Επεσαν παντού έξω. Ειδικά στην τελευταία περίπτωση, η έξοδος στις αγορές τον Απρίλιο και Ιούλιο εμπεριείχε προειδοποιήσεις, που με τους παραμορφωτικούς της φακούς η κυβέρνηση είδε ως ευκαιρίες. Ετσι, μια Ελλάδα χωρίς ελέγχους οδήγησε το επιτόκιο δανεισμού στο απαγορευτικό 8%.
Οι δανειστές μας, και αυτοί στη δίνη αναταράξεων στην Ευρωζώνη, έχουν πλέον κουραστεί από καθυστερήσεις και υπεκφυγές στις μεταρρυθμίσεις των εγχώριων πολιτικών ελίτ στο κρατικό πελατειακό δημιούργημά τους. Δεν θα είναι ευτυχείς με μία νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν θα εκβιαστούν υπό την απειλή της. Ηδη, πριν από το Eurogroup, ο μετριοπαθής Ντράγκι είχε προειδοποιήσει πως η στήριξη της Ελλάδας προϋπέθετε αυστηρούς ελέγχους. Η κυβέρνηση ήταν όμως στον κόσμο της.
Οι αποφάσεις του Eurogroup υπήρξαν σκληρές και αναπόδραστες. Το μαρτυρεί η γλώσσα του σώματος του υπουργού Οικονομικών, που έχασε την αρχική «φωτεινότητά» του. Κατέληξε αποσβολωμένος, συννεφιασμένος και συρρικνωμένος στον άχαρο ρόλο που του έχει ανατεθεί. Το νέο πλαίσιο της «πιστωτικής γραμμής με ενισχυμένους όρους» (ECCL) διατηρεί τους αυστηρούς ελέγχους και τις προϋποθέσεις (μεταρρυθμιστικές και δημοσιονομικές), ώστε η Ελλάδα να λάβει τη στήριξη αυτή. Εάν η χώρα δεν την επιθυμεί, τότε ο δρόμος είναι μόνο οι αμείλικτες αγορές. Αυτό άλλωστε θα αντιμετωπίσει και ο Τσίπρας. Ετσι, η Ελλάδα ξαναμπαίνει στη γωνία. Με την κυβέρνηση να έχει κάνει μία ακόμη πολιτική βουτιά στο κενό.
