Τα μπαντουστάν της Κύπρου

Του Δρα Γιάννου Χαραλαμπίδη

• Τα εργαλεία συμφιλίωσης μαύρων-λευκών και Γαλλογερμανών
• Η αποστολή των διαπραγματευτών στη Νότια Αφρική και η σημασία των δημοκρατικών αρχών και αξιών ως στοιχείων βιωσιμότητας της λύσης
• Η ΣΧΕΣΗ της ομοσπονδίας, της κατοχής και του ρατσισμού με Απαρτχάιντ και την Τουρκία

Είναι ενδιαφέρουσα η πρωτοβουλία των ΗΠΑ για τη μετάβαση των διαπραγματευτών Μαυρογιάννη και Οζερσάι στη Νότιο Αφρική, προκειμένου να εξετάσουν πώς μπορεί να γίνει συμφιλίωση στην Κύπρο. Όντως θα πρέπει να αναλύσουμε επί ποίων πυλώνων οικοδομήθηκε η συμφιλίωση εκεί και πώς επιχειρείται στην Κύπρο, προκειμένου τα επόμενα βήμα να είναι στέρεα και να μην κτίζουμε πύργους στην άμμο.

Ο αγώνας των μαύρων
Στο διά ταύτα, λοιπόν: Πρώτο, στη Νότιο Αφρική ο Νέλσον Μαντέλα δεν υπέκυψε ποτέ και δεν συμβιβάστηκε με τους ρατσιστές λευκούς, καθώς και με τις αντιδημοκρατικές τους προτάσεις για τη δημιουργία ενός καθεστώτος, στο πλαίσιο του οποίου οι μαύροι θα συνέχιζαν να ήταν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Και εγκλωβισμένοι σε διάφορες περιοχές ανά φυλές, τα λεγόμενα εθνικά κρατίδια, τα γνωστά μπαντουστάν. Όταν αναφερόμαστε στο Απαρτχάιντ, εννοούμε τον φυλετικό διαχωρισμό σε γεωγραφικές περιοχές με την καταπάτηση των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και αυτή η μορφή διευθέτησης και τρόπου ζωής δεν έγινε ποτέ αποδεχτή από τους μαύρους.

Γι’ αυτόν τον λόγο το Απαρτχάιντ είναι σύμβολο ντροπής για τη διεθνή κοινότητα και την πολιτισμένη ανθρωπότητα. Ο ανένδοτος και ασυμβίβαστος αγώνας των μαύρων αποτελεί παράδειγμα αξιοπρέπειας και αγώνα για τη δημοκρατία ενάντια στη βία, στον ρατσισμό και τον φασισμό. Δεύτερο, η συμφιλίωση στη Νότιο Αφρική επήλθε όταν εφαρμόστηκε η δημοκρατία και όταν η πλειοψηφία των μαύρων είχε τα ίδια δικαιώματα με τους λευκούς, καθώς και όταν καταργήθηκε το Απαρτχάιντ.

Όταν εφαρμόστηκε η αρχή ένας άνθρωπος μία ψήφος και όταν όλοι οι πολίτες απέκτησαν το δικαίωμα να εκλέξουν και να εκλεγούν χωρίς εκ περιτροπής προεδρίες και εθνολογικές, θρησκευτικές ή άλλες ρατσιστικές διακρίσεις. Η πλειοψηφία δεν μπορεί να μετατρέπεται σε ισότιμο εταίρο της μειοψηφίας διά της λογικής ότι η μία ψήφος πρέπει να σταθμίζεται και να γίνεται πέντε ή οι πέντε να γίνονται μία επειδή αυτό επιβάλλουν τα όπλα.

Η σημαία της δημοκρατίας
Ενώ, λοιπόν, η συμφιλίωση στη Νότιο Αφρική στηρίχθηκε στην εφαρμογή των δημοκρατικών αρχών και αξιών, στην Κύπρο, η οποία ανήκει στην Ε.Ε., επιδιώκεται όπως οικοδομηθεί η συμφιλίωση με την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη δημιουργία μιας διζωνικής ή πολυπεριφερειακής ή άλλης μορφής ομοσπονδίας, η οποία θα στηρίζεται σε φυλετικές και εθνολογικές διακρίσεις, με εκ περιτροπής προεδρία και σταθμισμένη ψήφο, στο πλαίσιο της οποίας θα καταργείται η δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας και του ένας άνθρωπος μια ψήφος.

