Η αρχή έγινε με τον Τζο Μπάιντεν. Ήρθε, τα είπε ωραία και μάγκικα, ούτε τα μαύρα γυαλιά ηλίου δεν έβγαλε όταν συνάντησε τον Έρογλου, καν το χέρι δεν του άπλωσε, εμείς μόνο εσάς αναγνωρίζουμε, είπε κι εμείς και ο κόσμος όλος, εκτός από μία χώρα (την Τουρκία), «είστε ο πιο ισχυρός στρατηγικός μας εταίρος στην περιοχή»… Η κυβέρνηση -και ορισμένοι άλλοι υπεραισιόδοξοι- πανηγύρισαν, σ’ αυτό τον τόπο πανηγυρίζουμε κάθε φορά που μας λένε ωραία λόγια, άσε που μερικές φορές πανηγυρίζουμε κι όταν δεν μας λένε - έτσι, από κεκτημένη ταχύτητα.  Κάποιοι καλόπιστοι μεν, επιφυλακτικοί δε, μπορεί να μην ενστερνίζονταν τους πανηγυρισμούς, αλλά πότε δεν ξέρεις είπαν, αυτός ο δαίμονας που βρήκαμε στα έγκατα μπορεί να βοηθήσει να… ενώσουμε δυνάμεις, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, άλλωστε - δεν υπάρχει άλλο κίνητρο για να φτάσουμε στη λύση. Οι «συνήθεις απορριπτικοί», πάλι,  κάγχασαν -οι φονιάδες των λαών Αμερικάνοι μας φλόμωσαν στα λόγια, είπαν (πριν έρθει ο Μπάιντεν φοβόντουσαν και τα λόγια, άσε που δεν ήθελαν καν να ‘ρθει), εμείς θέλουμε να δούμε έργα, να πάρουν την Τουρκία από το αφτί και να την καθίσουν στο σκαμνί- ούτε μετά τη λύση δεν πρόκειται να συνεργαστούμε μαζί της, είπαν ορισμένοι, οι πιο αυστηροί που έχουν πάντα τις λύσεις στο τσεπάκι τους και τα λόγια εύκαιρα. Οι προφήτες, άλλωστε, το είχαν πει προ πολλού. Το τέλος της Τουρκίας πλησιάζει, τα ψωμιά της λίγα είναι, θα διαλυθεί και όλα τα προβλήματά μας θα εξαφανιστούν. Ίσως όχι από κάποιον «από μηχανής θεό», μπορεί από τον ίδιο τον Θεό -σίγουρα, όμως, από το ξανθό γένος. Συνηγορούσε και ο Μόρφου Νεόφυτος σ’ αυτά- «Οι Τούρκοι και η Τουρκία είναι καταδικασμένοι σε διάλυση και δεν υπάρχει κανένας λόγος για τους Ελληνοκύπριους να σπαταλούν χρόνο και ενέργεια σε αδιέξοδες διαπραγματεύσεις. Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να περιμένουν να διαλυθεί η Τουρκία».

Μετά ήρθε η μη έκδοση ψηφίσματος για το ψευδοκράτος στη Σύνοδο του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας, ακολούθησε η μη εκλογή της Τουρκίας σε θέση μη μόνιμου μέλους στο Συμβούλιο Ασφαλείας, στη συνέχεια είχαμε και την τριμερή του Καΐρου… Κι αρχίσαμε να σούζουμε τα πόδκια μας προτού καβαλικέψουμε. Αυτή τη φορά όχι μόνο οι κυβερνώντες, αλλά και οι «συνήθεις απορριπτικοί». Οι παλιοί βλέπετε, νήστευαν πριν βγάλουν παροιμίες. Ετζύλησεν ο τέντζιερης, λοιπόν, τζήβρεν το καπάτζιν. Η Τουρκία βρίσκεται σε απομόνωση, μας είπαν. Πριν από την τριμερή του Καΐρου, μεσολάβησε η έλευση του «Μπαρπαρός» -ο πρόεδρος αποχώρησε από τις συνομιλίες, βαλ’ τα τώρα με τη ρωσική αρκούδα, είπαμε στο άκουσμα της ρωσικής άσκησης ανοιχτά της Συρίας την οποία βαφτίσαμε «ανατολικά της Αμμοχώστου»- «έχει τη σημασία της αυτή η άσκηση», είπε η κυβέρνηση -«εσύ να το δεις που έβαλες όλα τ’ αβγά σου σ’ ένα καλάθι, της απάντησαν- οι πιο θερμόαιμοι οπτασιάστηκαν μέχρι και υποδοχή του Μπαρπαρός με καταιγισμό πυρός από το ρωσικό στόλο - το Μπαρπαρός έφτασε μέχρι τη μαρίνα Λεμεσού και η ρωσική άσκηση τέλειωσε. Αλλά εμείς, εκεί. Θα κάνουμε συμφωνίες, θα μετατρέψουμε τη Μεσόγειο σε ελληνική θάλασσα, θα αποκλείσουμε την Τουρκία, η Αμερική δεν καλοβλέπει την Τουρκία, η Ρωσία βρυχάται…

Τολμήσαμε να κάνουμε λόγο για «μύθους» και «αππωμένους μεγαλοϊδεατισμούς» και πως δεν υπάρχει περίπτωση οι «βασικοί παίχτες» να αφήσουν την Τουρκία εκτός ενεργειακού παιχνιδιού και λίγο έμεινε να μας πουν τουρκοπροσκυνημένους! «Η περιοχή μας είναι ένα καζάνι που βράζει, η κατάσταση είναι ρευστή και οι συσχετισμοί δυνάμεων ενδέχεται να μεταβάλλονται. Σίγουρα το ενεργειακό παιχνίδι διαμορφώνει μια νέα κατάσταση. Γεγονός, ωστόσο, παραμένει πως η Τουρκία είναι μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη. Με σημαντικό γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό εκτόπισμα. Παραμένει στρατηγικός εταίρος των Αμερικανών και ισχυρός οικονομικός εταίρος των Ρώσων, παρά τις επί μέρους διαφορές τους. Γι’ αυτό απαιτείται ψυχραιμία, διπλωματία και ρεαλισμός. Χωρίς μεγαλοϊδεατισμούς, ανόητους ακροβατισμούς και επικίνδυνες υπεραπλουστεύσεις. Γιατί οι συγκυρίες δεν παύουν να είναι συγκυρίες. Και εύκολα μεταβάλλονται». Αυτά γράψαμε. Και ελπίζουμε οι εξελίξεις που μεσολάβησαν να μας άνοιξαν λίγο τα μάτια.