Αθανασόπουλος Αλ. ΆγγελοςΗ
αξιολόγηση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τα πεπραγμένα της τρόικας
είναι μία ευγενής, αλλά καθυστερημένη πρωτοβουλία. Η παραδοχή του Ότμαρ Κάρας,
ενός εκ των εισηγητών της έκθεσης, ότι η τρόικα έσωσε την Ελλάδα από
την πτώχευση και τη χρεοκοπία, παρά τα λάθη που έχουν γίνει, απαντά από
μόνη της στις αιτιάσεις διαφόρων για την αναγκαιότητα ή μη αυτού του
υβριδικού - είναι η αλήθεια - σχήματος ΔΝΤ, Κομισιόν και ΕΚΤ.Η έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου δεν κάνει κανέναν σοφότερο και
δεν κομίζει κάτι καινούριο. Επαναλαμβάνει αυτό που ακόμη και κορυφαίοι
κοινοτικοί αξιωματούχοι πλέον λένε, ότι δηλαδή όταν ξέσπασε η κρίση η
ευρωζώνη δεν διέθετε τα απαραίτητα εργαλεία, ωστόσο από τότε έχει
διαμορφωθεί ένα πολύ πιο στέρεο πλαίσιο εποπτείας που αντικατοπτρίζεται
σε νομοθετικές πρωτοβουλίες όπως τα πακέτα κανονισμών Two-Pack, Six-Pack
και, κυρίως, η σύσταση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) υπό
την καθοδήγηση του Κλάους Ρέγκλινγκ.
Το ερώτημα είναι το εξής και ίσως σε αυτό θα έπρεπε να απαντήσει το
Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, καθώς πλησιάζουμε σε ευρωεκλογές. Τι ακριβώς
έκανε και πόσο πιεστική κριτική άσκησε το μόνο δημοκρατικά εκλεγμένο
όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης όταν υπογράφονταν τα Μνημόνια, αρχίζοντας
από το ελληνικό και συνεχίζοντας με το πορτογαλικό, το ιρλανδικό κλπ; Η
απάντηση, φοβάμαι, είναι μονολεκτική: τίποτα.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υποτάχθηκε στον βασικό νόμο της ευρωπαϊκής
ολοκλήρωσης καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής της, ο οποίος δεν είναι άλλος
από την πρωτοκαθεδρία των κρατών - μελών. Δεν μπορούσε να κάνει κάτι,
ακόμη και να ήθελε. Δεν διέθετε το πολιτικό βεληνεκές να διαμορφώσει
εναλλακτικές προτάσεις και να τις προβάλλει αποτελεσματικά.
Όταν ξέσπασε η κρίση χρέους, με έμφαση στην Ελλάδα, τα πάντα
κρίθηκαν στις ευρωπαϊκές καγκελαρίες. Αυτή είναι η δυσάρεστη, πλην απτή
και σκληρή, πραγματικότητα. Το Βερολίνο, το Παρίσι και δευτερευόντως οι
πρωτεύουσες του ευρωπαϊκού Βορρά πήραν τις αποφάσεις, σωστές ή
λανθασμένες είναι μία άλλη συζήτηση. Και όταν ο κ. Ευ. Βενιζέλος μιλάει
για την ανάγκη να αποκτήσει και πάλι η Ελλάδα τη θεσμική ισοτιμία της
εντός ΕΕ δείχνει να κατανοεί την επικράτηση αυτής της διακυβερνητικής
πτυχής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, που διαχρονικά κυριαρχεί - παρά τα
όσα κάποιος θα μπορούσε να του προσάψει για λάθη ή παραλείψεις. Η ισχύς
διαμορφώνει ισορροπίες, όχι οι ευσεβείς πόθοι…
Η εκ των υστέρων αξιολόγηση είναι μεν χρήσιμη, αλλά δεν απαλλάσσει
το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από την πλήρη απουσία του στην αρχή της κρίσης.
Κι αν το μόνο δημοκρατικά εκλεγμένο όργανο της ΕΕ δεν επιδείξει πιο
ευέλικτα αντανακλαστικά σε κάποια μελλοντική κρίση - που όλοι φυσικά
απεύχονται - τότε το φάσμα του ευρωσκεπτικισμού θα διευρυνθεί ακόμη
περισσότερο σε σχέση με όσο φοβούνται κάποιοι ενόψει των ευρωεκλογών του
Μαϊου.
