“Εκείνη” η πέτρα στους Δελφούς που… δεν πετάξαμε στη θάλασσα

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Παρασκήνιο”, το Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2014

Λένε συνήθως ότι για όσα δεν χρειάστηκε να προσπαθήσεις αρκετά, αλλά μάλλον σου χαρίστηκαν, πόσο μάλλον σου κληρονομήθηκαν, προκύπτει η εγγενής αδυναμία να αντιληφθείς πλήρως την αξία τους… Μέχρι να τα χάσεις, ή να τα ξεχάσεις.Οι Έλληνες έχουμε το ηχηρό προνόμιο να είμαστε κληρονόμοι-κομιστές ενός dna με ιστορικά εκκωφαντικό αποτύπωμα, μπροστά στην ανάμνηση του brand name του οποίου η ανθρωπότητα κοντοστέκεται, συλλογίζεται και υποκλίνεται.Δυστυχώς, αυτό το παρελθόν που “ομιλεί” από μόνο του, εξελίχτηκε πολλές φορές σε ανάχωμα στη φυσική εξέλιξη και πρόοδο του έθνους, στην αυτονόητη επιδίωξη να γίνει κάθε γενιά καλύτερη από την προηγούμενη.

Και, κατ’ αντιστοιχία, να αφήσει το δικό της αποτύπωμα στην Ιστορία, και να συνεχιστεί έτσι αβλαβώς η εθνική διαδρομή, χωρίς η ματιά να μένει καθηλωμένη στο παρελθόν.


Αντί να χτίσουμε καινούριους “Παρθενώνες”, περιοριζόμαστε στο να υπερασπιζόμαστε την αυταπόδεικτη μοναδικότητα της κληρονομιάς και της σημειολογίας της Ακρόπολης, της Αθήνας, της Δημοκρατίας, του πολιτισμού, των γραμμάτων και των τεχνών.Αντί να προσθέτουμε σύγχρονους “μεγάλους Έλληνες” στη διεθνή αφήγηση, κρυφοκοιτάζουμε τη σημαντική ανακάλυψη της Αμφίπολης, με την ανομολόγητη λαχτάρα να είναι εκεί ο Μέγας Αλέξανδρος.Αντί να κάνουμε ένα re-positioning της σημερινής Ελλάδας στη σύγχρονη διεθνή πραγματικότητα, αξιοποιώντας με εθνική αυτοπεποίθηση τα πλεονεκτήματα που διαθέτει η χώρα, συνεχίζουμε να στριφογυρίζουμε γύρω από όσα προσέφεραν στην ανθρωπότητα εκείνοι οι οποίοι ονομάζονταν Έλληνες πριν από εμάς.

Ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε εστιάσει εγκαίρως στην αναγκαιότητα να… πετάξουμε στη θάλασσα “εκείνη” την πέτρα από τους Δελφούς, που συμβόλιζε τον ομφαλό της Γης. Και να αρχίσουμε να είμαστε οι ίδιοι πρωταγωνιστές του δικού μας εθνικού σεναρίου για το μέλλον.

Το μέλλον άλλωστε ανήκει σε εκείνους που το προετοιμάζουν. Οι οποίοι τυγχάνει να είναι οι… εκάστοτε ζωντανοί. Δεν ανήκει στους ένδοξους νεκρούς, και την ακόμη πιο ένδοξη ιστορική μνήμη του τόπου.

Μάνος Οικονομίδης