Του Δρα Γιάννου Χαραλαμπίδη
- Πώς οικοδομείται ο υπό τας περιστάσεις «νικηφόρος συμβιβασμός» της… ήττας
- Δεν γνώριζαν άραγε για τη φόρμουλα Άιντα -που βάζει το φυσικό αέριο στο τραπέζι των συνομιλιών- όσοι διέδιδαν στην ΕΕ ότι πρέπει οι εταίροι να είναι ήπιοι με την Τουρκία, για να επαναρχίσουν οι συνομιλίες για τη λύση των δυο ισότιμων συνιστώντων κρατών;
- Πώς η παράδοση γίνεται με πονηρό τρόπο συνώνυμη της σωφροσύνης
Λέμε ότι υπάρχει κρίση εντός της κυπριακής ΑΟΖ, αλλά ο καβγάς γίνεται
μόνο εντός της Κύπρου και της Τουρκίας, άντε και της Ελλάδας - στα
διεθνή ΜΜΕ καμιά αναφορά. Και αν υπάρχει, θα είναι επιδερμική. Όσο δε
για την ΕΕ, η αντίληψη που έχει περάσει είναι ότι μόλις περάσει η μπόρα,
ο Πρόεδρος Αναστασιάδης θα επιστρέψει στις συνομιλίες. Και η αντίληψη
αυτή έχει περάσει από τους Βρετανούς, αλλά και από ημέτερους πολιτικούς
και άλλους, που στέλνουν μηνύματα από την Κύπρο ή… παπαγαλίζουν στις
Βρυξέλλες.
Ισχύς, πόλεμος και ειρήνη
Το ζητούμενο, λοιπόν, για την πλειοψηφία της πολιτικής μας ηγεσίας και μια μερίδα ξένων δεν είναι πώς θα αντιμετωπιστεί η κρίση και αν από τα διδάγματά της θα πρέπει να οικοδομηθεί νέα στρατηγική, με καθαρό στόχο την αποτροπή των τουρκικών απειλών και την ενσωμάτωση των κατεχομένων στην Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά να πεισθούν οι Έλληνες της Κύπρου ότι τους έχουν αφήσει οι πάντες στο έλεος του Θεού και ότι, εάν θέλουν να έχουν έστω και κάποιο μέρισμα στο φυσικό αέριο, δεν έχουν άλλη επιλογή παρά μόνο να επιστρέψουν στις συνομιλίες και να αποδεχθούν τη λύση που θα τους προταθεί. Η οποία, παρότι θα είναι τουρκικών προδιαγραφών, θα εμφανιστεί ως «νικηφόρος»… υπό τας περιστάσεις έντιμος συμβιβασμός της… ήττας μας!Τα σχετικά περί τούτου επιχειρήματα που προβάλλονται είναι ότι εφόσον δεν έχουμε ισχύ, τι θα κάνουμε; Θα πρέπει να συμπεριφερθούμε με «σύνεση». Να ακούμε, δηλαδή, τι μας λένε πχ οι Βρετανοί ή ακόμη και οι Τούρκοι, καθώς και ο ουδέτερος Άιντα, ο οποίος διευκρινίζει ότι ο ίδιος και ο ΓΓ του ΟΗΕ δεν εκπροσωπούν το δίκαιο και δεν έχουν καθεστώς δικαστή στο Κυπριακό. Με άλλα λόγια, πρέπει να ακούμε πώς θα γίνει το άσπρο μαύρο. Πώς, δηλαδή, θα πεισθεί η κοινή γνώμη ότι η ομοσπονδία των δυο ισότιμων συνιστώντων κρατών δεν θα είναι η διχοτομική νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής, αλλά η επανένωση.
Το δικαίωμα της αυτοάμυνας
ΤΟ ΣΥΝΑΦΕΣ περί τούτου ερώτημα είναι το εξής: Γιατί δεν έχουμε ισχύ; Θέλαμε και θέλουμε να έχουμε ισχύ και δη στρατιωτική; Είναι η στρατιωτική ισχύς εργαλείο για τη διεξαγωγή πολέμου ή αποτροπής; Προκαλεί σύγκρουση ή απομακρύνει τις κρίσεις και τους πολέμους; Κατ΄ αρχάς θα πρέπει να επισημανθεί ότι η ισχύς αποκτάται με τη χρήση οικονομικών πόρων και στηρίζεται:
Α. Σε οπλικά συστήματα.
Β. Σε ανθρώπινο δυναμικό.
Γ. Στην αποδοχή και νομιμοποίηση του στόχου, τον οποίον έχει να εξυπηρετήσει, από την πολιτεία και την κοινωνία.
Δ. Στην έρευνα και στην τεχνολογία.
Ε. Στις συμμαχίες που στηρίζονται στη σύγκλιση συμφερόντων ή/και στην αντιμετώπιση κοινών απειλών και εχθρών.
