"Οι κύριοι του '63 στη μελέτη μετέτρεψαν το ποσό -γιατί το 1 τετράκις είναι με πληθωριστική επίδραση- λαμβάνοντας υπόψη ως έτος βάσης το Νοέμβριο του 1941, σε δραχμές του Νοεμβρίου του 1941 και το ποσό ανερχόταν σε περίπου 32 δισεκατομμύρια", είπε στην επιτροπή ο Μιχάλης Μιχαλόπουλος, διευθυντής Εργασιών Δημοσίου και Συστημάτων Πληρωμών και Διακανονισμού της ΤτΕ. Ο Βασίλης Μανεσιώτης, ειδικός συνεργάτης, πρώην διευθυντής Διεύθυνσης Οικονομικών Μελετών της ΤτΕ, κατέθεσε ότι ο υπολογισμός των 32 δισ. του 1963 είναι ακριβής, καθώς προσδιορίσθηκε με βάση τον μηνιαίο τιμάριθμο.
Έκλεβαν και στα λογιστικά βιβλία οι Γερμανοί
Στην έκθεση υπάρχουν 95 έγγραφα και πρωτότυπα παραστατικά που προσδιορίζουν το ύψος της αρχικής απαίτησης και το ύψος της τότε απαίτησης (του 1963). Από τα παραστατικά αυτά, σύμφωνα με τον Μ. Μιχόπουλο, προκύπτει ότι α) η Γερμανία ξεχώριζε τα έξοδα κατοχής από τις πιστώσεις (όπως ανέφερε το κατοχικό δάνειο) και β) πίστωνε τους λογαριασμούς του Ελληνικού Δημοσίου έναντι των απαιτήσεων των πιστώσεων που έπαιρνε. Δηλαδή λογιστικά εμφάνιζε το δάνειο ως έξοδα κατοχής! Όμως το ότι δεν πρόκειται για έξοδα κατοχής προκύπτει και από άλλες πράξεις τους, όπως η σύσταση δύο εταιρειών, μία για τα γερμανικά αγαθά και μία για τα αγαθά που έφευγαν από την Ελλάδα προς την Ιταλία. Εκεί αναφέρουν ότι τα 3/5 από τα κέρδη από τη διαφορά μεταξύ των τιμών θα πήγαιναν για την εξόφληση του δανείου.Ωστόσο το κρίσιμο ερώτημα είναι ποια είναι σήμερα η απαίτηση της Ελλάδας από τη Γερμανία για το κατοχικό δάνειο. Ο Β. Μανεσιώτης επεσήμανε ότι "σήμερα η οφειλή καθορίζεται από τα επιτόκια και από το αν θα γίνει ανατοκισμός ή όχι" και όχι τόσο από το αρχικό κεφάλαιο. Για παράδειγμα, 1% επιτοκίου στα 70 χρόνια διπλασιάζει το ποσόν. Εάν πάρουμε, δηλαδή, 2% και μετά 3%, είναι διπλάσιο το ποσό.
