''Σκλάβος είναι όποιος περιμένει να τον ελευθερώσει άλλος'' ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ Αμερικανός ποιητής (1885-1972)
Κανονικά, επανάσταση χωρίς λαό στα
οδοφράγματα δεν γίνεται. Ενα καλό παράδειγμα αποτελεί η συριακή
περίπτωση. Εκεί όπου πριν από (περίπου) τρία χρόνια ξέσπασε μια
αντικαθεστωτική εξέγερση, που σήμερα συνεχίζεται ως καθαρή
αντεπαναστατική στρατιωτική αντιπαράθεση, στην οποία δεν υπάρχει λαός σε
οδοφράγματα, αλλά στρατοί σε αντίπαλα χαρακώματα.Φανατικοί ισλαμιστές με ορατά κι αόρατα συνεταιράκια από τη μία,
και το δικτατορικό μπααθικό καθεστώς από την άλλη. Κι όπως οι σφαίρες
σφυρίζουν διασταυρούμενες, κανείς πλέον δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι
αυτό το αιματοκύλισμα είναι ο Γολγοθάς στον οποίο οφείλει να ανεβεί ο
συριακός λαός για να φτάσει στους παραδείσους της δημοκρατίας του.
Ομως, στη Συρία υπάρχει κι ένα τρίτο μέτωπο, που μεθοδικά αποσιωπάται από την ειδησεογραφία, και είναι το μέτωπο του προλεταριάτου, της εργατικής τάξης, των κομμουνιστών και αντιεξουσιαστών. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα άλλα καλούδια της ιντερνετικής αντιπληροφόρησης ρίχνουν φως στην υπόθεση: στη Συρία υπάρχει μια δόση ένοπλης ταξικής πάλης, που κοντράρει ταυτόχρονα και με τους δύο αντιμαχόμενους στρατούς.
Μια πάλη που διεξάγεται από τον ταξικά συνειδητοποιημένο πληθυσμό, από τους κατοίκους των εργατικών συνοικιών, από τους επαναστάτες που έχουν αντιληφθεί ότι «η αρχική εξέγερση μετατράπηκε σε στρατιωτικοποιημένη επανάσταση, υφαρπάζοντας το πνεύμα και τη δυναμική των δημοκρατικών δυνάμεων», όπως σημειώνει κάποιος ανένταχτος μαχητής, προσθέτοντας ότι «υπερσυντηρητικοί ισλαμιστές, φιλοαμερικανικές και διάφορες άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έκαναν ρεσάλτο και υφάρπαξαν τη συριακή επανάσταση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ακόμη επαναστάτες. Αντίθετα, υπάρχουν πολλοί που μάχονται για να πάρουν ξανά την επανάσταση στα χέρια τους, ή σχηματίζουν ένοπλες λαϊκές ταξιαρχίες που δεν μπορεί να αγνοηθούν».
Οπως συνέβη σε όλες τις λαϊκές επαναστάσεις στην Ιστορία, έτσι και στη συριακή περίπτωση «όλες οι πρακτικές και προγραμματικές επιτυχίες, που προέκυψαν από την αιματηρή μας αντιπαράθεση με τον ταξικό εχθρό, εμποδίζονται από την ανάδυση ισχυρών αντεπαναστατικών δυνάμεων, μέσα και γύρω από τους κύκλους της λαϊκής εξέγερσης». Μια απλή εικόνα μάς δίνουν οι μαρτυρίες των εξεγερμένων προλετάριων της Συρίας: «Κάθε φορά που οι κυβερνητικές δυνάμεις εκδιώκονται από μια πόλη, οι επελαύνοντες καπιταλιστές και ισλαμιστές δημιουργούν νέα πολιτικά κινήματα, νέα συνδικάτα και κόμματα για να διαχειριστούν την κατάσταση ώστε να μην ξεφύγει από τα αυστηρά ρεφορμιστικά προγράμματά τους. Και ένας νέος κύκλος καταπίεσης και εξόντωσης των επαναστατών της εργατικής τάξης ξεκινά, με συλλήψεις, φυλακίσεις, συνοπτικές εκτελέσεις, ισλαμικά δικαστήρια και επιβολή της σαρία από τους νέους αφέντες».
Κάποιοι δεν βλέπουν σε όλα αυτά την τεκμηρίωση της ύπαρξης ενός λαϊκού ταξικού επαναστατικού μετώπου στη Συρία, επισημαίνοντας ότι «οι σποραδικές θαρραλέες εξεγέρσεις στις εργατικές συνοικίες δεν συνιστούν επανάσταση, εφ' όσον δεν προκύπτει μια ανεξάρτητη οργάνωση της εργατικής τάξης για να αντιμετωπίσει τον ιμπεριαλιστικό εχθρό και τις καθεστωτικές δυνάμεις. Οσο για την κατακρεούργηση της εργατικής τάξης στη Συρία, αυτό δεν είναι παρά η συνηθισμένη πρακτική κάθε καπιταλιστικού πολέμου».
Σ' αυτή την απαισιόδοξη εκτίμηση, οι ανοργάνωτοι εξεγερμένοι απαντούν με την πραγματοποίηση μιας «εξέγερσης μέσα στην εξέγερση» και με την πρόσφατη διοργάνωση (10 Ιανουαρίου) μιας «Ημέρας Οργής» σε όλη τη συριακή επικράτεια, με διαδηλώσεις και αντάρτικο πόλης κατά της Αλ Κάιντα, των φανατικών ισλαμιστών και του μπααθικού καθεστώτος Ασαντ. Οι ιντερνετικές πηγές αντιπληροφόρησης μιλούν για επίτευξη ελεύθερων ζωνών σε 10 γειτονιές στο Χαλέπι, έξι στην Ιντλίμπ, τρεις στην Αλ Ζουρ και μία στη Χάμα. Σήμερα ξέρουμε από την ειδησεογραφία ότι σε όλες αυτές τις πόλεις τα δύο αντιμαχόμενα μέτωπα (καθεστωτικοί και αντικαθεστωτικοί στρατοί) χτύπησαν με την ίδια σφοδρότητα τον κοινό εχθρό, τους ένοπλους εξεγερμένους των εργατικών συνοικιών. «Χαιρετίζουμε τους μαχόμενους προλετάριους, που όχι μόνο δεν σκύβουν μπρος στους παλιούς και νέους δικτάτορες, αλλά συνεχίζουν τον αγώνα έστω κι απομονωμένοι απ' τον υπόλοιπο κόσμο». Ετσι ήταν πάντα. Ο αγώνας των εξεγερμένων ήταν μόνο δικός τους.
