Το παρατεταμένο θρίλερ της επιλογής
του επόμενου Ελληνα επιτρόπου έφθασε σε αίσιο τέλος με την απόφαση του
πρωθυπουργού να στείλει στις Βρυξέλλες τον Δημήτρη Αβραμόπουλο. Οπως και
με την περίπτωση του Γκίκα Χαρδούβελη πριν από μερικές εβδομάδες για το
υπουργείο Οικονομικών, η επιλογή Αβραμόπουλου είχε το στοιχείο της
έκπληξης και τελικά έγινε αποδεκτή χωρίς αναταράξεις εντός της
συγκυβέρνησης, αλλά και σιωπηρά από την αντιπολίτευση.
Το μετριοπαθές προφίλ του υπουργού Αμυνας διευκολύνει τη διατήρηση καλών
σχέσεων με όλους. Υπό αυτό το πρίσμα μπορεί κανείς να εικάσει ότι ως
επίτροπος θα συνεργασθεί αρμονικά και με μια μελλοντική κυβέρνηση που
ενδεχομένως να μην περιλαμβάνει τη Ν.Δ., και αυτό, πέρα από κομματικές
προτιμήσεις, αποτελεί χρήσιμη παράμετρο για τη χώρα.
Θετικά είδαν την επιλογή και οι Βρυξέλλες. Αλλωστε, πρόκειται για έναν εν ενεργεία κορυφαίο υπουργό και αντιπρόεδρο του μεγαλύτερου κόμματος του κυβερνητικού συνασπισμού. Δεν είναι γυναίκα, στοιχείο που με δεδομένη τη σχετική επιμονή του Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ θα βοηθούσε στην εξασφάλιση του επιθυμητού χαρτοφυλακίου, αλλά ο κ. Σαμαράς αποφάσισε ενάντια στις γυναικείες υποψηφιότητες, πρωτίστως της Ντόρας Μπακογιαννη και δευτερευόντως της Μαρίας Δαμανάκη και της Νίκης Τζαβέλλα. Πάντως, στη συγκεκριμένη πτυχή η Ελλάδα έχει να παρουσιάσει αξιοζήλευτα αποτελέσματα αν σκεφθεί κανείς ότι στα 35 χρόνια συμμετοχής της στην Ενωση έχει στείλει στην Κομισιόν τρεις γυναίκες (Β. Παπανδρέου, Α. Διαμαντοπούλου, Μ. Δαμανάκη).
Σε ό,τι αφορά την ουσία, το κύριο ζήτημα που μας ενδιαφέρει ως χώρα είναι το χαρτοφυλάκιο που θα εξασφαλίσει ο νέος Ελληνας επίτροπος, κάτι που θα συζητήσουν αύριο στην Αθήνα ο πρωθυπουργός με τον κ. Γιουνκέρ. Η προσωπική διαδρομή του κ. Αβραμόπουλου, ο οποίος υπήρξε διπλωμάτης καριέρας και έχει διατελέσει υπουργός Εξωτερικών και Αμυνας, θεωρητικά θα του επέτρεπε να διεκδικήσει ακόμη και το μείζονος σημασίας χαρτοφυλάκιο Εξωτερικών και Ασφάλειας. Ομως, οι δεδομένοι συσχετισμοί και προτεραιότητες των «ισχυρών» έχουν δημιουργήσει ένα συγκεκριμένο περιβάλλον στο πλαίσιο του οποίου η Αθήνα διεκδικεί –με σοβαρές πιθανότητες– το χαρτοφυλάκιο της μετανάστευσης. Εδώ, ένα πλεονέκτημα της ελληνικής υποψηφιότητας είναι ότι, ως υπουργός Εξωτερικών και Αμυνας, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος βρίσκεται στην «πρώτη γραμμή του μετώπου», γνωρίζει το θέμα και έχει διαχειρισθεί πολλές ευαίσθητες πτυχές του.
