Στη Γαλλία το συγκεντρωτικό σύστημα, που θέλει τον πρόεδρο επικεφαλής της Εκτελεστικής Εξουσίας, θεσμικά, δίνει περιθώριο τριών ακόμη ετών μέχρι τη λήξη της θητείας του Ολάντ και της Βουλής την άνοιξη του 2017. Δύο ερωτήματα θα τεθούν, πρώτον αν μπορεί το Σοσιαλιστικό Κόμμα μετά την εκλογική του καταβαράθρωση να ελέγχει την Εκτελεστική Εξουσία (πρόεδρο και πρωθυπουργό) και τη Νομοθετική (Βουλή και Γερουσία) χωρίς κάποια ουσιαστική πολιτική πρωτοβουλία που να δείχνει την καταγραφή του μηνύματος των εκλογών και δεύτερον αν και κατά πόσον η Δεξιά ή ένα σημαντικό τμήμα της θα επιλέξουν μια προσέγγιση και στη συνέχεια σύμπλευση με το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν.
Η πρόκληση Μπέπε Γκρίλο είναι πιο επικίνδυνη, καθώς ο ηγέτης των Πέντε Αστέρων έχει ρητορική Λεπέν και ταυτόχρονα αποκηρύσσει την Ακροδεξιά. Εχει δηλαδή πολυσυλλεκτικότητα, που τον προωθεί ως μόνη διαφοροποίηση απέναντι σε ένα μπλοκ όπου έχουν σβήσει οι διαχωριστικές γραμμές Δεξιάς-Αριστεράς. Το δίλημμα για τον Ρέντσι θα είναι πώς να δηλώσει ότι έλαβε το μήνυμα, με τον λόγο του να έχει αντίκρισμα.
Τα περιθώρια ελιγμών για το Παρίσι και τη Ρώμη είναι δυστυχώς περιορισμένα, με τον επικεφαλής της ΕΚΤ, Ντράγκι, να μπορεί να παρέμβει διορθωτικά αλλά όχι να κάνει ανατροπές, όπως η Fed στις ΗΠΑ.Ο χρόνος ωρίμανσης του Βερολίνου σε αλλαγές είναι αναντίστοιχος της κοινωνικής και πολιτικής δυσαρέσκειας στην Ευρωζώνη. Ετσι μπορεί οι όποιες κινήσεις Ντράγκι να είναι «πολύ λίγο, πολύ αργά».
