Οι προσδοκίες
και οι αυταπάτες εξαντλήθηκαν και η πραγματικότητα σκληρή και ωμή
προκαλεί απώθηση και φυγή στους επαγγελματίες της πολιτικής και αμηχανία
σε αυτούς που την παρατηρούν και την αναλύουν. Πρώτα ήρθε το σοκ της
προσυπογραφής της πολιτικής Μέρκελ - Σόιμπλε στην κρίση της Ευρωζώνης
από τους σοσιαλδημοκράτες. Για όλους όσοι ενθουσιάζονταν κάθε φορά που η
Μέρκελ έχανε σε τοπικές εκλογές, η προσαρμογή είναι οδυνηρή. Στη
Γερμανία υπάρχει πανεθνική συναίνεση για την πολιτική που συνθλίβει τον
Νότο και, αν υπάρχει αμφισβήτηση, αυτή έρχεται από τα δεξιά από τους
ευρωσκεπτικιστές της Εναλλακτικής για τη Γερμανία.Μετά την καταγραφή της γερμανικής διακομματικής συναίνεσης για την περιοριστική δημοσιονομική πολιτική που ενισχύει τη χώρα και εξοντώνει την πλειοψηφία των εταίρων της ήρθε η ώρα του δεύτερου σοκ: Πίσω από τον θόρυβο για την ιδιωτική του ζωή ο Ολάντ προσυπέγραψε την άνευ όρων παράδοση στη Γερμανία που υπέγραψε ο Σαρκοζί τον Ιούνιο του 2010. Η Γαλλία προσπαθεί πλέον να περιφρουρήσει τα ζωτικά της συμφέροντα, με δεδομένο το πλαίσιο και τη γραμμή πλεύσης της γερμανικής Ευρωζώνης. Η επιλογή είναι σαφής: Η πρόσδεση με το Βερολίνο θεωρείται μονόδρομος για τη γαλλική άρχουσα ελίτ, καθώς η σύμπηξη μετώπου με την Ιταλία και την Ισπανία -για να μη μιλήσουμε για την Πορτογαλία και την Ελλάδα- θεωρείται σαν εθελούσια πολιτική και οικονομική χρεοκοπία.
Ετσι σε επίπεδο διακρατικών συσχετισμών έχουμε πλέον τους Μέρκελ - Γκάμπριελ να απολαμβάνουν και την τυπική εγκαθίδρυση της Pax Germanica στη Γηραιά Ηπειρο. Μετά τη συνθηκολόγηση της Γαλλίας η επιλογή που αφήνει το Βερολίνο στον Νότο είναι take it or leave it. Το Μέτωπο του Νότου προβάλλει πλέον σαν ευσεβής πόθος ή ακόμη χειρότερο σαν πολιτική φαντασίωση χωρίς αντίκρισμα.
Στα παραπάνω υπάρχει προσημειωμένη μία βαριά υποθήκη, η αντοχή των ευρωπαϊκών κοινωνιών και πολιτικών συστημάτων που παράγει αντισυστημική αμφισβήτηση στα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος, με πρώτη κρίσιμη δοκιμασία τις ευρωεκλογές του Μαΐου.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