ΣΤ. Στη συμμετοχή σε Διεθνείς Οργανισμούς.
Η. Στις αναγκαίες υποδομές και στον σχεδιασμό.
Ερώτημα λοιπόν: Γιατί θέλουμε την ισχύ; Για να επιτεθούμε στην Τουρκία ή για να αμυνθούμε από τις τουρκικές απειλές και να απαλλαγούμε από την κατοχή; Η ισχύς βοηθά τη διεξαγωγή των συνομιλιών και τη βιωσιμότητα της λύσης ή όχι;Εφόσον η Κυπριακή Δημοκρατία τελεί υπό κατοχήν και η Τουρκία προβαίνει σε μια δεύτερη εισβολή εντός της κυπριακής ΑΟΖ, η δική μας ισχύς έχει καθαρά αμυντικό χαρακτήρα, ο οποίος νομικώς κατοχυρώνεται από το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, περί του δικαιώματος της αυτοάμυνας. Επί τούτου προσθέτουμε τα εξής:
1. Είναι αξίωμα επιστημονικό ότι οι συγκρούσεις διευθετώνται επί τη βάσει των ισοζυγίων ή των ανισοζυγίων δυνάμεων μεταξύ των εμπλεκομένων μερών. Το δίκαιο δεν απονέμεται στις διεθνείς σχέσεις συμφώνως με το γράμμα του, αλλά εφαρμόζεται σε συνδυασμό με την ισχύ που διαθέτουν ένα έκαστο των εμπλεκομένων μερών. Γιατί λέμε ότι είμαστε στις συνομιλίες με το πιστόλι στον κρόταφο; Διότι, στρατιωτικώς, είμαστε γυμνοί.
2. Η τουρκική επιθετικότητα και οι παραβιάσεις εντός της κυπριακής ΑΟΖ, καθώς και η τουρκική αδιάλλακτη στάση από πού τροφοδοτούνται; Από πού αλλού; Από τη δική μας στρατιωτική αδυναμία. Αντί να ζητούμε από την ΕΕ την καταδίκη της Τουρκίας, περιοριζόμαστε στο αυτονόητο.
Δηλαδή, καλείται η Τουρκία να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία και να απέχει από ενέργειες εντός της κυπριακής ΑΟΖ, χωρίς να αισθάνεται ότι εάν δεν το πράξει θα υποστεί τιμωρητικά μέτρα.
Με το πιστόλι στον κρόταφο
Προσέξτε ακόμη κάτι εξίσου σημαντικό: Από τη μια ζητούμε αναγνώριση του ενιαίου κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία, και από την άλλη αφήνουν ανοικτές πόρτες και παράθυρα, ακόμη και κλειδαρότρυπες, για την επιστροφή μας στις συνομιλίες χωρίς αλλαγή της τουρκικής στάσης, χωρίς αποτροπή και με στόχο τη διχοτόμηση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε δυο ισότιμα συνιστώντα κράτη! Υπό αυτές τις συνθήκες, εάν επιστρέψουμε στις συνομιλίες, χωρίς ισχύ δεν θα έχουμε το τουρκικό πιστόλι στον κρόταφο;Όχι μόνο θα το έχουμε στον κρόταφο, αλλά είτε θα οδηγηθούμε σε αδιέξοδα, δηλαδή στη διατήρηση του υφιστάμενου διχοτομικού status quo, είτε το υφιστάμενο διχοτομικό status quo θα μετατραπεί μέσω της ομοσπονδίας των δυο ισότιμων κρατών από de facto de jure.Συνεπώς, το κλειδί που ανοίγει την πόρτα στην επιβίωση είναι η ισχύς για τη δημιουργία συνθηκών αποτροπής απειλών και κρίσεων, και αλλαγής ισοζυγίων δυνάμεων κατά τρόπον ώστε να μη γίνονται συνομιλίες με το πιστόλι στον κρόταφο.
Εάν υποθέσουμε ότι η βιωσιμότητα της λύσης έχει ως ανάλογη θετική μεταβλητή τη δημοκρατικότητα της λύσης, τότε για να αυξηθούν οι πιθανότητες βιώσιμης λύσης θα πρέπει να αυξηθεί η ισχύς μας. Και αυτό διότι η εφαρμογή του δικαίου και η δημοκρατικότητα της λύσης συνιστούν μεταβλητές ανάλογα θετικές της ισχύος.Η ίδια λογική, αλλά κατ' αντίστροφον τρόπο, ισχύει και για την αποτροπή κρίσεων, συγκρούσεων και πολέμων. Δηλαδή, όσο πιο μικρή είναι η ισχύς σου, τόσο πιο μεγάλες είναι οι πιθανότητες κρίσης, σύγκρουσης και πολέμου, όταν δεν υποκύπτεις στη θέληση και στα συμφέροντα του ισχυρότερου.Όσο μεγαλύτερη είναι η ισχύς σου, τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες κρίσης, σύγκρουσης και γενικευμένου πολέμου. Διότι αυξάνεται το κόστος του επιτιθέμενου. Και όσο αυξάνεται το κόστος, όλο και πιο πολύ μειώνονται οι πιθανότητες να μην επιτεθεί ο ισχυρότερος. Και έτσι αυξάνονται οι αποτρεπτικές ικανότητες και μειώνονται οι πιθανότητες κρίσης, σύγκρουσης ή γενικευμένου πολέμου. Αποπυροδοτείται το πιστόλι που μας έχουν σήμερα στον κρόταφο.
