Περιμένοντας τον… αριστερό Γκοντό!

Γράφει: Τάσος ΠαππάςΎστερα από πολύ καιρό ο Αλέξης Τσίπρας έστειλε μήνυμα στο εσωτερικό του κόμματος του. Με την ομιλία του στα Γιάννενα επιχείρησε να απαντήσει στις κριτικές που ασκούνται στην ηγεσία για τις επιλογές της, κυρίως στο θέμα των πολιτικών συμμαχιών. Είπε χαρακτηριστικά: «Η ανατροπή δεν γίνεται με τους καυγάδες για το φύλο των αγγέλων της επανάστασης. Δεν γίνεται με την υπεροψία της μοναδικής αλήθειας. Δεν γίνεται με το φόβο και την καχυποψία απέναντι σε όσους προσέρχονται στο μέτωπο της δικής μας μάχης από άλλους χώρους». Γιατί αναγκάσθηκε ο Αλέξης Τσίπρας να πει αυτά δημοσίως;

Γιατί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ έχει διαμορφωθεί μια αντίληψη-καθόλου αμελητέα από άποψη επιρροής στο ηγετικό προσωπικό, στη βάση, αλλά και στο εκλογικό ακροατήριο- που εκτιμά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναλάβει μεγάλο ρίσκο αν μπει στην περιπέτεια της διακυβέρνησης, στις παρούσες δύσκολες συνθήκες, και με δεδομένους τους κατάφωρα αρνητικούς συσχετισμούς στην Ευρώπη.
Τα στελέχη που έχουν αυτή τη λογική φοβούνται ότι τα πολιτικά και ιδεολογικά ανοίγματα του κόμματος, θα προκαλέσουν τριγμούς, θα απειλήσουν τη συνοχή του, θα αλλοιώσουν τη φυσιογνωμία της παράταξης και θα δυσαρεστήσουν όλους εκείνους που έχουν ως σημείο αναφοράς τις γενέθλιες αρχές του ΣΥΡΙΖΑ.

Για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομα τους, χωρίς γλυκερούς εξωραϊσμούς και βολικούς ευφημισμούς, αυτό που φοβούνται είναι η ίδια η άσκηση της εξουσίας. Αυτού του τύπου η Αριστερά έχει διαπρέψει σε πολλούς τομείς. Είναι «μανούλα» στην πολιτική ανάλυση, εξαιρετική στην ανάδειξη των φανερών και των κρυφών μηχανισμών που διέπουν τη λειτουργία του σύγχρονου καπιταλισμού, αποτελεσματική στο να οργανώνει διαμαρτυρίες, εύστοχη στο πετροβόλημα του πολιτικού συστήματος, ικανή στην παραγωγή ακτιβιστικών δράσεων, με πολλές πρωτότυπες ιδέες για έναν άλλο κόσμο, αλλά δεν έχει δοκιμαστεί στο μέτωπο της διαχείρισης.

Αυτό το «σπορ» δεν το ξέρει. Διεξάγεται σ’ ένα γήπεδο που της είναι ξένο και γι’ αυτό προτιμά να κάθεται στις εξέδρες και να αποδοκιμάζει τους παίκτες και τον διαιτητή. Δεν θα ήθελε να βρεθεί στη θέση του πρωταγωνιστή επειδή τρέμει στα ενδεχόμενα, μήπως υποχρεωθεί να στενοχωρήσει τμήματα της εκλογικής βάσης της, μήπως αναγκαστεί να συμβιβαστεί για να μην υποστεί πανωλεθρία, μήπως αμφισβητηθεί στην πράξη η υπεροχή της στο πεδίο της ηθικής.

Αν, όμως, έχεις την άποψη (ο ΣΥΡΙΖΑ την έχει) ότι η χώρα βρίσκεται στη δίνη μιας ανθρωπιστικής κρίσης, η οποία πρέπει πάση θυσία να ανακοπεί, τότε βεβαίως δεν έχεις την πολυτέλεια της αναμονής. Και όπως είπε ο Γιάννης Δραγασάκης, σε μια πρόσφατη ομιλία του: «μπορώ να σας αναφέρω πολλά κόμματα της Αριστεράς που διαλύθηκαν περιμένοντας»…