Σπύρος Λίτσας Εγκλωβισμένοι στο συλλογικό σισύφειο μαρτύριο, νομίζουμε ότι
όλος ο πλανήτης γνωρίζει σε βάθος τις λεπτομέρειες του ελληνικό
ζητήματος, θεωρούμε ότι η διεθνής κοινή γνώμη συναισθάνεται το
καθημερινό δράμα που εξελίσσεται στο εσωτερικό της χώρας και πίσω από
τις κλειστές πόρτες των παγωμένων διαμερισμάτων πιστεύουμε ότι είμαστε
στην πρώτη γραμμή της διεθνούς ενημέρωσης. Η Ελλάδα και το δημοσιονομικό
κενό παράγουν πρωτοσέλιδα σε μεγάλες εφημερίδες του εξωτερικού και στα
κεντρικά δελτία ειδήσεων των καναλιών. Η είδηση όμως δεν ξεπερνά την
τεχνοκρατική ανάλυση και δεν έχει στόχο να εισέλθει στον πυρήνα
συναισθηματικής νοημοσύνης της δυτικής κοινής γνώμης, ώστε να παράξει
κύμα υποστήριξης για τη βαρύτατα δοκιμαζόμενη ελληνική κοινωνία. Η παραγωγή και η αναπαραγωγή της είδησης ή η ανάλυση των επιμέρους ζητημάτων που προκύπτουν δεν δημιουργούν συνειδησιακή ταύτιση με το ελληνικό δράμα. Ετσι τα στερεότυπα για τους τεμπέληδες Ελληνες συνεχίζονται και ο μέσος Ευρωπαίος φορολογούμενος θεωρεί λανθασμένα ότι μας προσφέρει τα χρήματά του για να σωθούμε, ενώ εμείς οι καλομαθημένοι Μεσόγειοι «κηφήνες» αδυνατούμε να εγκαταλείψουμε τις κακές συνήθειες του παρελθόντος. Κι όλα αυτά γιατί η Πολιτεία δεν φρόντισε να ενημερώσει τη δυτική κοινή γνώμη τι πραγματικά είναι το «ελληνικό ζήτημα».
Για λόγους που προφανώς έχουν να κάνουν με τη στόχευσης της προβολής μιας μαγικής εικόνας του ελληνικού ζητήματος και όχι τις ρεαλιστικές διαστάσεις αυτού, ο μέσος Ευρωπαίος δεν ενημερώνεται για το τι συμβαίνει πραγματικά στην Ελλάδα. Ο μέσος Ευρωπαίος θεωρεί ότι η ελληνική ανθρωπιστική κρίση είναι μια υπερβολική φράση που χρησιμοποιείται από τους «καλομαθημένους με τα κοινοτικά κονδύλια Ελληνες ώστε να συνεχίσουν τη λούφα».
Πόσο άδικο και πόσο ψέμα για έναν λαό που έχει χύσει αίμα, κυριολεκτικά, από το 2010, όταν καταδικάστηκε σε μια άνευ προηγουμένου τιμωρία για τα μεταφυσικά αμαρτήματα που του δημιούργησαν οι εγχώριοι κήρυκες των ενοχικών συνδρόμων που περιφέρουν τις αυθεντίες τους και τις σταχανοβίτικες ηθικές τους νόρμες από τηλεοπτικό πάνελ σε τηλεοπτικό παράθυρο και... ξανά προς τη δόξα τραβούν με το επόμενο δελτίο των 8.
Βεβαίως οι προσπάθειες κυρίως του ελληνικού πανεπιστημιακού κόσμου να ενημερώσει για το ελληνικό ζήτημα το δυτικό ακροατήριο συνεχίζουν να συμβαίνουν. Πολλά επιστημονικά έργα και αναλύσεις έχουν κυκλοφορήσει στο εξωτερικό, ανάμεσά τους και το «Stateness and Sovereign Debt: Greece in the European Conundrum» που κυκλοφορεί σε όλο τον πλανήτη από τον αμερικανικό εκδοτικό οίκο Lexington Books από τους Κώστα Λάβδα, Δημήτρη Σκιάδα και τον υποφαινόμενο. Αλλά το ερώτημα παραμένει γιατί η οργανωμένη Πολιτεία επικέντρωσε την προσοχή της μόνο στις πολιτικές ελίτ της Ευρώπης και δεν μετέφερε τον διάλογο στον πυρήνα της ευρωπαϊκής κοινωνίας με στοχευμένες δράσεις ενημέρωσης και συζήτησης. Αν μπορώ να διακινδυνεύσω μια πρόβλεψη, το ελληνικό ζήτημα θα χρησιμοποιηθεί από πολλές κυβερνήσεις της Ευρώπης ως ο αποδιοπομπαίος τράγος για να δικαιολογηθούν τα αποτελέσματα των επικείμενων ευρωεκλογών. Ετσι ο Ελληνας, εξουθενωμένος από τα διαρκή «μέτρα προσαρμογής», θα αναχθεί σε «υπαίτιο» για τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών σε κεντρικό ευρωπαϊκό επίπεδο. Στη Μεσσηνία αυτό το λέμε πολύ απλά «Και κερατάς και δαρμένος».
Τι θα μπορούσε να είχε γίνει; Χρησιμοποιώντας τη διασπορά της και τον πνευματικό της κόσμο, θα μπορούσε η Πολιτεία να είχε ενημερώσει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες για το «ελληνικό ζήτημα». Αντ’ αυτού, σπεύσαμε να δηλώσουμε «αμαρτωλοί» και πρόθυμοι να εξαγνιστούμε στο «ιερό δημοσιονομικό πυρ». Μοιραίοι και ιδανικοί αυτόχειρες, προσμένουμε ένα θαύμα που δεν θα συμβεί. Γιατί ξεχνούμε ότι δεν ζούμε στον τόπο του παραμυθιού όπου πάντα κάτι συμβαίνει και στο τέλος ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, αλλά στο αμόνι του διεθνούς συστήματος, όπου η επιβίωση μετρά βαριά και το σφάλμα δεν συγχωρείται.
Σπύρος Ν. Λίτσας