Πολυμερείς συμμαχίες και λογοδοσία
Το ερώτημα είναι το εξής: Ακόμη και αν θέλουμε, μπορούμε να αποκτήσουμε ισχύ; Η απάντηση είναι συνάρτηση των μεταβλητών που επηρεάζουν και συνθέτουν την ισχύ όπως είναι:
1. Οι συμμαχίες. Σήμερα, λόγω συγκυριών και ένεκα του ότι εξαπλώνεται η τουρκική απειλή όχι μόνο σε βάρος της Κύπρου, αλλά και σε βάρος του Ισραήλ, της Ελλάδας και της Αιγύπτου, δημιουργούνται συνθήκες συμμαχίας σε επίπεδο εξυπηρέτησης κοινών συμφερόντων και αποτροπής κινδύνων.
2. Η πολιτική βούληση, τα οικονομικά μέσα και η κοινωνική -λαϊκή νομιμοποίηση των στόχων που η ισχύς θα εξυπηρετήσει.
Ερώτημα νέο: Πώς μπορεί μια ηγεσία, η οποία δεν πιστεύει στις ένοπλες δυνάμεις και στη λογική της αποτροπής, να αποκτήσει ισχύ; Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι το ακόλουθο: Ακόμη και αν κάποιοι επιχειρήσουν να ράψουν το κοστούμι της αποτροπής, κάποιοι άλλοι θα το ξηλώσουν. Και αυτό θα συμβεί για να διευκολυνθεί ο ισχυρισμός ότι, ως ανίσχυροι που είμαστε, δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά μόνο εκείνην της διχοτομικής ομοσπονδίας των δυο συνιστώντων κρατών.
Ενώ ο πολίτης φορολογείται για την άμυνα, τα χρήματα πάνε αλλού. Για να καλυφθούν τρύπες από τα σκάνδαλα και την κακοδιαχείριση. Άρα, λεφτά υπήρχαν και μπορούν να βρεθούν. Ο πολίτης περνά δύσκολες οικονομικές στιγμές, αλλά πληρώνει για την άμυνα και ενδέχεται να πληρώσει περισσότερα, εφόσον γνωρίζει ότι το υστέρημά του πάει για τον ορθό σκοπό. Εκείνο που δεν επιτρέπει την απόκτηση ισχύος δεν είναι οι οικονομικοί πόροι, αλλά η έλλειψη πολιτικής βούλησης και η διαφθορά.
Ερώτημα άλλο: Δεν θα έπρεπε να διεξαχθεί μια έρευνα με ανεξάρτητους λογιστές, για να μάθει ο πολίτης πώς και τι αγοράστηκε για την άμυνα, αλλά και τι θα έπρεπε να αγοραστεί αλλά δεν αγοράστηκε και δεν αγοράζεται, είτε γιατί κάποια από τα χρήματα πήγαν για μίζες, είτε γιατί πάνω στην πλάτη των χρημάτων της άμυνας στήνονταν αμαρτωλά κομματικά και άλλα πάρτι του Δημοσίου.
Ερώτημα τρίτο στη σειρά, το οποίο είναι συναφές με τα προηγούμενα: Δεν θα έπρεπε να μας εξηγήσουν τα υφιστάμενα και τα παλαιότερα μέλη της Επιτροπής Άμυνας, όπως και ο νυν Υπουργός Άμυνας, καθώς και οι πρώην, τι συνέβη; Γιατί να υπάρχει πρόβλημα για μια τέτοια έρευνα; Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται.Θα πρέπει να έρθει εξωτερική Τρόικα για να μας πει γιατί και πώς χρεοκόπησε η άμυνά μας από κάθε άποψη, αλλά και πώς θα μπει τάξη; Εφόσον δεν υπάρχει πολιτική βούληση από την κομματική ηγεσία για να επιβληθεί τάξη και να οικοδομηθεί άμυνα, πώς μπορούμε να έχουμε ισχύ;
Δημοκρατικό έλλειμμα και κουλτούρα
Επί τούτου επισημαίνουμε την ύπαρξη εμφανούς δημοκρατικού ελλείμματος μεταξύ ηγεσίας και πολίτη. Ο πολίτης έχει πολιτική βούληση για την οικοδόμηση άμυνας και αποτροπής, γεγονός που το έχει αποδείξει πριν από, κατά, αλλά και μετά το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου και την κατάρρευσή του, με την πληρωμή φόρων και με τη συμμετοχή του στην εφεδρεία.
