Σε κάθε περίπτωση, στον δεύτερο Μεγάλο Συνασπισμό που συγκροτήθηκε στα τέλη του 2013 οι Σοσιαλδημοκράτες είναι σαφώς ο ήσσων εταίρος σε σχέση με τον πρώτο στην περίοδο 2005-'09 που ήσαν σχεδόν ισότιμοι με τους Χριστιανοδημοκράτες. Τηρουμένων των αναλογιών, η υποβάθμιση του SPD θυμίζει τη συνεχή υποβάθμιση της Γαλλίας σε σχέση με τη Γερμανία.
Η επίθεση της Μέρκελ στο SPD δεν είναι τυχαία, καθώς, καλώς εχόντων των πραγμάτων, η περίπτωση της Θουριγγίας την εξυπηρετεί στη διείσδυση των Χριστιανοδημοκρατών στους κεντρώους ψηφοφόρους της Σοσιαλδημοκρατίας που αποστρέφονται μια συνεργασία με το Linke. Προφανώς είκοσι πέντε χρόνια μετά την πτώση του τείχους η καραντίνα του Linke καταρρέει και ενισχύεται η αξιοπιστία μιας πιθανής τρικομματικής κυβέρνησης Σοσιαλδημοκρατών - Πρασίνων - Linke σε ομοσπονδιακό επίπεδο.
Μετά την εξαφάνιση των Φιλελευθέρων, και την άρνηση των Πρασίνων να αποδεχθούν ως εναλλακτική στρατηγική ενδεχόμενη συνεργασία με τη CDU, με δεδομένη επίσης τη στροφή προς ακραίες δεξιές θέσεις της βαυαρικής CSU αλλά και της σταθερής ανόδου της Εναλλακτικής για τη Γερμανία, είναι φανερό ότι η Μέρκελ και οι Χριστιανοδημοκράτες δεν έχουν άλλη επιλογή κυβερνητικού εταίρου πλην των Σοσιαλδημοκρατών.
Πολιορκημένη από τα δεξιά, με τους Βαυαρούς Χριστιανοκοινωνιστές να ζητούν από τους μετανάστες να μιλούν γερμανικά και στα σπίτια τους, με την Εναλλακτική να είναι έτοιμη να εισπράξει το κόστος της όποιας νέας κρίσης στην Ευρωζώνη, και από αριστερά με την αποδαιμονοποίηση του κόμματος που έχει βασικό κορμό το πρώην Κ.Κ της Ανατολικής Γερμανίας, η Μέρκελ προφανώς βλέπει και τα όρια της παντοδυναμίας της και την αβέβαιη επόμενη μέρα με απώτατο ορίζοντα τις βουλευτικές εκλογές το φθινόπωρο του 2017.