Για την Ελλάδα τα οφέλη από την εξασφάλιση του συγκεκριμένου χαρτοφυλακίου είναι προφανή, καθώς ο Ελληνας επίτροπος θα διαχειρίζεται τα κοινοτικά κονδύλια που είναι αναγκαία για την καλύτερη αντιμετώπιση του ζητήματος, συμπεριλαμβανομένης και της θωράκισης των χερσαίων και θαλάσσιων συνόρων της από τα οποία περνούν κάθε χρόνο χιλιάδες λαθρομετανάστες.
Τέλος, μία επίσης σημαντική πτυχή είναι η προσωπική σχέση που έχει οικοδομήσει ο Δημήτρης Αβραμόπουλος με τον Ταγίπ Ερντογάν από τότε που ήταν και οι δύο δήμαρχοι της Αθήνας και της Κωνσταντινούπολης. Ο ισχυρός άνδρας και επόμενος πρόεδρος της γείτονος δεν έχει ξεχάσει ότι ο τότε ομόλογός του τον είχε στηρίξει δημόσια και μάλιστα είχε ζητήσει να τον επισκεφθεί στη φυλακή το ’99, πολύ πριν εξελιχθεί σε παντοδύναμο πρωθυπουργό. Και η σχέση αυτή μπορεί να αποβεί χρήσιμη όχι μόνο για την Ελλάδα, ως άμεσα ενδιαφερόμενη, αλλά και για ολόκληρη την Ε.Ε., αφού η αποτελεσματική συνεργασία με την Τουρκία στο θέμα της αντιμετώπισης της λαθρομετανάστευσης είναι μείζονος σημασίας για την Ενωση.
Εάν κρίνει κανείς από το παρελθόν του, στο επίπεδο των δημοσίων σχέσεων ο κ. Αβραμόπουλος θα τα πάει άριστα. Αυτό θα έχει θετικό αντίκτυπο και στην Ελλάδα. Ομως, το ζητούμενο δεν είναι οι δημόσιες σχέσεις, αλλά η ουσία. Αρκετοί αμφισβητούν τις ικανότητες και την αποτελεσματικότητα του κ. Αβραμόπουλου. Στη σημερινή τόσο δύσκολη συγκυρία για τη χώρα δεν έχουμε τα περιθώρια μιας ελλιπούς εκπροσώπησης στο κέντρο αποφάσεων της Ευρώπης. Με τη δράση του στις Βρυξέλλες, ο απερχόμενος υπ. Αμυνας οφείλει να διαψεύσει τον Θεόδωρο Πάγκαλο και τους χαρακτηρισμούς περί «κυρίου τίποτα». Ο νέος Ελληνας επίτροπος θα κριθεί όχι από την εικόνα που θα προβάλει, αλλά από τα αποτελέσματα που θα φέρει. Για την Ελλάδα, αλλά και την Ευρώπη.
Θετικά είδαν την επιλογή και οι Βρυξέλλες. Αλλωστε, πρόκειται για έναν εν ενεργεία κορυφαίο υπουργό και αντιπρόεδρο του μεγαλύτερου κόμματος του κυβερνητικού συνασπισμού. Δεν είναι γυναίκα, στοιχείο που με δεδομένη τη σχετική επιμονή του Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ θα βοηθούσε στην εξασφάλιση του επιθυμητού χαρτοφυλακίου, αλλά ο κ. Σαμαράς αποφάσισε ενάντια στις γυναικείες υποψηφιότητες, πρωτίστως της Ντόρας Μπακογιαννη και δευτερευόντως της Μαρίας Δαμανάκη και της Νίκης Τζαβέλλα. Πάντως, στη συγκεκριμένη πτυχή η Ελλάδα έχει να παρουσιάσει αξιοζήλευτα αποτελέσματα αν σκεφθεί κανείς ότι στα 35 χρόνια συμμετοχής της στην Ενωση έχει στείλει στην Κομισιόν τρεις γυναίκες (Β. Παπανδρέου, Α. Διαμαντοπούλου, Μ. Δαμανάκη).