Αντιθέτως, η πολιτική ηγεσία επιχειρεί να καλλιεργήσει ότι είναι μάταιος κόπος η άμυνα, δεν οργανώνει την εφεδρεία για να επικαλείται την αγανάκτηση των εφέδρων ότι «βαριούνται να κάθονται κάτω από τις τερατσιές», για να δημιουργείται μια αντιμιλιταριστική δήθεν κουλτούρα, η οποία όμως επιτρέπει στην Τουρκία να αλωνίζει την κυπριακή ΑΟΖ και να επιδιώκει να επιβάλει μέσω των συνομιλιών μια λύση που θα είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της, υπό το εξής πρόσχημα:
Αφού δεν έχουμε ισχύ, τι να κάνουμε; Πόλεμο; Και να θέλουμε, πώς να τον κάνουμε και γιατί; Για να μας πιάσουν όλους οι Τούρκοι; Εάν, όμως, είναι να μας πιάσουν όλους, αυτό θα συμβεί διότι δεν έχουμε ισχύ και διότι όσοι μας κυβέρνησαν δεν ήθελαν, δεν είχαν πρόθεση για κάτι τέτοιο, διότι έτσι τους υποδείκνυαν οι ξένοι φίλοι, εχθροί και μέντορες.
Επί σκοπώ λοιπόν ή από ανικανότητα ή από αφέλεια ξηλώνουν τους συντελεστές ισχύος μας, από την οικονομία ώς τη διπλωματία και την ΕΕ, για να δημιουργηθούν συνθήκες παράδοσης, την οποία ταυτίζουν κουτοπόνηρα με τη σύνεση και τη σωφροσύνη.
Οι πόρτες των συνομιλιών και η φόρμουλα Άιντα
ΑΛΗΘΕΙΑ ποιος λέει στις Βρυξέλλες ότι η στάση της ΕΕ δεν θα πρέπει να είναι τόσο σκληρή με την Τουρκία διότι: «Πρέπει να αφήσουμε ανοικτές τις πόρτες στις συνομιλίες για μια ομοσπονδιακή λύση δυο συνιστώντων κρατών», δίδοντας έτσι το μήνυμα στην ΕΕ ότι δεν χρειάζεται να τιμωρηθεί η Τουρκία και να υποστεί κόστος; Πάντως, δεν είναι μόνο οι Βρετανοί και οι Τούρκοι. Αυτοί σέρνουν τον χορό κι άλλοι ακολουθούν μαζί με τις μωροφιλοδοξίες τους.
Είναι ένα πράγμα εάν και πώς θα επαναρχίσουν οι συνομιλίες, και είναι άλλο πράγμα ότι δεν θα πρέπει να είναι σκληρή η στάση της ΕΕ προς την Τουρκία, που σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να της επιβληθούν κυρώσεις. Και χωρίς κόστος πώς θα γίνει διαλλακτικότερη η Τουρκία;
Ήδη ο Εδικός Σύμβουλος του ΓΓ του ΟΗΕ στο Κυπριακό Έσπεν Μπαρθ Άιντα εισάγει τη φόρμουλα, το πακέτο όπως το ονομάζει, που περιλαμβάνει την απομάκρυνση του «Μπαρμπαρός» -όταν τελειώσει τη δουλειά του Δεκέμβριο- με επανέναρξη συν ομιλιών, στο τραπέζι των οποίων θα βρίσκεται το φυσικό αέριο στη λογική της συζήτησης των τεχνικών, νομοθετικών, φορολογικών και άλλων ζητημάτων σε περίπτωση λύσης. Δηλαδή, τη διαχείριση και τον καταμερισμό του.
