Μάλιστα, ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε και τη δημοσιοποίηση του επίμαχου υλικού, το οποίο είναι «πειραγμένο» στη μονταζιέρα του Λ. Λαζόπουλου και προϊόν υποκλοπής, ενώ δεν δίνει καμία σημασία στη «λεπτομέρεια» ότι ο καταγγελλόμενος ως μεσάζων Γ. Αποστολόπουλος ήταν σύμβουλος του Π. Καμμένου. Επικρίνουν τον Α. Σαμαρά για τη μήνυσή του εναντίον του Π.Χαϊκάλη, αλλά αντιμετωπίζουν -με την εξαίρεση του Μ.Γλέζου- χαλαρά τους Βουδούρη-Παραστατίδη που προσπάθησαν να ρίξουν στο βούρκο όλους τους βουλευτές που ψηφίζουν τον Στ. Δήμα.
Τα παραδείγματα αυτά είναι απλώς ενδεικτικά της μεγάλης εικόνας που δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ περιμένει, ασφαλώς, τη Δικαιοσύνη να ολοκληρώσει το έργο της αλλά στο μεταξύ ρίχνει νερό στο μύλο των Καμμένου-Χαϊκάλη επενδύοντας στη θεωρία ότι μοιράζονται δυο-τρία εκατομμύρια για κάθε ψήφο, μαζί με διαφημιστικά συμβόλαια και ρυθμίσεις δανείων από τον «μεσάζοντα» που, το ξεχάσαμε αυτό, πήρε και δεν επέστρεψε ποτέ 5.000 ευρώ από τον Χαϊκάλη για να του τα παίξει στο χρηματιστήριο πριν πάει να του ακουμπήσει 700.000 ευρώ «στα ποδαράκια του»!
Ενδιαφέρον είναι ότι το παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ στην όχθη του βάλτου εξελίσσεται την ώρα που δεν φαίνεται να βρίσκεται σε κίνδυνο το σχέδιό του για εκλογές στις 25 Ιανουαρίου, αφού δεν προκύπτει καν να προσπαθεί ιδιαίτερα ο πρωθυπουργός να τις αποφύγει. Αλλά και έτσι να μην ήταν, ο αριθμός 160 στην πρώτη ψηφοφορία δεν αποτελεί προμήνυμα ότι τελικά θα βρεθεί προεδρική πλειοψηφία. Εξάλλου, δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι στο παρασκήνιο έγιναν και γίνονται προσπάθειες για αποστασίες επ αμοιβή, δεν υπάρχουν καταγγελίες πέραν εκείνης της Σ. Ξουλίδου (των ΑΝΕΛ πάντα) για βολιδοσκόπηση μέσω fb και διάφορες πληροφορίες που κυκλοφορούν και μετά διαψεύδονται. Η Μ. Κόλλια των ΑΝΕΛ είπε για την Ε. Κουντουρά των ΑΝΕΛ αλλά μετά το πήρε πίσω, και όσο μελάνι χύθηκε, χύθηκε.
Η καταρράκωση του κοινοβουλευτισμού και η παρακμή του ελληνικού πολιτισμού δημιουργούν συνθήκες ασφυξίας. Ποιος ξέρει πώς θα εκτονωθεί η συλλογική αηδία μέσα σε αυτή τη δυσώδη ατμόσφαιρα, μέχρι τώρα η αποστροφή για το πολιτικό σύστημα και τους θεσμούς δεν βγαίνει σε καλό της δημοκρατίας μας.
Αυτό που ήδη ξέρουμε είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επιλέξει να χρησιμοποιήσει όλα τα πολιτικά μέσα για να πετύχει το σκοπό του, την εξουσία, και να πέσει πολύ χαμηλά αν αυτό κρίνει ότι χρειάζεται για να ανέβει ψηλά. Είναι θλιβερό να αναλογιστεί κανείς τι ζημιά κάνει στην Αριστερά μια τέτοια στρατηγική σε ιδεολογικούς και πολιτικούς όρους, άμεσα και μακροπρόθεσμα, και πόσο ξελασπώνει τις αντίπαλες δυνάμεις από διάφορα που έχουν κάνει, κάνουν ή θα κάνουν.
Μπορεί να πρόκειται για ιστορικά σύνδρομα της Αριστεράς που αισθάνεται καταδιωκόμενη και δυνάμει θύμα εξαπάτησης, όπως συνέβη με τη συμφωνία της Βάρκιζας, και αμύνεται με όλους τους τρόπους απέναντι σε επιθέσεις που δέχεται και φαντάζεται, όλες μαζί. Μπορεί να είναι κάτι χειρότερο, πάθος για μια ιστορική νίκη που γίνεται αυτοσκοπός ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα που θα φέρει. Μπορεί να υπάρχουν άλλοι λόγοι και εξηγήσεις, τι σημασία έχει; Όμως αυτό που συμβαίνει τώρα, η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να λερωθεί ακουμπώντας έναν βρώμικο πολιτικό κόσμο είναι μια ήττα για την Αριστερά που δεν ξεπερνιέται ό,τι και αν βγάλουν οι κάλπες.
Στην ταινία «Χοιροστάσιο» του Παζολίνι, ο πρωταγωνιστής που εκπροσωπεί το καλό και του αρέσει να βρίσκεται με τα γουρούνια προσπαθώντας να ξεφύγει από μια νοσηρή κατάσταση στο περιβάλλον του, τελικά κατασπαράσσεται.
