Του Απόστολου ΑποστολόπουλουΤη στιγμή που η «τρόικα» έχει βάλει το πιστόλι στον κρόταφο της κυβέρνησης και απειλεί με την ίδια σφαίρα να σκοτώσει και τον ΣΥΡΙΖΑ, ως επόμενη κυβέρνηση, θα φανεί ίσως άκαιρο να ασχοληθεί κανείς με το τι γίνεται στην Ουκρανία, τα προβλήματα του Πούτιν ή το δάνειο της Λεπέν από ρωσική τράπεζα. Αλλά δεν είναι έτσι. Αν, τουλάχιστον, σκεφτούμε ότι το πρόβλημα των συμμαχιών και της χρηματοδότησης είναι αυτό που θα κρίνει τη βιωσιμότητα της όποιας κυβέρνησης διαδεχθεί τη σημερινή.Το πρώτο αλλά διόλου ασήμαντο είναι ένα δάνειο που πήρε το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν από ρωσική τράπεζα, αφού είδε να απορρίπτεται το αίτημά της από σειρά δυτικών τραπεζών. Δάνειο σε κόμμα «εκτός Συνταγματικού τόξου» αποκλείεται αποφάσισαν αυτές οι ηρωίδες της Δημοκρατίας διαψεύδοντας ότι μόνο ενδιαφέρον έχουν να πίνουν το αίμα του λαού. Το δάνειο, είπαν τα διεθνή ΜΜΕ, ήταν 9 εκατ. ευρώ αλλά ήταν κακώς πληροφορημένα. Τα 9 εκατ. ήταν μόνο η πρώτη δόση των συνολικά 40 εκατ. ευρώ του δανείου – η προετοιμασία για την προεδρία κοστίζει.
Ενδιαφέρον έχει ότι μεσολαβητής, σύμφωνα με γαλλικά ιστολόγια, ήταν ο Αλεξάντρ Μπαμπάκοφ, ηγέτης του ρωσικού κόμματος Ροντίνα (θεωρούμενου ως αριστερού) και ο οποίος έχει τριπλή εθνικότητα: ρωσική, σουηδική και… ισραηλινή. Η εικόνα γίνεται σουρεαλιστική για τα απλοϊκά μυαλά μας: Είναι λογικό ο «εθνικιστής» καπιταλιστής Πούτιν να συγκατατεθεί σε ένα δάνειο (χωρίς το δικό του «ναι», δάνειο δεν υπήρχε) υπέρ της «φασίστριας» Λεπέν. Αλλά τι δουλειά έχει να μεσολαβεί ο κ. Μπαμπάκοφ, ρωσο-ισραηλινής εθνικότητας, πρόεδρος αριστερού κόμματος; Χωρίς την «άδεια» του Πούτιν αλλά και του Ισραήλ θα μπορούσε ο κ. Μπαμπάκοφ να είναι ολιγάρχης, πρόεδρος (αριστερού) κόμματος και μεσολαβητής υπέρ της Λεπέν;
Μια θεμιτή ερμηνεία είναι ότι τα κράτη συνάπτουν συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, πράγμα σύνηθες, αδιαφορώντας για ιδεολογικές και άλλες παρόμοιες λεπτομέρειες. Και ότι, διόλου ασήμαντο, οι συμφωνίες δεν καλύπτουν πάντα το σύνολο των πολιτικών κέντρων που ελέγχουν μια χώρα, αλλά μόνο μερικά κέντρα που έχουν το πάνω χέρι μια ορισμένη στιγμή και σε ορισμένα θέματα, π.χ. αυτή τη στιγμή ιρανικά πολεμικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν αντάμα με αμερικανικά τους τζιχαντιστές, ενώ ο Λευκός Οίκος αρνείται κάθε τέτοια συμφωνία.
Παρεμπιπτόντως, αν δεν υπάρξει συμφωνία με το Ιράν εντός του Δεκεμβρίου μάλλον θα πρέπει να ξεχάσουμε τις ειρηνικές, διπλωματικές, εξελίξεις στην περιοχή, επειδή το νέο Κογκρέσο (αναλαμβάνει από τον Γενάρη) ελέγχεται από τα γεράκια των Ρεπουμπλικανών.
