Ο Φρανσουά Μιτεράν κράτησε για μία εικοσαετία σχεδόν μακριά από τη δημοσιότητα όχι μια παράλληλη σχέση αλλά μια παράλληλη οικογένεια. Η αποκάλυψη έγινε στο τέλος της θητείας του, σχεδόν ταυτόχρονα με την κυκλοφορία βιβλίου με την έγκρισή του που αποκάλυπτε το ακροδεξιό νεανικό του παρελθόν, μια σύμπτωση που θεμελιώνει την υπόθεση ότι ήταν τουλάχιστον συνένοχος στην αποκάλυψη.
Η υπόθεση Λεβίνσκι έσπασε ένα ταμπού, καθώς στο όνομα της πολιτικής ορθότητας και της ηθικολογίας η πολιτική εξουσία έπαυσε να έχει το προνόμιο να επιβάλλει σιωπή για την προσωπική ζωή του ηγέτη, ενώ η υπόθεση Στρος Καν επιβεβαίωσε την πλήρη ανατροπή συσχετισμών με την αναγόρευση της πρωταγωνίστριας μιας στημένης παγίδευσης σε θύμα της αυθαιρεσίας και της παντοδυναμίας της εξουσίας.
Ετσι πλήττεται μια βασική αρχή της αποτελεσματικής άσκησης της πολιτικής εξουσίας, διατυπωμένη από τον Μακιαβέλι στον «Ηγεμόνα», η απόσταση, η μυθοποίηση, η απόκρυψη όχι μόνον της προσωπικής ζωής αλλά κάθε πτυχής που απομυθοποιεί τον πολιτικό ηγέτη ως τον μέσο άνθρωπο της διπλανής πόρτας.
Μια εξέλιξη ούτε τυχαία ούτε συμπτωματική σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον όπου οι πολιτικοί ηγέτες παρακολουθούν ως παρατηρητές τις ανεξέλεγκτες δραστηριότητες του χρηματοπιστωτικού τομέα, αλλά και σε μια ΕΕ όπου οι συμβολισμοί εξουσίας που παραπέμπουν στον Λουδοβίκο τον 14ο και στον Ναπολέοντα Βοναπάρτη φωτίζουν αποκαλυπτικά τη συρρικνωμένη δυνατότητα ηγετών τύπου Σαρκοζί και Ολάντ να επιδράσουν στις εξελίξεις. Με άλλα λόγια «ο βασιλιάς είναι γυμνός» κυριολεκτικά, αλλά κυρίως μεταφορικά.ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
kapopoulos@pegasus.gr
