Ο Ματέο Ρέντσι
προέκυψε σαν σίφουνας στο πολιτικό σκηνικό της Ιταλίας, από τον Δήμο
Φλωρεντίας, για να καλύψει ένα τεράστιο κενό. Οι παραδοσιακοί πολιτικοί,
οι τραπεζίτες, οι τεχνοκράτες, οι ξιπασμένοι φαύλοι δισεκατομμυριούχοι,
δεν μπορούσαν ακόμη για πολύ να αποτελούν τη δεξαμενή της ηγετικής
πολιτικής τάξης της Ιταλίας. Ο Ρέντσι προέκυψε λοιπόν ως ένα φωτεινό
χαμογελαστό πρόσωπο, καθαρό, χωρίς τα βαρίδια του παλιού πολιτικού
κατεστημένου, αντικομφορμιστής. Σε μια Ιταλία η οποία βουλιάζει στην
κρίση, δεν αρκέστηκε όμως να δώσει απαντήσεις συντηρητικές και να
επιδοθεί σε μάχες χαρακωμάτων.Η άλωση του
Παλάτσο Κίτζι, της έδρας της ιταλικής κυβέρνησης, δεν έγινε ούτε με
θεωρητικές αποκηρύξεις των Μνημονίων ούτε απλώς με τη δημοφιλία του και
την επικοινωνιακή προβολή του ως γενικόλογου «κύριου Τίποτα». Ο Μ.
Ρέντσι ήρθε στο Παλάτσο Κίτζι με ένα πρόγραμμα μεταρρυθμιστικό. Δεν
υποσχέθηκε ότι θα τα ξανακάνει όλα όπως ήταν πριν, αλλά μάλλον για το
αντίθετο. Στα εργασιακά προωθεί το σύμφωνο προσωρινής εργασίας διάρκειας
έως 3 χρόνων, μειώνει τον φόρο εισοδήματος των φτωχότερων νοικοκυριών,
μειώνει τη φορολογική επιβάρυνση των επιχειρήσεων, μειώνει τη
γραφειοκρατία που πνίγει τις επιχειρήσεις.Ο Μ. Ρέντσι δεν υποσχέθηκε, όπως θα μπορούσε να το πράξει ως ηγέτης μίας από τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, ότι θα πάει στις Βρυξέλλες και θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι, απαιτώντας από τους εταίρους να λύσουν το πρόβλημα του χρέους. Εξηγεί ότι πρέπει οι μεταρρυθμίσεις να προχωρήσουν ώστε η Ιταλία να μπορεί πλέον να ζητά και να απαιτεί από την Ε.Ε. και όχι το αντίθετο. Ο Μ. Ρέντσι ενδεχομένως να σπάσει τα μούτρα του. Ομως, οι πρώτες ενδείξεις είναι ότι ακόμη και το Βερολίνο και η Ουάσιγκτον στηρίζουν το εγχείρημα αυτό. Γιατί είναι και η μοναδική πια ελπίδα σωτηρίας της Ιταλίας. Και δεν θα έρθει ούτε με τη μάχη για τα κεκτημένα του παρελθόντος, ούτε με σταλινίζουσες νοοτροπίες εχθρικές προς την επιχειρηματικότητα, ούτε με στρεβλή αντίληψη της λειτουργίας της Ε.Ε.
Δεν ξέρω τι θα κάνει με το γάλα ημέρας και τα φαρμακεία του, αν θα επαναπροσλάβει όλους τους απολυμένους, μαζί και τις καθαρίστριες του δικού του υπουργείου Οικονομικών. Αλλά δίνει μια μάχη, η οποία είναι για το μέλλον της χώρας του και υπάρχουν πιθανότητες να κερδηθεί. Γι' αυτό ήδη κάποιοι φοβούνται στην Ελλάδα τον Μ. Ρέντσι. Τουλάχιστον τις συγκρίσεις με τα δικά τους νεαρά πρόσωπα, τα εξυπναδίστικα μειδιάματα και τις ανύπαρκτες θέσεις τους.