Ειρήσθω εν παρόδω το Εθνικό Μέτωπο υπό τη Λεπέν έχει εγκαταλείψει τα φασιστικά του πατρός της -τσακώθηκαν δημοσίως- και μετατρέπεται ταχέως και προγραμματικά σε «κανονικό» δεξιό, «εθνικό» ή «εθνικιστικό» κόμμα, «ποπουλίστικο» με «γκολική» χροιά, αν αυτό έχει κάποια σημασία ύστερα από όλα όσα αναφέρθηκαν στην αρχή. Ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το Ποδέμος μπορεί να βρεθούν εκόντες-άκοντες να έχουν συνομιλητές τη Λεπέν ή και τον Γκρίλο. Η Χ.Α., αποκλεισμένη από τα άλλα «αδελφά» κόμματα, είναι αξιοθαύμαστη μόνο για την θεϊκή αφέλειά της η οποία άλλωστε την οδήγησε στη φυλακή – τα πόδια δεν χτυπούν το κεφάλι.
Οι Ρώσοι επίσημοι εκμυστηρεύονται σε συνομιλητές τους ότι «πάμε σε πόλεμο» στην Ουκρανία. Άλλωστε, η συγκέντρωση στρατευμάτων και η επίδειξη ισχύος γίνεται δημόσια. Η προπαγάνδα υποστηρίζει ότι, αργά ή γρήγορα, η Ρωσία θα καταρρεύσει λόγω των οικονομικών κυρώσεων. Για την ώρα ο Πούτιν προειδοποίησε τη Δύση να ξεχάσουν τις προετοιμασίες για «έγχρωμη επανάσταση» στη Ρωσία και πρόσθεσε ότι αν υπάρξει έσχατη ανάγκη θα πολεμήσει με όλα τα μέσα, δηλαδή και τα πυρηνικά. Αλήθεια είναι ότι η τιμή του πετρελαίου πέφτει ραγδαία και η ρωσική οικονομία ζημιώνεται σοβαρά.
Αλλά είναι, άραγε, η Ρωσία ο στόχος; Η Σαουδική Αραβία (Σ.Α.) ανησυχεί για τις τεράστιες ποσότητες σχιστολιθικού πετρελαίου που παράγουν οι ΗΠΑ και ετοιμάζονται να το διαθέσουν στην Ευρώπη, πλήττοντας τους Άραβες και την ίδια. Η πτώση των τιμών πλήττει άμεσα, εδώ και τώρα, τις αμερικανικές εταιρίες. Οι ΗΠΑ είναι παγκοίνως γνωστό ότι θέλουν τα απαλλαγούν από τη δυναστεία των Σαούντ. Η Σ.Α. υποστηρίζει τους τζιχαντιστές όχι όμως και η διακυβέρνηση Ομπάμα (σε αντίθεση με τους Ρεπουμπλικάνους).
Το σταυρόλεξο είναι για δυνατούς λύτες. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν το Ισραήλ ενισχύει τους Κούρδους και συγκρούεται με την Τουρκία την οποία επισκέπτεται ο Πούτιν και διευρύνει τις διμερείς τους εμπορικές σχέσεις. Ρωσία και Ισραήλ διατηρούν φιλικές σχέσεις. Στην Ελλάδα, με τη συνήθη εμμονή στην επιφάνεια, κραυγάζουμε περί αναβάθμισης των ρωσο-τουρκικών σχέσεων. Ρωσικά ΜΜΕ θεωρούν, ωστόσο, ότι οι αντιθέσεις και αποκλίσεις Μόσχας-Άγκυρας είναι στρατηγικές και τώρα διευρύνθηκαν οι εμπορικές συναλλαγές, τίποτα περισσότερο. Ο Πούτιν ανήγγειλε ότι ο south stream καταργείται αλλά ο ρωσοτουρκικός αγωγός (αν ποτέ γίνει) θα είναι μισό βήμα από τα σύνορά μας με την Τουρκία, έτσι ώστε η Ε.Ε. όποτε θέλει να έχει το καύσιμο στη διάθεσή της – και εμείς ένα ρόλο.
Καλά όλα αυτά τα περίπλοκα. Αλλά η συνάντηση Τσίπρα-Νταβούτογλου (μετά τη μακρά συνομιλία Τσίπρα-Βενιζέλου για την εξωτερική πολιτική) πού κολλάει και τι ακριβώς εξυπηρετεί;
