Εμπόδιο ή άλλοθι;

Μια αποφασιστική στροφή στην οικονομική πολιτική που τη σκεπάζει και την υποβαθμίζει ένα ροζ σκάνδαλο ή μήπως ένα άλλοθι για την αφωνία-αμηχανία του Ολάντ και της γαλλικής ελίτ απέναντι στο Βερολίνο; Το ερώτημα αφορά τη χθεσινή συνέντευξη του προέδρου της Γαλλίας, με τη δεύτερη εκδοχή να είναι η σωστή απάντηση.Τι αξιοπιστία να έχει η αισιοδοξία οποιουδήποτε ηγέτη χώρας της Ευρωζώνης την ώρα που οι Financial Times μας θυμίζουν ότι, σύμφωνα με πρόσφατη πρόβλεψη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αν δεν γίνουν συνολικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις, το βιοτικό επίπεδο στην Ευρωζώνη συγκριτικά με τις ΗΠΑ θα είναι το 2023 χαμηλότερο από όσο ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 1960;

Τι αξία έχουν οι γερμανικές παραινέσεις για διαρθρωτικές αλλαγές και ανταγωνιστικότητα όταν η δημοσιονομική λιτότητα αποκλείει κάθε σοβαρή προσπάθεια προς την κατεύθυνση αυτή, όταν ο επικεφαλής αναλυτής της Τράπεζας HSBC προειδοποιεί ότι λόγω του αποπληθωρισμού η Ευρωζώνη έχει μπροστά της μια «Χαμένη Δεκαετία» όπως η Ιαπωνία την περίοδο 1990-2000;Το ευρωπαϊκό σχέδιο της Γερμανίας δεν είναι άλλο από την εκκωφαντική απουσία κάθε σχεδίου: Το Βερολίνο θα παρατείνει όσο μπορεί το σημερινό στάτους κβο ως την πιο συμφέρουσα και οικονομική λύση να απομυζά τους εταίρους του και να μην προσφέρει ούτε καν το σταθεροποιητικό πλαίσιο μιας γερμανικής Ευρώπης.

Καλύτερα λοιπόν να μπορεί να ισχυρίζεται ο Ολάντ ότι παραβιάσθηκε η ιδιωτική του ζωή και η σκανδαλολογία επισκίασε την πρότασή του για αναθέρμανση της γαλλικής οικονομίας παρά η διαπίστωση ότι ακόμη και στο παρά πέντε της εκλογικής τους συντριβής οι πολιτικοί ηγέτες της Ευρωζώνης δεν έχουν άλλη πραγματική επιλογή παρά τον ρόλο του «Ιδανικού Αυτόχειρα».
Στην ψυχανάλυση η στάση των ηγεσιών των εταίρων του Βερολίνου ονομάζεται «Συμπεριφορά Ηττας» (Conduite d' Echec), με την εμμονή και τη σταθερότητα στάσης να καθαγιάζονται έστω και αν οδηγούν στην καταστροφή.

 ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