Η Κασσάνδρα
δεν είχε ιδιαίτερα καλή τύχη. Κατά την επικρατέστερη εκδοχή
δολοφονήθηκε στις Μυκήνες, ενώ και στη ζωή της οι «προφητείες» μάλλον
την ταλαιπώρησαν. Παρ' όλα αυτά, πολλοί αρέσκονται να περιφέρονται ως
σύγχρονες «Κασσάνδρες», προφητεύοντας συνεχώς την άρνηση και την
καταστροφή.Δυστυχώς, η κακή συνήθεια ανθεί στην
πολιτική ζωή. Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ επένδυσε όλο το πολιτικό του
κεφάλαιο στην πρόβλεψη ότι μέχρι τον Μάιο η οικονομική πολιτική της
κυβέρνησης θα έχει καταρρεύσει. Συνεπώς, στις ευρωεκλογές με ένα απλό
φύσημα θα έπεφτε και θα άνοιγε ο δρόμος για την τελική έφοδο προς την
εξουσία.Προς το παρόν, το σενάριο δεν επιβεβαιώνεται. Σε όλα τα γκάλοπ, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει εικόνα στασιμότητας και όλοι συμφωνούν ότι δεν δημιουργεί ρεύμα νίκης και ανατροπής των συσχετισμών. Το αποτέλεσμα είναι η αμηχανία, η σύγχυση και οι αυτοσχεδιασμοί. Με τη χθεσινή πρόταση μομφής ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να ξεφύγει από τα προβλήματά του με φυγή προς τον «εντυπωσιασμό». Με μια κίνηση κυρίως επικοινωνιακή και λιγότερο πολιτική να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Τα αποτελέσματα τα είδαμε...
Πολύ φοβάμαι ότι οι αυτοσχεδιασμοί θα συνεχίζονται. Γιατί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν αναγνωρίζει ότι υπάρχει μείζον πρόβλημα στον στρατηγικό σχεδιασμό της, στη «μονοθεματική» εκτίμηση ότι η οικονομία -άρα και η κυβέρνηση- οδηγείται στην κατάρρευση. Η θεωρία του «ώριμου φρούτου» στην αριστερή εκδοχή της.
Ομως, ο καταστροφολογικός ακτιβισμός συνοδεύεται και από μια δεύτερη αστοχία. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάλαβε ότι μετά τις εκλογές του 2012 άλλαξε πλήρως το πολιτικό τοπίο. Αλλαξε επίσης η τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο καινούργιο πολιτικό τοπίο.
Μέχρι τις εκλογές του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ ακολούθησε με επιτυχία το μοντέλο ενός κόμματος-εκφραστή της κοινωνικής διαμαρτυρίας. Η πορεία αυτή τον έφερε στο 27% και στο κατώφλι της εξουσίας. Μετά τις εκλογές, η κοινωνία άρχισε να αντιμετωπίζει τον ΣΥΡΙΖΑ ως ένα πιθανό κόμμα εξουσίας. Αυτή την ανατοποθέτηση δεν την κατάλαβε πρωτίστως η ηγεσία του. Αδιαφόρησε επιδεικτικά να καταρτίσει ένα συνεκτικό και πειστικό πρόγραμμα διακυβέρνησης. Αρκέσθηκε στον ακραίο ρητορικό λόγο, τον φανατισμό, στη διαρκή καταγγελία και στις υποσχέσεις προς όλους και για όλα. Αν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε ως κόμμα-διαμαρτυρία, απέτυχε ως κόμμα διακυβέρνησης.
Οι στρατηγικές αναπηρίες αποτυπώνονται σήμερα στην καχεξία των δημοσκοπήσεων. Η λύση δεν είναι ούτε ο πολιτικός εκτροχιασμός ούτε η επιστροφή στα χρόνια της «μικρής πλην έντιμης» Αριστεράς. Η λύση είναι η εγκατάλειψη της στείρας πολιτικής και η στροφή στον ρεαλισμό. Μπορούν;-ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΕΚΟΥΡΑΣ
