Τώρα τα πράγματα είναι πιο δύσκολα, καθώς η συγκατοίκηση Χριστιανοδημοκρατών - Σοσιαλδημοκρατών στην ίδια κυβέρνηση και κυρίως η συνύπαρξη του Σόιμπλε με τον ηγέτη του SPD, Γκάμπριελ, στα ηνία της γερμανικής οικονομίας δεν επιτρέπει απλουστεύσεις που χρεώνουν στην ανάλγητη κοινωνικά Δεξιά, αλλά και στα ψυχολογικά τραύματα της αναπηρίας, τη σκληρή γραμμή απέναντι στην Ελλάδα.
Η προσωποποίηση και η υπεραπλούστευση είναι κυρίαρχη στην Ελλάδα τόσο στην ιστορική προσέγγιση όσο και στις αναλύσεις της επικαιρότητας: Πολύ πριν από την προσωπική δαιμονοποίηση των Μέρκελ - Σόιμπλε, την άνοιξη του 1999 δεν ήταν λίγοι αυτοί που απέδιδαν τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας στα εφηβικά ψυχικά τραύματα της τότε ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Ολμπράιτ, στο Βελιγράδι, καθώς ο πατέρας της υπηρετούσε στην εκεί πρεσβεία της Τσεχοσλοβακίας!
Υπάρχει όμως και μεγάλο ποσοστό ευθύνης στη γερμανική πλευρά για την προσωποποίηση της πολιτικής: Μετά το 1945 ήταν πολύ πιο εύκολο και βολικό να χρεωθεί η επιθετική πολιτική του Βερολίνου στη δεκαετία του '30 στα ψυχικά τραύματα του αποτυχημένου αρχιτέκτονα και ζωγράφου Χίτλερ, που νεαρός κοιμόταν με τους αστέγους κάτω από τις γέφυρες της Βιέννης, παρά να φωτισθούν ως θέσεις πανεθνικής αποδοχής από τον μετριοπαθή φιλειρηνιστή Στρέζεμαν μέχρι τους Σοσιαλδημοκράτες.
Η διαχωριστική γραμμή στη Γερμανία ως προς την Ευρώπη είναι περισσότερο ηλικιακή παρά πολιτική: ο Σμιτ και ο Κολ έχουν στη μνήμη τους χαραγμένες τις μνήμες της καταστροφής του 1945, ενώ η Μέρκελ και ο Γκάμπριελ την αυτοπεποίθηση της ενοποίησης του 1990.-ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
