Μπήκαμε πρώτοι στο
μνημόνιο και θα βγούμε, αν βγούμε, τελευταίοι. Ολες οι χώρες που
βρέθηκαν στη δίνη της κρίσης κατάφεραν να αποκτήσουν πρόσβαση στις
αγορές και δίνουν μάχη με το Βερολίνο διεκδικώντας χαλάρωση των
δημοσιονομικών στόχων. Η Ελλάδα δεν είναι πια απλώς “ειδική περίπτωση”,
είναι μια χώρα που κινείται εκτός πλαισίου ευρωζώνης. Η κυβέρνηση
επέλεξε να μην κλείσει τη συμφωνία με την Τρόικα για να αποφύγει μέτρα
και διαρθρωτικές αλλαγές, ζήτησε και πήρε μια δίμηνη παράταση που απλώς
μεταθέτει το πρόβλημα, αφού στο τέλος Φεβρουαρίου η χώρα θα βρεθεί
μετέωρη χωρίς πρόγραμμα αλλά και χωρίς διασφαλισμένη χρηματοδότηση μέσα
από την προληπτική γραμμή πίστωσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναγνωρίζει καν την
έννοια της μεταρρύθμισης, ούτε και της δημοσιονομικής πειθαρχίας, ενώ
δεν απαντά στην ερώτηση πώς θα διασφαλίσει την αναγκαία οικονομική
στήριξη αν η επιθετική διαπραγμάτευση με τους πιστωτές, την οποία
προαναγγέλλει, καταλήξει σε ρήξη.Ετσι, ενώ έσπασε ο κύκλος της ύφεσης για πρώτη φορά μετά από επτά χρόνια, ενώ επιτεύχθηκε πρωτογενές πλεόνασμα και άρχισαν να φαίνονται κάποια σημάδια ανάκαμψης, αντί να καταβληθεί προσπάθεια για να αποκατασταθεί η δυνατότητα δανεισμού και να διασφαλιστεί η ομαλή έξοδος από το μνημόνιο, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: Μια ξέφρενη επιστροφή στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε η ελληνική κρίση.
Και τώρα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από τότε. Ο κίνδυνος μετάδοσης του ελληνικού “ιού” στο σύστημα του κοινού νομίσματος δεν είναι τόσο μεγάλος πια, τα αποθέματα συμπάθειας στο διεθνές επίπεδο εξαντλούνται, η απειλή δεν είναι πλέον κοινή για ολόκληρη την περιφέρεια της ευρωζώνης, ενώ υπάρχει μεγάλη και δικαιολογημένη κοινωνική κόπωση.
Δεν έχει καμία σημασία για το αποτέλεσμα να ψάχνει κανείς πόσο λάθος κάνει το Βερολίνο, μήπως φύγει η Βρετανία και τι θα συμβεί αν η Λεπέν κυριαρχήσει στη Γαλλία. Ενα κράτος μέλος της ΕΕ έχει πολιτική δύναμη έναντι των εταίρων του ανάλογη με την οικονομική του υγεία και στην κατάστασή μας η Νο1 επιδίωξη θα έπρεπε να είναι να μείνουμε στο τρένο, ανεξάρτητα από τις βλάβες που έχει η μηχανή του, γιατί είναι προτιμότερο να βρισκόμαστε εκεί παρά στο βαγόνι που αποκολλήθηκε.
Οι διαθέσεις των πιστωτών απέναντί μας δεν καθορίζονται με ψυχρά οικονομικούς όρους, υπάρχει έντονο το θυμικό στοιχείο, με την έννοια ότι απορρίπτεται η χώρα στο σύνολό της, ως παράταιρη και ανυπόληπτη. Την ώρα που οι θεσμικοί εταίροι δεν κρύβουν την οργή και την αποστροφή τους. το ελληνικό πολιτικό σύστημα στροβιλίζεται σε έναν μανιασμένο χορό καταστροφής. Βρίζονται, χτυπιούνται, ουρλιάζουν, κινδυνολογούν, λοιδορούν, ανταλλάσσουν απίστευτες καταγγελίες βουλιάζοντας στο έλος της μισαλλοδοξίας και του ανορθολογισμού, κλείνοντας τα μάτια απέναντι σε μια αμείλικτη πραγματικότητα: Η χώρα μας απομονώνεται διεθνώς και μπορεί να καταλήξει θέμα χρόνου πότε και με ποιους όρους θα σπάσει ο ομφάλιος λώρος που μας συνδέει με τον πρώτο κόσμο.
Είναι φανερό ότι το αδιέξοδο δεν είναι μοιραίο και μπορεί να αρθεί. Αν η κυβέρνηση ανακοινώσει τώρα μια σειρά μεταρρυθμίσεων, που προβλέπονται από το μνημόνιο ή το υπερβαίνουν, και αποδείξει στην πράξη ότι έχει τη βούληση να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του ασφαλιστικού, να δημιουργήσει μια αποτελεσματική δημόσια διοίκηση, να κατοχυρώσει την ανεξαρτησία των φοροελεγκτικών μηχανισμών, να βελτιώσει το επενδυτικό περιβάλλον (επιτάχυνση απονομής της δικαιοσύνης, άρση γραφειοκρατικών αγκυλώσεων κοκ), τότε είναι βέβαιο ότι θα αποκτήσει μια ισχυρή κοινωνική συμμαχία που θέλει τις αλλαγές και την κατάργηση των δομών της χρεοκοπίας, ενώ θα στείλει έξω το μήνυμα ότι ο πολιτικός κόσμος εδώ δεν είναι μόνο ο πρωταγωνιστής της πτώχευσης. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να υπόσχεται πως θα χορέψει πεντοζάλη τις αγορές παρουσίαζε έστω τώρα ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα, κοινωνικά ευαίσθητο αλλά δημοσιονομικά ισορροπημένο, στηριγμένο στην αναδιανομή του πλούτου και στη μείωση των δημόσιων δαπανών μέσα από την καταπολέμηση των θυλάκων της σπατάλης και της κακοδιαχείρισης, τότε προφανώς θα άλλαζε η εικόνα του στο εξωτερικό και δεν θα αντιμετωπιζόταν ως πολιτική δύναμη απροσάρμοστη στους κανόνες της ευρωζώνης ή και της παγκοσμιοποίησης. Εάν, τέλος, φαινόταν στην πράξη ότι και εδώ, όπως συνέβη σε όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που βρέθηκαν σε δύσκολη οικονομική κατάσταση, υπάρχει δυνατότητα πολιτικής συναίνεσης και συνεννόησης ώστε να γίνουν οι αναγκαίες μεγάλες αλλαγές, τότε ασφαλώς και θα δημιουργούταν ένα ρεύμα υποστήριξης της ελληνικής προσπάθειας παρά τις καθυστερήσεις και τις παλινωδίες.
Ο Γ. Σεφέρης στο Πολιτικό Ημερολόγιό του (1945): «...η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις (…) Είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν τη ζωντανή Ελλάδα, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε και υπάρχουν άγνωστοι, πολλοί που δεν ξέρουν, αλλά που αξίζουν…».
