Η λήψη πολιτικής απόφασης στο Eurogroup
της 8ης Δεκεμβρίου για την επόμενη μέρα της Ελλάδας εξακολουθεί να
είναι το βασικό και το πιθανότερο σενάριο, ωστόσο τα όσα έχουν συμβεί
τις τελευταίες μέρες δημιουργούν προβληματισμό εν όψει των πολιτικών
εξελίξεων τους προσεχείς μήνες στη χώρα μας. Η
επιμονή των εκπροσώπων της τρόικας στην προώθηση των διαρθρωτικών
μεταρρυθμίσεων είναι κατανοητή στο βαθμό που είχαν συμφωνηθεί στο
πλαίσιο του υφιστάμενου μνημονίου. Η κυβέρνηση δεν υλοποίησε τις δεσμεύσεις και τώρα πιέζεται να τις υλοποιήσει. Και θα το κάνει γιατί δεν έχει εναλλακτική επιλογή. Αυτό που δεν βασίζεται σε καμία λογική είναι οι αφόρητες πιέσεις για δημοσιονομικά μέτρα σε μια χώρα που μόλις βγαίνει από μια πρωτοφανή σε διάρκεια και σφοδρότητα ύφεση, η οποία οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στη βιαιότητα της δημοσιονομικής προσαρμογής. Ακόμη κι αν υπάρξει δημοσιονομικό κενό το 2015 η Ελλάδα θα έχει, σύμφωνα με τις φθινοπωρινές προβλέψεις της Κομισιόν, τη δεύτερη καλύτερη επίδοση στην Ευρώπη στο δημόσιο έλλειμμα, ενώ το 2016 θα είναι μακράν η καλύτερη ξεπερνώντας και τη Γερμανία. Επιπλέον, δεν μιλάμε για υπερβολικό έλλειμμα, αλλά για μικρότερο πρωτογενές πλεόνασμα. Και εδώ τίθενται μια σειρά από ερωτήματα.
Γιατί η Κομισιόν αποδέχεται τις θέσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας, οι οποίες προχώρησαν μονομερώς σε αλλαγές των στόχων για το δημόσιο έλλειμμα με το επιχείρημα ότι η ανάκαμψη της οικονομίας ήταν μικρότερη των εκτιμήσεων;
Γιατί δεν αναθεωρεί προς τα κάτω και για την Ελλάδα τους στόχους για τα πρωτογενή πλεονάσματα το 2015 και 2016, ώστε να υπάρχει ίση μεταχείριση μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης;
Αλλωστε, για τη Γαλλία και την Ιταλία μιλάμε για δημόσιο έλλειμμα, που είναι σοβαρότερη απόκλιση σε σχέση με την απόκλιση ως προς το προβλεπόμενο πλεόνασμα. Το 2010 η χώρα μας είχε την ατυχία να μπει πρώτη σε μια πρωτόγνωρη διαδικασία, αυτή των μνημονίων και μοιραία αντιμετωπίστηκε ως «πειραματόζωο», δεδομένου ότι δεν υπήρχε καμία εμπειρία σε ευρωπαϊκό επίπεδο από το παρελθόν. Σήμερα όλα δείχνουν ότι και πάλι θα μας αντιμετωπίσουν ως «πειραματόζωο», για άλλο πράγμα, επειδή πάλι είμαστε άτυχοι ως προς τον χρόνο.
Σήμερα η Ευρωζώνη βρίσκεται σε μια περίοδο οικονομικής και πολιτικής αβεβαιότητας, όπου αρκετές χώρες, όπως η Ιταλία και η Γαλλία, θέτουν υπό αμφισβήτηση το γερμανικό δόγμα ότι «η δημοσιονομική εξυγίανση από μόνη της φέρνει την ανάπτυξη». Στην Ισπανία και την Ελλάδα, κόμματα όπως οι Podemos και ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούν αλλαγή πορείας, ανεξάρτητα αν οι λύσεις που προτείνουν είναι πειστικές ή όχι. Είναι λοιπόν προφανές ότι το Βερολίνο μπορεί να έκλεισε τα μάτια στις περιπτώσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας γιατί δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, ωστόσο θέλοντας να προλάβει μια γενικότερη αμφισβήτηση στέλνει προς τις άλλες χώρες το μήνυμα για το ποιος αποφασίζει στην Ευρωζώνη.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΛΟΣ - nbellos@naftemporiki.gr
