Τα μηνύματα είναι ισχυρά, αλλά οι αγορές δυσπιστούν μέχρι τον επόμενο μήνα. Τον Ιούλιο ο επικεφαλής της ΕKT Ντράγκι, προφανώς με τη σιωπηρή συγκατάθεση της Μέρκελ, εκστομίζει τις τρεις μαγικές λέξεις: «Whatever it takes» (Θα κάνω ό,τι χρειαστεί). Μια κίνηση που παραλύει από τότε μέχρι σήμερα την κερδοσκοπία των αγορών με τη δαμόκλειο σπάθη της παρέμβασης της ΕΚΤ με μαζικές αγορές ομολόγων στη δευτερογενή αγορά.
Για πρώτη φορά μετά την άνοιξη του 2010 η Γερμανία απαλλάσσεται από τον εφιάλτη της συνέχειας του ντόμινο κρίσης δανεισμού που θα την ανάγκαζε να προσυπογράψει συνολική θωράκιση της Ευρωζώνης. Ακόμη χειρότερα, ο Σόιμπλε περνά στην αντεπίθεση, καθώς από τον Ιούλιο μέχρι και τον Οκτώβριο έχει σβήσει την υπογραφή του Βερολίνου και στην Τραπεζική Ενωση και στην απευθείας ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από τον EFSF.
Με τις αγορές παράλυτες από το σοκ των δηλώσεων Ντράγκι, είναι προφανές ότι το σενάριο του Grexit τον Ιούλιο του 2012 ήταν πολύ πιο ρεαλιστικό από ό,τι στην αρχή της δημοσιονομικής κρίσης της Ελλάδας την άνοιξη του 2010 ή λίγο μετά τις Κάνες στα τέλη του 2011. Ο στόχος ήταν ο σωφρονισμός της Ρώμης και της Μαδρίτης: Η Γερμανία έσκιζε τις δεσμεύσεις που είχε υπογράψει τον Ιούνιο μετά την απειλή των Μόντι - Ραχόι να βάλουν βέτο στα συμπεράσματα της συνόδου και προβληματιζόταν αν χρειάζεται η θυσία μιας Ιφιγένειας -της Ελλάδας- για να είναι το μήνυμα-απειλή πιο πειστικό.