Πέραν τούτων, ποιος ισχυρίζεται ότι είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε αποκλίσεις από το κοινοτικό κεκτημένο, ή ότι έγινε μεν εισβολή στην Κύπρο, αλλά ότι και εμείς δεν κάναμε λιγότερα;.. Και ούτω καθεξής. Ποιος εκθείαζε τον Ερντογάν και την πολιτική του στο Κυπριακό, και προέβαλλε τον ισχυρισμό ότι θέλει λύση στην οποία εναντιώνονται οι «εθνικιστές των δυο πλευρών»;
Σε αυτά προσθέτουμε και κάτι άλλο: Τι κατανοεί ένας ξένος ευρωβουλευτής ή τεχνοκράτης ή Επίτροπος στις Βρυξέλλες, όταν του λες από τη μια ότι η Τουρκία πρέπει να αναγνωρίσει το ενιαίο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας και από την άλλη κάποιοι άλλοι του λένε ότι μόλις φύγει το «Μπαρμπαρός» από την κυπριακή ΑΟΖ θα ξαναρχίσουν οι δικοινοτικές συνομιλίες, με σκοπό τη διχοτόμηση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε δυο ισότιμα συνιστώντα κράτη στο πλαίσιο της ομοσπονδίας; Κατανοεί ότι έχουμε συναινέσει σε μια διχοτομική λύση και δεν κατανοεί γιατί δεν υπογράφουμε! Και μετά φταίνε οι ξένοι…
ΣΗΜΕΡΙΝΗ
Ισχύς, πόλεμος και ειρήνη
Το ζητούμενο, λοιπόν, για την πλειοψηφία της πολιτικής μας ηγεσίας και μια μερίδα ξένων δεν είναι πώς θα αντιμετωπιστεί η κρίση και αν από τα διδάγματά της θα πρέπει να οικοδομηθεί νέα στρατηγική, με καθαρό στόχο την αποτροπή των τουρκικών απειλών και την ενσωμάτωση των κατεχομένων στην Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά να πεισθούν οι Έλληνες της Κύπρου ότι τους έχουν αφήσει οι πάντες στο έλεος του Θεού και ότι, εάν θέλουν να έχουν έστω και κάποιο μέρισμα στο φυσικό αέριο, δεν έχουν άλλη επιλογή παρά μόνο να επιστρέψουν στις συνομιλίες και να αποδεχθούν τη λύση που θα τους προταθεί. Η οποία, παρότι θα είναι τουρκικών προδιαγραφών, θα εμφανιστεί ως «νικηφόρος»… υπό τας περιστάσεις έντιμος συμβιβασμός της… ήττας μας!Τα σχετικά περί τούτου επιχειρήματα που προβάλλονται είναι ότι εφόσον δεν έχουμε ισχύ, τι θα κάνουμε; Θα πρέπει να συμπεριφερθούμε με «σύνεση». Να ακούμε, δηλαδή, τι μας λένε πχ οι Βρετανοί ή ακόμη και οι Τούρκοι, καθώς και ο ουδέτερος Άιντα, ο οποίος διευκρινίζει ότι ο ίδιος και ο ΓΓ του ΟΗΕ δεν εκπροσωπούν το δίκαιο και δεν έχουν καθεστώς δικαστή στο Κυπριακό. Με άλλα λόγια, πρέπει να ακούμε πώς θα γίνει το άσπρο μαύρο. Πώς, δηλαδή, θα πεισθεί η κοινή γνώμη ότι η ομοσπονδία των δυο ισότιμων συνιστώντων κρατών δεν θα είναι η διχοτομική νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής, αλλά η επανένωση.
Το δικαίωμα της αυτοάμυνας
ΤΟ ΣΥΝΑΦΕΣ περί τούτου ερώτημα είναι το εξής: Γιατί δεν έχουμε ισχύ; Θέλαμε και θέλουμε να έχουμε ισχύ και δη στρατιωτική; Είναι η στρατιωτική ισχύς εργαλείο για τη διεξαγωγή πολέμου ή αποτροπής; Προκαλεί σύγκρουση ή απομακρύνει τις κρίσεις και τους πολέμους; Κατ΄ αρχάς θα πρέπει να επισημανθεί ότι η ισχύς αποκτάται με τη χρήση οικονομικών πόρων και στηρίζεται:
Α. Σε οπλικά συστήματα.
Β. Σε ανθρώπινο δυναμικό.
Γ. Στην αποδοχή και νομιμοποίηση του στόχου, τον οποίον έχει να εξυπηρετήσει, από την πολιτεία και την κοινωνία.
Δ. Στην έρευνα και στην τεχνολογία.
Ε. Στις συμμαχίες που στηρίζονται στη σύγκλιση συμφερόντων ή/και στην αντιμετώπιση κοινών απειλών και εχθρών.
ΣΤ. Στη συμμετοχή σε Διεθνείς Οργανισμούς.
Η. Στις αναγκαίες υποδομές και στον σχεδιασμό.
