• Ίσως μια φωτογραφία του Άρη Βελουχιώτη καβάλα στο άλογο να κρατά την ελληνική σημαία αξίζει όσο χίλιες λέξεις, για να γίνει αντιληπτό πως πατριωτισμός και διεθνισμός δεν είναι έννοιες αντίθετες

ΚΑΘΩΣ όλες οι απόψεις δοκιμάζονται στον... πραγματικό κόσμο, αξίζει τον κόπο να αναλύσουμε τη σημερινή θερμή παγκόσμια κατάσταση και τα στοιχεία που καθορίζουν τις νέες συγκρούσεις. Ο καπιταλισμός ευέλικτος και γρήγορος στην τεχνολογική και οικονομική ανάπτυξη, συμπίεσε μέχρι ασφυξίας το δύσκαμπτο αντιπαραγωγικό σοβιετικό μοντέλο. Ο διεθνισμός, η μεγάλη δύναμη του παγκόσμιου προλεταριάτου κατά τον Μαρξ, έμεινε ουτοπία. Και σε αυτόν τον τομέα της διεθνούς ενότητας το μεγάλο κεφάλαιο δούλεψε αριστοτεχνικά προβλέποντας αυτό που θα συνέβαινε (την παγκοσμιοποίηση) και κυριάρχησε.

Η ΑΠΛΗΣΤΙΑ των κυρίαρχων δυνάμεων του πλούτου, που δεν διστάζει να καταστρέφει τον πλανήτη και με τα νέα τεχνολογικά μέσα να μειώνει τις θέσεις εργασίας, ως κυρίαρχο μοντέλο που πάει να δημιουργήσει μια νέου τύπου αποικιοκρατία σκορπά τον όλεθρο στο πέρασμά του. Θα τολμούσα να πω ότι οι αξίες της Αριστεράς είναι σήμερα περισσότερο επίκαιρες από ποτέ. Στην Ελλάδα, λόγω της οικονομικής κρίσης, της διάλυσης των δύο μεγάλων κομμάτων, μεταξύ των οποίων δεν υπάρχει πλέον ουσιαστικά καμία πολιτική διαφορά, με παραχώρηση κάθε εθνικής κυριαρχίας και εθνικού συμφέροντος στους τοκογλύφους, οι κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές και εθνικές ανάγκες για την επιβίωση του ελληνικού λαού έκαναν ένα μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων να στηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ που τόλμησε να ζητήσει εντολή διακυβέρνησης.

ΟΜΩΣ, η συγκρότηση ενός νέου ισχυρού αριστερού δημοκρατικού σοσιαλιστικού ρεύματος δεν ήταν ούτε και είναι εύκολη υπόθεση. Η "βίαιη ωρίμανση", η ταχύτατη προετοιμασία των θέσεων για το νέο δημοκρατικό υπόδειγμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι έργο τιτάνιο. Πολλές ομάδες που συγκροτούν τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, που παραμένει οργανωτικά καθηλωμένος λόγω της συνεχιζόμενης ομοσπονδιακής λειτουργίας με συνιστώσες και ποσοστώσεις, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις προκλήσεις της εποχής, καθώς οι μπετοναρισμένες ιδεοληψίες μόνο παλαίωση μπορούν να υποστούν.

ΑΣ ΕΡΘΟΥΜΕ τώρα στο αρχικό ζητούμενο. Στις περιπτώσεις των επικίνδυνων κρίσεων στην Ουκρανία και στο Ισραήλ έχουμε σύγκρουση κεφαλαίου εργασίας; Η εργατική τάξη, η οποία έχει μεταβληθεί και περιοριστεί δραματικά λόγω της τεχνολογίας, εκφράζει κάποιου είδους διεθνισμό και διαθέσεις ενωτικής δράσης ως απάντηση; Αν κάποιος δεν είναι μύωψ, εύκολα μπορεί να δει ότι όλες οι μάχες για την παγκόσμια κυριαρχία καθορίζονται, τουλάχιστον στους παίκτες της μεγάλης σκακιέρας, από τα εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ρωσίας και της Κίνας. Τα θύματα των συγκρούσεων δεν θα είναι μόνον οι μισθωτοί. Εδώ πρόκειται για κυριολεκτικά εθνικές υποδουλώσεις, αρπαγές και καταστροφές που αφορούν όλες τις ζωντανές δυνάμεις κάθε λαού.

ΚΑΠΟΙΟΙ μπερδεύουν τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό ή δεν μπορούν να διακρίνουν τις κολοσσιαίες διαφορές που υπάρχουν. Ίσως μια φωτογραφία του Άρη Βελουχιώτη καβάλα στο άλογο να κρατά την ελληνική σημαία αξίζει όσο χίλιες λέξεις, για να γίνει αντιληπτό πως πατριωτισμός και διεθνισμός δεν είναι έννοιες αντίθετες, αλλά απόλυτα συνδεδεμένες και χωρίς τη μία δεν μπορεί να υπάρξει και η άλλη. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να ισχυρίζονται κάποιοι ότι ο πατριωτισμός είναι ξεπερασμένη έννοια και ότι το θέμα αυτό για την Αριστερά έχει λυθεί εδώ και 40 χρόνια (!), όταν σήμερα ο κόσμος είναι συγκλονιστικά διαφορετικός από ό,τι πριν 40 χρόνια;

ΠΟΣΟ επηρεάζει ο διεθνισμός της γαλλικής Αριστεράς, για παράδειγμα, την πολιτική της Γαλλίας όταν η εργατική τάξη σε πολύ μεγάλο ποσοστό ενισχύει συνεχώς το κόμμα της Μαρίν Λεπέν; Πόσο η εργατική τάξη των ΗΠΑ μπορεί να αλλάξει την ηγεμονική πολιτική της Ουάσιγκτον και να περιορίσει την ισχύ των χορηγών της κάθε αμερικανικής κυβέρνησης; Πόσο συγκινεί η Αριστερά τον γερμανικό λαό που ρέπει προς ένα νέου τύπου έγκλημα ενωμένος; Πόσο οι παγκόσμιες αντιδράσεις για τις ναζιστικές θηριωδίες της κυβέρνησης του Ισραήλ, αποκαλυπτικές της υποκρισίας των παγκόσμιων ηγεμόνων, μπορούν να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας, και να αποτρέψουν έναν θρησκευτικό εμφύλιο σε όλη τη μέση Ανατολή;

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ του Ερντογάν κατά του Ισραήλ είναι θέμα διεθνιστικής αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους ή εθνική στρατηγική για την ενίσχυση της περιφερειακής ισχύος της Τουρκίας; Και, σε τελική ανάλυση, μπορεί να σταθεί στην Ελλάδα, σε αυτές τις συνθήκες, ηγεμονικό πλειοψηφικό κίνημα σωτηρίας με σημαία τον διεθνισμό; Θα μπορούσε το ΕΑΜ, εάν δεν έκανε εθνικό πατριωτικό αγώνα, να συγκλονίσει όλον σχεδόν τον ελληνικό λαό με 1.500.000 μέλη και 3.000.000 μέλη - εθελοντές στις οργανώσεις αλληλεγγύης που δημιούργησε; Κλείνω με το κλισέ που χρησιμοποιώ συχνά. Δεν κάνουμε πολιτική για τον εαυτό μας και την παρέα μας, αλλά για τον ελληνικό λαό που περιμένει λύσεις εδώ και τώρα.

dchristou52@gmail.com