Η δημοσκοπική
εκτόξευση της Λεπέν στη Γαλλία και του Φάρατζ στη Βρετανία οφείλεται σε
μεγάλο βαθμό στην ιδεολογική-προγραμματική αφωνία της ευρύτερης
Αριστεράς σε όλες της τις εκφάνσεις στην ΕΕ. Από τα πρώην και νυν ΚΚ,
τους σοσιαλιστές μέχρι και τους σοσιαλδημοκράτες-κεντροαριστερούς δεν
υπάρχει αξιόπιστη της σημερινής διαχείρισης στην ΕΕ-Ευρωζώνη εναλλακτική
πρόταση. Τι υπάρχει; Μια συσπείρωση της αγανάκτησης, του θυμού και του
φόβου, χωρίς ούτε τη σοβιετική ουτοπία που κράτησε την αξιοπιστία της
εναλλακτικής λύσης μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του '60, ούτε καν το
όραμα της μεταρρύθμισης των Εργατικών του Ατλι στη Βρετανία μετά το
1945, του Σκανδιναβικού Μοντέλου ή τις τομές του Λαϊκού Μετώπου στη
Γαλλία μετά το 1936.
Η ρητορική κοινωνικής συνοχής της Ευρωπαϊκής Αριστεράς ακυρώνεται σε εθνικό επίπεδο και όταν ανάγεται σε ευρωπαϊκό δεν ξεφεύγει από την αμηχανία απέναντι στην παγκοσμιοποίηση: Η διαφορά τις περισσότερες φορές της εθνοκεντρικής με την ευρωπαϊστική Αριστερά είναι το προτεινόμενο επίπεδο αναδίπλωσης, περιχαράκωσης, περιτοίχισης κεκτημένων μιας άλλης εποχής.
Αν μια εθνική πορεία επιστροφής στην ανάπτυξη, στην πλήρη απασχόληση και στην κοινωνική συνοχή είναι προεκλογική ρητορική χωρίς αντίκρισμα -το παράδειγμα του Ολάντ είναι άλλωστε πρόσφατο- άλλο τόσο αφερέγγυα και αναξιόπιστη είναι η πρόταση μετατροπής της ΕΕ σε περιχαρακωμένο φρούριο απέναντι στις αγορές και στο φθηνό κόστος εργασίας. Χωρίς τον ρεαλισμό της επαναστατικής ρήξης ή της μεταρρυθμιστικής τομής, η Αριστερά σήμερα στην Ευρώπη παίζει στο πεδίο του αντιπάλου της Λαϊκιστικής Δεξιάς σε όλες της τις εκφάνσεις, που χειρίζεται τον φόβο, την ανασφάλεια και την οργή πολύ καλύτερα.
Η αφωνία προφανώς για λόγους ψηφοθηρικούς -κανείς δεν τολμά την ώρα της κρίσης να μιλήσει για περισσότερη Ευρώπη- επεκτείνεται και στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση: Απέναντι στην εθνική αναδίπλωση που είναι η σημαία των Λεπέν και Φάρατζ δεν είναι η «Αλλη Ευρώπη» της Αριστεράς, αλλά τεχνοκράτες των think tanks (Glienicker Gruppe στο Βερολίνο και Eiffel Group στο Παρίσι) που σκιαγραφούν το θεσμικό περίγραμμα της Ενωσης του ευρώ.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=64003452
Η ρητορική κοινωνικής συνοχής της Ευρωπαϊκής Αριστεράς ακυρώνεται σε εθνικό επίπεδο και όταν ανάγεται σε ευρωπαϊκό δεν ξεφεύγει από την αμηχανία απέναντι στην παγκοσμιοποίηση: Η διαφορά τις περισσότερες φορές της εθνοκεντρικής με την ευρωπαϊστική Αριστερά είναι το προτεινόμενο επίπεδο αναδίπλωσης, περιχαράκωσης, περιτοίχισης κεκτημένων μιας άλλης εποχής.
Αν μια εθνική πορεία επιστροφής στην ανάπτυξη, στην πλήρη απασχόληση και στην κοινωνική συνοχή είναι προεκλογική ρητορική χωρίς αντίκρισμα -το παράδειγμα του Ολάντ είναι άλλωστε πρόσφατο- άλλο τόσο αφερέγγυα και αναξιόπιστη είναι η πρόταση μετατροπής της ΕΕ σε περιχαρακωμένο φρούριο απέναντι στις αγορές και στο φθηνό κόστος εργασίας. Χωρίς τον ρεαλισμό της επαναστατικής ρήξης ή της μεταρρυθμιστικής τομής, η Αριστερά σήμερα στην Ευρώπη παίζει στο πεδίο του αντιπάλου της Λαϊκιστικής Δεξιάς σε όλες της τις εκφάνσεις, που χειρίζεται τον φόβο, την ανασφάλεια και την οργή πολύ καλύτερα.
Η αφωνία προφανώς για λόγους ψηφοθηρικούς -κανείς δεν τολμά την ώρα της κρίσης να μιλήσει για περισσότερη Ευρώπη- επεκτείνεται και στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση: Απέναντι στην εθνική αναδίπλωση που είναι η σημαία των Λεπέν και Φάρατζ δεν είναι η «Αλλη Ευρώπη» της Αριστεράς, αλλά τεχνοκράτες των think tanks (Glienicker Gruppe στο Βερολίνο και Eiffel Group στο Παρίσι) που σκιαγραφούν το θεσμικό περίγραμμα της Ενωσης του ευρώ.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=64003452