Είναι, δε, πρόδηλο ότι το πολιτειακό σύστημα που θα προκύψει με τη λύση του Κυπριακού θα έχει ως γενεσιουργό αιτία την εισβολή της Τουρκίας, δηλαδή θα είναι προϊόν της βίας και της χρήσης των όπλων, με αποτέλεσμα τη νομιμοποίηση του πληθυσμιακού, διοικητικού και γεωγραφικού διαχωρισμού της Κύπρου, καθώς και μέρους ή όλου του εποικισμού. Σήμερα επί τη βάσει του κυπριακού Συντάγματος, που αναγνωρίζεται διεθνώς και προνοεί ενιαίο κράτος, καθώς και του διεθνούς δικαίου, το ψευδοκράτος δεν αναγνωρίζεται.

Επί τούτου έχουν εκδοθεί τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας 550 και 541. Με την ομοσπονδία καταργούνται τα εν λόγω ψηφίσματα, νομιμοποιούνται τα τετελεσμένα της εισβολής και επιβάλλεται το καθεστώς του Απαρτχάιντ. Το καθεστώς αυτό στηριζόταν, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, στα μπαντουστάν, τα οποία στην Κύπρο θα αποτυπώνονται είτε επί δυο είτε επί τεσσάρων είτε επί έξι πολιτειών με φυλετικό και εθνολογικό διαχωρισμό στο πλαίσιο μιας ομοσπονδίας.
Ως αποτέλεσμα τούτου, θα είναι η διχοτόμηση ή η πολυτόμηση της ενιαίας Πολιτείας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εν ολίγοις, θα υιοθετήσουμε εμείς ό,τι έχουν απορρίψει οι μαύροι της Νοτίου Αφρικής, τους οποίους θαυμάζουμε για το ήθος τους και την αξιοπρέπειά τους. Γιατί ποτέ δεν υπέστειλαν τη σημαία της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η αιτία
Η αιτία της συμφιλίωσης στην περίπτωση της Κύπρου δεν είναι η εφαρμογή των δημοκρατικών αρχών και αξιών, όπως συνέβη στη Νότιο Αφρική, αλλά η βία. Προβάλλεται ο τουρκικός ισχυρισμός ότι το κράτος της Ζυρίχης καταργήθηκε το '63, γεγονός που δεν ευσταθεί, διότι υπάρχει το ψήφισμα 186 του 64 που εκδόθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Σε αυτό τονίζεται ακριβώς το αντίθετο με τον τουρκικό ισχυρισμό. Ότι δηλαδή η Κυπριακή Δημοκρατία είναι εν ζωή.

Επιπροσθέτως, υπάρχουν: α) Η αντιδήλωση της Ε.Ε., όπως αυτή εκδόθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου του 2005, στην οποία καθίσταται σαφές ότι στην Κύπρο αναγνωρίζεται μόνο ένα κράτος, αυτό της Κυπριακής Δημοκρατίας. β) Το πρωτόκολλο 10, στο οποίο αναφέρεται ότι εντάσσεται ολόκληρη η Κύπρος στην Ε.Ε. με αναστολή της εφαρμογής του κοινοτικού κεκτημένου στο βόρειο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου.

