την ΕΚΤ). Εναν
μήνα μετά καταγράφεται η δήλωση Ντράγκι θα κάνω ό,τι μπορώ, οι αγορές
ηρεμούν και όλοι στην Ευρωζώνη ζουν στην ψευδαίσθηση ότι το φως στο
τέρμα του τούνελ είναι ορατό.
Λίγους μήνες μετά
αποκαλύπτεται ότι μόλις το Βερολίνο εξασφάλισε την αδιαπραγμάτευτη
αποδοχή της μόνιμης λιτότητας με το Δημοσιονομικό Σύμφωνο σβήνει την
υπογραφή του πρώτον στην απευθείας χρηματοδότηση των τραπεζών και
δεύτερον μεταθέτει χρονικά και περιορίζει το εύρος της τραπεζικής ένωσης
στις συστημικές τράπεζες. Η αίσθηση ότι η Ευρωζώνη βγήκε από την κρίση
κυριαρχεί στα τέλη του 2013 - αρχές 2014 για να καταρρεύσει σαν χάρτινος
πύργος λίγο μετά. Με φόντο την ανάφλεξη στην Ουκρανία και τη Μέση
Ανατολή η Ευρωζώνη βλέπει τον αποπληθωρισμό να τη σκιάζει συνολικά και
το συνακόλουθο σπιράλ να οδηγεί σε παρατεταμένη ύφεση, μαζική ανεργία,
κοινωνική ανάφλεξη και πολιτική αποσταθεροποίηση. Τότε, στα τέλη του
2012, η γερμανική πολιτική στην κρίση της Ευρωζώνης προέβαλλε ως success
story.
Σήμερα στην καγκελαρία και την
Μπούντεσμπανκ ξέρουν ότι δίνουν μια μάχη οπισθοφυλακής σε μια Ευρωζώνη
που ή θα κάνει αποφασιστική στροφή ή θα πυροδοτήσει κρίση αποδόμησης της
ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης συνολικά. Σε αντίθεση με το 2012 η ανοχή της
Γερμανίας στον Ντράγκι δεν είναι αντιστρέψιμη και αν η ποσοτική χαλάρωση
δεν αποδειχθεί επαρκής, μόνη επιλογή θα είναι η παράταση και διόγκωσή
της