Ερώτημα λοιπόν: Γιατί θέλουμε την ισχύ; Για να επιτεθούμε στην Τουρκία ή για να αμυνθούμε από τις τουρκικές απειλές και να απαλλαγούμε από την κατοχή; Η ισχύς βοηθά τη διεξαγωγή των συνομιλιών και τη βιωσιμότητα της λύσης ή όχι;Εφόσον η Κυπριακή Δημοκρατία τελεί υπό κατοχήν και η Τουρκία προβαίνει σε μια δεύτερη εισβολή εντός της κυπριακής ΑΟΖ, η δική μας ισχύς έχει καθαρά αμυντικό χαρακτήρα, ο οποίος νομικώς κατοχυρώνεται από το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, περί του δικαιώματος της αυτοάμυνας. Επί τούτου προσθέτουμε τα εξής:
1. Είναι αξίωμα επιστημονικό ότι οι συγκρούσεις διευθετώνται επί τη βάσει των ισοζυγίων ή των ανισοζυγίων δυνάμεων μεταξύ των εμπλεκομένων μερών. Το δίκαιο δεν απονέμεται στις διεθνείς σχέσεις συμφώνως με το γράμμα του, αλλά εφαρμόζεται σε συνδυασμό με την ισχύ που διαθέτουν ένα έκαστο των εμπλεκομένων μερών. Γιατί λέμε ότι είμαστε στις συνομιλίες με το πιστόλι στον κρόταφο; Διότι, στρατιωτικώς, είμαστε γυμνοί.
2. Η τουρκική επιθετικότητα και οι παραβιάσεις εντός της κυπριακής ΑΟΖ, καθώς και η τουρκική αδιάλλακτη στάση από πού τροφοδοτούνται; Από πού αλλού; Από τη δική μας στρατιωτική αδυναμία. Αντί να ζητούμε από την ΕΕ την καταδίκη της Τουρκίας, περιοριζόμαστε στο αυτονόητο.
Δηλαδή, καλείται η Τουρκία να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία και να απέχει από ενέργειες εντός της κυπριακής ΑΟΖ, χωρίς να αισθάνεται ότι εάν δεν το πράξει θα υποστεί τιμωρητικά μέτρα.
Με το πιστόλι στον κρόταφο
Προσέξτε ακόμη κάτι εξίσου σημαντικό: Από τη μια ζητούμε αναγνώριση του ενιαίου κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία, και από την άλλη αφήνουν ανοικτές πόρτες και παράθυρα, ακόμη και κλειδαρότρυπες, για την επιστροφή μας στις συνομιλίες χωρίς αλλαγή της τουρκικής στάσης, χωρίς αποτροπή και με στόχο τη διχοτόμηση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε δυο ισότιμα συνιστώντα κράτη! Υπό αυτές τις συνθήκες, εάν επιστρέψουμε στις συνομιλίες, χωρίς ισχύ δεν θα έχουμε το τουρκικό πιστόλι στον κρόταφο;Όχι μόνο θα το έχουμε στον κρόταφο, αλλά είτε θα οδηγηθούμε σε αδιέξοδα, δηλαδή στη διατήρηση του υφιστάμενου διχοτομικού status quo, είτε το υφιστάμενο διχοτομικό status quo θα μετατραπεί μέσω της ομοσπονδίας των δυο ισότιμων κρατών από de facto de jure.Συνεπώς, το κλειδί που ανοίγει την πόρτα στην επιβίωση είναι η ισχύς για τη δημιουργία συνθηκών αποτροπής απειλών και κρίσεων, και αλλαγής ισοζυγίων δυνάμεων κατά τρόπον ώστε να μη γίνονται συνομιλίες με το πιστόλι στον κρόταφο.
Εάν υποθέσουμε ότι η βιωσιμότητα της λύσης έχει ως ανάλογη θετική μεταβλητή τη δημοκρατικότητα της λύσης, τότε για να αυξηθούν οι πιθανότητες βιώσιμης λύσης θα πρέπει να αυξηθεί η ισχύς μας. Και αυτό διότι η εφαρμογή του δικαίου και η δημοκρατικότητα της λύσης συνιστούν μεταβλητές ανάλογα θετικές της ισχύος.Η ίδια λογική, αλλά κατ' αντίστροφον τρόπο, ισχύει και για την αποτροπή κρίσεων, συγκρούσεων και πολέμων. Δηλαδή, όσο πιο μικρή είναι η ισχύς σου, τόσο πιο μεγάλες είναι οι πιθανότητες κρίσης, σύγκρουσης και πολέμου, όταν δεν υποκύπτεις στη θέληση και στα συμφέροντα του ισχυρότερου.Όσο μεγαλύτερη είναι η ισχύς σου, τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες κρίσης, σύγκρουσης και γενικευμένου πολέμου. Διότι αυξάνεται το κόστος του επιτιθέμενου. Και όσο αυξάνεται το κόστος, όλο και πιο πολύ μειώνονται οι πιθανότητες να μην επιτεθεί ο ισχυρότερος. Και έτσι αυξάνονται οι αποτρεπτικές ικανότητες και μειώνονται οι πιθανότητες κρίσης, σύγκρουσης ή γενικευμένου πολέμου. Αποπυροδοτείται το πιστόλι που μας έχουν σήμερα στον κρόταφο.