Το γαλλογερμανικό μοντέλο και η Τουρκία
Ας μη χάνουμε, λοιπόν, την ουσία: Η συμφιλίωση στη Νότιο Αφρική επήλθε όταν ηττήθηκε το ρατσιστικό καθεστώς των λευκών και όταν εφαρμόστηκε χωρίς αποκλίσεις η δημοκρατία. Αντιθέτως, στην Κύπρο επιχειρούν να μας πείσουν ότι η συμφιλίωση θα επέλθει με την απειλή του βούρδουλα, όπως αυτή εκδηλώνεται μέσω της κατοχής και ότι το πολιτειακό σύστημα, που θα προκύψει, θα στηρίζεται στις δημοκρατικές αποκλίσεις, οι οποίες θα είναι δυνατό να νομιμοποιηθούν στην πρακτική της παρθενογένεσης. Ανάλογη της Νοτίου Αφρικής είναι και η περίπτωση της συμφιλίωσης της Γερμανίας και της Γαλλίας, η οποία ήταν αποτέλεσμα της ήττας του Ναζισμού και όχι της επιβολής των όπλων του.
Μάλιστα, η Γερμανία είχε διχοτομηθεί διότι θεωρήθηκε ότι έτσι ήταν προς το συμφέρον της Ευρώπης, ενώ ταυτοχρόνως έπρεπε να αποδείξει τη δημοκρατικότητά της και ότι απαλλάγηκε από τον φασισμό. Στην Κύπρο, η Τουρκία ποτέ δεν ζήτησε συγγνώμη. Ο στρατός της ακόμη κατέχει εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας και το καθεστώς Ερντογάν δέχεται τη διεθνή κριτική για τον αντιδημοκρατικό, φασιστικό του χαρακτήρα.

Είναι, δε, σαφές ότι είναι η Κύπρος που τιμωρείται, διχοτομείται ή πολυτομείται στο πλαίσιο μιας ομοσπονδίας και είναι δυνατό να τεθεί η ίδια, παρότι θύμα κατοχής, κάτω από καθεστώς εγγυήσεων και κηδεμονίας και όχι η Τουρκία, όπως θα έπρεπε να συμβεί επί τη βάσει του μοντέλου της Γερμανίας. Ακόμη και αν κάποιος ισχυριστεί ότι η Τουρκία τελεί υπό οιονεί καθεστώς κηδεμονίας λόγω της ενταξιακής της πορείας στην Ε.Ε., κάτι τέτοιο δεν ευσταθεί διότι αφενός η ίδια ζητά την ένταξή της και, αφετέρου, επί του παρόντος, μάλλον γράφει την Ευρώπη και τη δημοκρατία στα παλαιά των υποδημάτων της. Δεν είναι εμείς που ισχυριζόμαστε πλέον ότι ο Ερντογάν εμφανίζεται ως Νεο-σουλτάνος, αλλά τα διεθνή ΜΜΕ.

Στοιχείο βιωσιμότητας
ΥΠΟ αυτές τις συνθήκες θα πρέπει να κινηθούν οι συνομιλίες στο Κυπριακό επί των αρχών της δημοκρατίας και της Ε.Ε., όπως η εφαρμογή, ένας άνθρωπος μία ψήφος και ο αποκλεισμός της πολιτειακής οικοδόμησης, που θα στηρίζεται σε κανόνες της τουρκικής στρατιωτικής ισχύος, όπως θέλει η Άγκυρα. Είναι πάντως πρόδηλο ότι ούτε συμφιλίωση ούτε πολιτειακό σύστημα μπορούν να ευδοκιμήσουν όταν δεν υπάρχει δικαιοσύνη και δημοκρατία.

Εκ των πραγμάτων και σύμφωνα με το μοντέλο της Νοτίου Αφρικής, καθώς και με εκείνο της γαλλογερμανικής φιλίας, η διαδικασία στο Κυπριακό είναι σε λανθασμένη βάση λύσης. Γιατί; Διότι η εφαρμογή στην Κύπρο ενός νέου Απαρτχάιντ με τουρκικό φέσι θα αποτελεί ντροπή για εμάς του ιδίους και τον πολιτισμένο κόσμο. Εάν, δε, λάβουμε υπόψη ότι η δημοκρατικότητα της λύσης συνιστά κεφαλαιώδες στοιχείο της βιωσιμότητας, το αντιδημοκρατικό κυπριακό πολιτειακό πείραμα είτε θα λαθροβιώνει κάτω από τη συνεχή ξένη κηδεμονία και την τουρκική απειλή είτε θα καταρρεύσει, στην καλυτέρα των περιπτώσεων, με βελούδινο διαζύγιο...

ΓΙΑΝΝΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
Δρ Διεθνών Σχέσεων