Μια Θυμόσοφη Ρήση λέγει "Ποτέ μην επιτρέπεις σε κάποιον να είναι η πρώτη προτεραιότητά σου, ενώ ανέχεσαι να είσαι γι’ αυτόν μια από τις εναλλακτικές του λύσεις" Είναι σχετικά δύσκολο να εντοπίσουμε την πηγή των φράσεων όπως η ανωτέρω , η οποία αποτελεί (και) απόσταγμα λαϊκής σοφίας. Σίγουρα θα κρύβει μικρές ανθρώπινες ιστορίες με άγνωστους πρωταγωνιστές , χωρίς αυτό να της στερεί την διαχρονική τους αξία .Φράσεις ως αυτή , όχι απλά διδάσκουν αλλά λειτουργούν ως ατραπός στην όποια μελλοντική πορεία του ανθρώπου. Πολλοί αδυνατούν να αντιληφθούν πως η κολοβή βολική ιστορική μνήμη απο όπου κιαν προέρχεται παράγει εκτρωματικές καταστάσεις. Αδυνατούν να αντιληφθούν πως όταν δυσκολεύεσαι να εκφέρεις τα αυτονόητα πέραν της μια φοράς, τούτο σημαίνει πως ο πολιτικός σου λόγος είναι (και) προβληματικός, υπηρετεί (και) σκοπιμότητες, κρύβει (και) ενοχές
. Ο Συνδυασμός των ανωτέρω επουδενί δεν σε αναγάγει σε στρατηγικό εταίρο με ότι προεκτάσεις αυτό συνεπάγεται.
Η μονομερής προσπάθεια να υπερβείς την όποια καχεκτικότητα αποτελεί τόλμημα. Το να αντιπαλεύεις δομές σκέψεις χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αρωγή απο αυτούς που ενεπλάκησαν επικό βήμα. Το να πασχίζεις να καταστήσεις κτήμα ες αεί μια ιστορική αλήθεια, την ώρα που συναντάς εκκωφαντική σιωπή απο τους άμεσα εμπλεκόμενους, δείχνει μεν την γενναιότητα της ψυχής σου, το ακέραιο του χαρακτήρα σου και την δημοκρατική σου δομή ως πολίτη αυτής της χώρας,,συνιστά δε υπερακοντισμό, και ο υπερακοντισμός ως θέαμα παράγει καθήλωση μόνον όσο βρίσκεσαι στον αέρα. Λυπηρόν μέν , αληθινό δε.