Πολυμερείς συμμαχίες και λογοδοσία
Το ερώτημα είναι το εξής: Ακόμη και αν θέλουμε, μπορούμε να αποκτήσουμε ισχύ; Η απάντηση είναι συνάρτηση των μεταβλητών που επηρεάζουν και συνθέτουν την ισχύ όπως είναι:
1. Οι συμμαχίες. Σήμερα, λόγω συγκυριών και ένεκα του ότι εξαπλώνεται η τουρκική απειλή όχι μόνο σε βάρος της Κύπρου, αλλά και σε βάρος του Ισραήλ, της Ελλάδας και της Αιγύπτου, δημιουργούνται συνθήκες συμμαχίας σε επίπεδο εξυπηρέτησης κοινών συμφερόντων και αποτροπής κινδύνων.
2. Η πολιτική βούληση, τα οικονομικά μέσα και η κοινωνική -λαϊκή νομιμοποίηση των στόχων που η ισχύς θα εξυπηρετήσει.
Ερώτημα νέο: Πώς μπορεί μια ηγεσία, η οποία δεν πιστεύει στις ένοπλες δυνάμεις και στη λογική της αποτροπής, να αποκτήσει ισχύ; Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι το ακόλουθο: Ακόμη και αν κάποιοι επιχειρήσουν να ράψουν το κοστούμι της αποτροπής, κάποιοι άλλοι θα το ξηλώσουν. Και αυτό θα συμβεί για να διευκολυνθεί ο ισχυρισμός ότι, ως ανίσχυροι που είμαστε, δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά μόνο εκείνην της διχοτομικής ομοσπονδίας των δυο συνιστώντων κρατών.
Ενώ ο πολίτης φορολογείται για την άμυνα, τα χρήματα πάνε αλλού. Για να καλυφθούν τρύπες από τα σκάνδαλα και την κακοδιαχείριση. Άρα, λεφτά υπήρχαν και μπορούν να βρεθούν. Ο πολίτης περνά δύσκολες οικονομικές στιγμές, αλλά πληρώνει για την άμυνα και ενδέχεται να πληρώσει περισσότερα, εφόσον γνωρίζει ότι το υστέρημά του πάει για τον ορθό σκοπό. Εκείνο που δεν επιτρέπει την απόκτηση ισχύος δεν είναι οι οικονομικοί πόροι, αλλά η έλλειψη πολιτικής βούλησης και η διαφθορά.
Ερώτημα άλλο: Δεν θα έπρεπε να διεξαχθεί μια έρευνα με ανεξάρτητους λογιστές, για να μάθει ο πολίτης πώς και τι αγοράστηκε για την άμυνα, αλλά και τι θα έπρεπε να αγοραστεί αλλά δεν αγοράστηκε και δεν αγοράζεται, είτε γιατί κάποια από τα χρήματα πήγαν για μίζες, είτε γιατί πάνω στην πλάτη των χρημάτων της άμυνας στήνονταν αμαρτωλά κομματικά και άλλα πάρτι του Δημοσίου.
Ερώτημα τρίτο στη σειρά, το οποίο είναι συναφές με τα προηγούμενα: Δεν θα έπρεπε να μας εξηγήσουν τα υφιστάμενα και τα παλαιότερα μέλη της Επιτροπής Άμυνας, όπως και ο νυν Υπουργός Άμυνας, καθώς και οι πρώην, τι συνέβη; Γιατί να υπάρχει πρόβλημα για μια τέτοια έρευνα; Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται.Θα πρέπει να έρθει εξωτερική Τρόικα για να μας πει γιατί και πώς χρεοκόπησε η άμυνά μας από κάθε άποψη, αλλά και πώς θα μπει τάξη; Εφόσον δεν υπάρχει πολιτική βούληση από την κομματική ηγεσία για να επιβληθεί τάξη και να οικοδομηθεί άμυνα, πώς μπορούμε να έχουμε ισχύ;
Δημοκρατικό έλλειμμα και κουλτούρα
Επί τούτου επισημαίνουμε την ύπαρξη εμφανούς δημοκρατικού ελλείμματος μεταξύ ηγεσίας και πολίτη. Ο πολίτης έχει πολιτική βούληση για την οικοδόμηση άμυνας και αποτροπής, γεγονός που το έχει αποδείξει πριν από, κατά, αλλά και μετά το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου και την κατάρρευσή του, με την πληρωμή φόρων και με τη συμμετοχή του στην εφεδρεία.
