Tο κεντρικό
ζητούμενο της κυβέρνησης είναι, μέχρι το τέλος του χρόνου και πριν από
την προεδρική εκλογή, να έχει «σταθεροποιήσει» και συμφωνήσει με τους
εταίρους - δανειστές ένα «μετα-μνημονιακό» σχέδιο εξόδου από τη κρίση
και, με βάση αυτό, ή να καταφέρει να συγκεντρώσει τους 180 βουλευτές ή
να πάει σε εκλογές. Σ' αυτή την προοπτική μεσολαβούν μερικά κρίσιμα
ζητήματα:Το πρώτο αφορά την κατάληξη της
τελευταίας διαπραγμάτευσης με την τρόικα, που δεν είναι εύκολη, καθώς
δεν μπορεί η κυβέρνηση να αποφύγει ή να μεταθέσει χρονικά όλες τις
δυσάρεστες πλευρές των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει. Ο βαθμός επιτυχίας ή
αποτυχίας αυτής της διαδικασίας θα παίξει ρόλο στην τελική διαμόρφωση
του πολιτικού κλίματος, όπως παίζουν ο ΕΝΦΙΑ και μια σειρά άλλες
πολιτικές, που βαθαίνουν την οικονομική και κοινωνική απορρύθμιση. Το
«νέο πλαίσιο» που επιδιώκει η κυβέρνηση, παρότι παραπέμπει σ' ένα
ευνοϊκότερο μέλλον για τους πολίτες και τη χώρα, επηρεάζεται και
αποδυναμώνεται από τις τρέχουσες αρνητικές επιπτώσεις των κυβερνητικών
επιλογών.Το δεύτερο πρόβλημα είναι τα ασφυκτικά χρονικά πλαίσια (περίπου τέσσερις μήνες), μέσα στα οποία καλείται η κυβέρνηση να οργανώσει, να διασφαλίσει και να προβάλει με πειστικότητα έναν «οδικό χάρτη» εξόδου από το μνημονιακό περιβάλλον. Οταν μάλιστα υπάρχει παράλληλα εν εξελίξει διαπραγμάτευση με την τρόικα και όταν από όλες τις «πηγές» προκύπτει ότι η ευρωπαϊκή ηγεσία είναι ακόμα ανέτοιμη για ριζικές και οριστικές λύσεις για το ελληνικό πρόβλημα.
Αυτό είναι το τρίτο σοβαρό ζήτημα. Η ευρωπαϊκή «ανετοιμότητα», που πρακτικά σημαίνει καθυστέρηση και συνδέεται αφενός με την ενίσχυση των αποκλίσεων σε σχέση με τη γερμανική πολιτική στο εσωτερικό της και αφετέρου με τη διαφορετική προσέγγιση σε πολλά θέματα του ΔΝΤ. Δημιουργούνται έτσι ανισορροπίες στον ευρωπαϊκό χώρο (στάση Γαλλίας, Ιταλίας, Ντράγκι κ.λπ.), που ενώ από τη μία δημιουργούν «πολιτικές ευκαιρίες» για την Ελλάδα, από την άλλη η αντίδραση της Γερμανίας «καθηλώνει» τις εξελίξεις.
Και το τέταρτο πρόβλημα είναι το ίδιο το «νέο πλαίσιο» που επιχειρεί να συγκροτήσει η κυβέρνηση, με βάση το τρίπτυχο «Αποχώρηση από το ΔΝΤ - Τέλος η τρόικα - Τέλος τα μνημόνια». Επικοινωνιακά, για λόγους πολιτικού κλίματος, η κυβέρνηση «Συριζοποιεί» την πολιτική της (μονομερείς ενέργειες κ.λπ.), πράγμα που δεν είναι σίγουρο ότι θα της βγει εκλογικά σε καλό. Εν πάση περιπτώσει, το εγχείρημα της «απαγκίστρωσης» με το τέλος της προηγούμενης μνημονιακής περιόδου δεν είναι «περίπατος»...
Για τους Ευρωπαίους εταίρους σημαίνει ορισμένες διασφαλίσεις: αντικατάσταση μ' έναν άλλο μηχανισμό εποπτείας. Είναι άγνωστο προς το παρόν τι ακριβώς εννοούν. Εξασφάλιση επαρκών χρηματοδοτικών ροών για τα επόμενα τουλάχιστον δύο - τρία χρόνια. Το «θα βρούμε λεφτά από τις αγορές», που λέει η κυβέρνηση, δεν πείθει τους δανειστές μας, καθώς η πρόσβαση στις χρηματοπιστωτικές αγορές είναι ακόμα για την Ελλάδα εύθραυστη (όπως εξάλλου αποδείχθηκε), χωρίς «ομπρέλα» ευρωπαϊκής εγγύησης. Τέλος, απαιτούν διαρθρωτικές αλλαγές και δημοσιονομική σταθερότητα, μ' ένα νέο πρόγραμμα δεσμεύσεων. Είναι χαρακτηριστική η πρόσφατη δήλωση Ντράγκι ότι η χρηματοδότηση από την ΕΚΤ δεν μπορεί να συνεχιστεί χωρίς να υπάρχει νέο πρόγραμμα προσαρμογής από την ΕΕ.
Υπ' αυτό το πρίσμα, τα πολιτικά ερωτήματα είναι συγκεκριμένα: Τα χρονικά περιθώρια, μέχρι το τέλος του έτους, αρκούν; Αρκεί ένα «περίγραμμα εξόδου» χωρίς λύση; Και θα αντέξει η κυβέρνηση μια «λύση» με τις δεσμεύσεις που θα τη συνοδεύουν; Ή οι δανειστές θα προτιμήσουν μια «λύση» μετά την «εκκαθάριση» του προβλήματος της Προεδρίας, με όποια κυβέρνηση βρίσκεται στο «πηδάλιο» της χώρας;
http://www.ethnos.gr/summary.asp?catid=22782
