Αστειότητες (με ιστορικούς όρους) αυτού του τύπου, όμως, συγκαταλέγονταν στα εργαλεία με τα οποία «κατασκευάστηκε» το «έθνος - κράτος» της Τουρκίας και πραγματοποιήθηκε μία από τις μεγαλύτερες στα παγκόσμια χρονικά γλωσσική μεταρρύθμιση (τέλος δεκαετίας 1920). Τώρα φαίνεται και πολλά το δείχνουν ότι έφθασε η ώρα για μια άλλη εργαλειοποίηση: την εισαγωγή και χρήση μύθων για αυτό που αποκαλείται «νεο-οθωμανισμός» και εκφράζεται από το σημερινό ηγετικό δίδυμο της Τουρκίας (Νταβούτογλου - Ερντογάν).
Ο Τούρκος πρόεδρος δεν ισχυρίστηκε ότι ομοεθνείς του πρόλαβαν τον Κολόμβο. «Μουσουλμάνους ναύτες» τους ονομάζει αορίστως. Εννοείται πως με παρόμοια ευφάνταστα σενάρια δεκάδες συλλογικότητες είναι δυνατόν να διεκδικήσουν μια προκολομβιανή ανακάλυψη της Αμερικής. Οπως και γίνεται σε μυθιστορίες πως πρώτοι που πάτησαν εκεί ήταν χριστιανοί μοναχοί τον 6-7ο αιώνα, οι Βίκινγκ 300 χρόνια μετά, αρχαίοι Ελληνες και Μινωίτες (!) σε πολύ μεγαλύτερο βάθος χρόνου και πολλοί άλλοι. Αρκετοί στο μακρινό παρελθόν θα μπορούσαν σεναριολογικά να παρασυρθούν από θαλάσσια ρεύματα, να καταλήξουν εκεί και να ανακηρυχθούν προ-Κολόμβοι...
Το ζήτημα δεν είναι εδώ ούτε η ιστορία ούτε η μυθιστορία. Παρακάμπτοντας τους εσωτερικούς λόγους για τους οποίους ο Ερντογάν διατυπώνει νέα ιστορικά ερμηνευτικά σχήματα, υπάρχει κάτι νέο: επιχειρεί να θεμελιώσει την κατασκευή ενός ενιαίου «μουσουλμανικού κόσμου». Με ηγέτη και «προστάτη» την Τουρκία. Από την Κούβα ως την Ιερουσαλήμ και σε όλο τον κόσμο. Προφανώς αυτό δεν προσφέρεται για... πλακίτσες.