Σε ό,τι αφορά την ουσία, το κύριο ζήτημα που μας ενδιαφέρει ως χώρα είναι το χαρτοφυλάκιο που θα εξασφαλίσει ο νέος Ελληνας επίτροπος, κάτι που θα συζητήσουν αύριο στην Αθήνα ο πρωθυπουργός με τον κ. Γιουνκέρ. Η προσωπική διαδρομή του κ. Αβραμόπουλου, ο οποίος υπήρξε διπλωμάτης καριέρας και έχει διατελέσει υπουργός Εξωτερικών και Αμυνας, θεωρητικά θα του επέτρεπε να διεκδικήσει ακόμη και το μείζονος σημασίας χαρτοφυλάκιο Εξωτερικών και Ασφάλειας. Ομως, οι δεδομένοι συσχετισμοί και προτεραιότητες των «ισχυρών» έχουν δημιουργήσει ένα συγκεκριμένο περιβάλλον στο πλαίσιο του οποίου η Αθήνα διεκδικεί –με σοβαρές πιθανότητες– το χαρτοφυλάκιο της μετανάστευσης. Εδώ, ένα πλεονέκτημα της ελληνικής υποψηφιότητας είναι ότι, ως υπουργός Εξωτερικών και Αμυνας, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος βρίσκεται στην «πρώτη γραμμή του μετώπου», γνωρίζει το θέμα και έχει διαχειρισθεί πολλές ευαίσθητες πτυχές του.
Για την Ελλάδα τα οφέλη από την εξασφάλιση του συγκεκριμένου χαρτοφυλακίου είναι προφανή, καθώς ο Ελληνας επίτροπος θα διαχειρίζεται τα κοινοτικά κονδύλια που είναι αναγκαία για την καλύτερη αντιμετώπιση του ζητήματος, συμπεριλαμβανομένης και της θωράκισης των χερσαίων και θαλάσσιων συνόρων της από τα οποία περνούν κάθε χρόνο χιλιάδες λαθρομετανάστες.
Τέλος, μία επίσης σημαντική πτυχή είναι η προσωπική σχέση που έχει οικοδομήσει ο Δημήτρης Αβραμόπουλος με τον Ταγίπ Ερντογάν από τότε που ήταν και οι δύο δήμαρχοι της Αθήνας και της Κωνσταντινούπολης. Ο ισχυρός άνδρας και επόμενος πρόεδρος της γείτονος δεν έχει ξεχάσει ότι ο τότε ομόλογός του τον είχε στηρίξει δημόσια και μάλιστα είχε ζητήσει να τον επισκεφθεί στη φυλακή το ’99, πολύ πριν εξελιχθεί σε παντοδύναμο πρωθυπουργό. Και η σχέση αυτή μπορεί να αποβεί χρήσιμη όχι μόνο για την Ελλάδα, ως άμεσα ενδιαφερόμενη, αλλά και για ολόκληρη την Ε.Ε., αφού η αποτελεσματική συνεργασία με την Τουρκία στο θέμα της αντιμετώπισης της λαθρομετανάστευσης είναι μείζονος σημασίας για την Ενωση.
Εάν κρίνει κανείς από το παρελθόν του, στο επίπεδο των δημοσίων σχέσεων ο κ. Αβραμόπουλος θα τα πάει άριστα. Αυτό θα έχει θετικό αντίκτυπο και στην Ελλάδα. Ομως, το ζητούμενο δεν είναι οι δημόσιες σχέσεις, αλλά η ουσία. Αρκετοί αμφισβητούν τις ικανότητες και την αποτελεσματικότητα του κ. Αβραμόπουλου. Στη σημερινή τόσο δύσκολη συγκυρία για τη χώρα δεν έχουμε τα περιθώρια μιας ελλιπούς εκπροσώπησης στο κέντρο αποφάσεων της Ευρώπης. Με τη δράση του στις Βρυξέλλες, ο απερχόμενος υπ. Αμυνας οφείλει να διαψεύσει τον Θεόδωρο Πάγκαλο και τους χαρακτηρισμούς περί «κυρίου τίποτα». Ο νέος Ελληνας επίτροπος θα κριθεί όχι από την εικόνα που θα προβάλει, αλλά από τα αποτελέσματα που θα φέρει. Για την Ελλάδα, αλλά και την Ευρώπη.