Αντιθέτως, η πολιτική ηγεσία επιχειρεί να καλλιεργήσει ότι είναι μάταιος κόπος η άμυνα, δεν οργανώνει την εφεδρεία για να επικαλείται την αγανάκτηση των εφέδρων ότι «βαριούνται να κάθονται κάτω από τις τερατσιές», για να δημιουργείται μια αντιμιλιταριστική δήθεν κουλτούρα, η οποία όμως επιτρέπει στην Τουρκία να αλωνίζει την κυπριακή ΑΟΖ και να επιδιώκει να επιβάλει μέσω των συνομιλιών μια λύση που θα είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της, υπό το εξής πρόσχημα:
Αφού δεν έχουμε ισχύ, τι να κάνουμε; Πόλεμο; Και να θέλουμε, πώς να τον κάνουμε και γιατί; Για να μας πιάσουν όλους οι Τούρκοι; Εάν, όμως, είναι να μας πιάσουν όλους, αυτό θα συμβεί διότι δεν έχουμε ισχύ και διότι όσοι μας κυβέρνησαν δεν ήθελαν, δεν είχαν πρόθεση για κάτι τέτοιο, διότι έτσι τους υποδείκνυαν οι ξένοι φίλοι, εχθροί και μέντορες.
Επί σκοπώ λοιπόν ή από ανικανότητα ή από αφέλεια ξηλώνουν τους συντελεστές ισχύος μας, από την οικονομία ώς τη διπλωματία και την ΕΕ, για να δημιουργηθούν συνθήκες παράδοσης, την οποία ταυτίζουν κουτοπόνηρα με τη σύνεση και τη σωφροσύνη.
Οι πόρτες των συνομιλιών και η φόρμουλα Άιντα
ΑΛΗΘΕΙΑ ποιος λέει στις Βρυξέλλες ότι η στάση της ΕΕ δεν θα πρέπει να είναι τόσο σκληρή με την Τουρκία διότι: «Πρέπει να αφήσουμε ανοικτές τις πόρτες στις συνομιλίες για μια ομοσπονδιακή λύση δυο συνιστώντων κρατών», δίδοντας έτσι το μήνυμα στην ΕΕ ότι δεν χρειάζεται να τιμωρηθεί η Τουρκία και να υποστεί κόστος; Πάντως, δεν είναι μόνο οι Βρετανοί και οι Τούρκοι. Αυτοί σέρνουν τον χορό κι άλλοι ακολουθούν μαζί με τις μωροφιλοδοξίες τους.
Είναι ένα πράγμα εάν και πώς θα επαναρχίσουν οι συνομιλίες, και είναι άλλο πράγμα ότι δεν θα πρέπει να είναι σκληρή η στάση της ΕΕ προς την Τουρκία, που σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να της επιβληθούν κυρώσεις. Και χωρίς κόστος πώς θα γίνει διαλλακτικότερη η Τουρκία;
Ήδη ο Εδικός Σύμβουλος του ΓΓ του ΟΗΕ στο Κυπριακό Έσπεν Μπαρθ Άιντα εισάγει τη φόρμουλα, το πακέτο όπως το ονομάζει, που περιλαμβάνει την απομάκρυνση του «Μπαρμπαρός» -όταν τελειώσει τη δουλειά του Δεκέμβριο- με επανέναρξη συν ομιλιών, στο τραπέζι των οποίων θα βρίσκεται το φυσικό αέριο στη λογική της συζήτησης των τεχνικών, νομοθετικών, φορολογικών και άλλων ζητημάτων σε περίπτωση λύσης. Δηλαδή, τη διαχείριση και τον καταμερισμό του.
Πέραν τούτων, ποιος ισχυρίζεται ότι είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε αποκλίσεις από το κοινοτικό κεκτημένο, ή ότι έγινε μεν εισβολή στην Κύπρο, αλλά ότι και εμείς δεν κάναμε λιγότερα;.. Και ούτω καθεξής. Ποιος εκθείαζε τον Ερντογάν και την πολιτική του στο Κυπριακό, και προέβαλλε τον ισχυρισμό ότι θέλει λύση στην οποία εναντιώνονται οι «εθνικιστές των δυο πλευρών»;
Σε αυτά προσθέτουμε και κάτι άλλο: Τι κατανοεί ένας ξένος ευρωβουλευτής ή τεχνοκράτης ή Επίτροπος στις Βρυξέλλες, όταν του λες από τη μια ότι η Τουρκία πρέπει να αναγνωρίσει το ενιαίο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας και από την άλλη κάποιοι άλλοι του λένε ότι μόλις φύγει το «Μπαρμπαρός» από την κυπριακή ΑΟΖ θα ξαναρχίσουν οι δικοινοτικές συνομιλίες, με σκοπό τη διχοτόμηση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε δυο ισότιμα συνιστώντα κράτη στο πλαίσιο της ομοσπονδίας; Κατανοεί ότι έχουμε συναινέσει σε μια διχοτομική λύση και δεν κατανοεί γιατί δεν υπογράφουμε! Και μετά φταίνε οι ξένοι…
ΣΗΜΕΡΙΝΗ
