Το 1859 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα του Ντίκενς «Ιστορία δύο πόλεων»,
μια αριστουργηματική καταγραφή της αντίστιξης της καθημερινής ζωής στο
Λονδίνο και στο Παρίσι πριν και κατά τη διάρκεια της Γαλλικής
Επανάστασης του 1789. Το βιβλίο έχει ξεπεράσει τα διακόσια εκατομμύρια
αντίτυπα και βρίσκεται στην κορυφή της αναγνωσιμότητας στην παγκόσμια
λογοτεχνία.Τα όσα καταγράφονται αυτές τις μέρες στη λεωφόρο Ούντερ Ντεν Λίντεν στο Βερολίνο και στα βουλεβάρτα του Παρισιού παραπέμπουν συνειρμικά στη διήγηση του συγγραφέα του Ολιβερ Τουίστ και στους ήρωες της «Ιστορίας δύο πόλεων», τον Γάλλο αριστοκράτη Νταρνέ και τον Αγγλο δικηγόρο Κάρτον.
Η τύχη και η σύμπτωση λειτουργούν ως μεγάλος σκηνοθέτης: Τη Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου, την ώρα που στο Βερολίνο αναλάμβανε τα ηνία η κυβέρνηση του Μεγάλου Συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών - Σοσιαλδημοκρατών υπό τους Μέρκελ - Γκάμπριελ, η αμείλικτη γλώσσα των αριθμών και των ποσοστών παρουσίαζε τη Γαλλία εγκλωβισμένη ξανά στην ύφεση παρά τη σκληρή δημοσιονομική λιτότητα -ή μάλλον εξαιτίας της- που έχει επιβάλλει ο Ολάντ και η οποία προαναγγέλλει σεισμό μεγατόνων στις ευρωεκλογές του Μαΐου, με την Ακροδεξιά του Εθνικού Μετώπου της Λεπέν να διεκδικεί την πρώτη θέση.
Η Ιστορία είναι σκληρή και αμείλικτη: Η πιο πρόσφατη ιστορικά στιγμή θριάμβου και ευημερίας της Γαλλίας αμέσως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, στις αρχές της δεκαετίας του ΄20, ήταν η ώρα της ταπείνωσης και της εξαθλίωσης για τη Γερμανία της Βαϊμάρης.
Οταν μετά το 1925 Ουάσιγκτον και Λονδίνο επέβαλαν στο Παρίσι μια πιο ευνοϊκή στάση απέναντι στο Βερολίνο, άρχισε για τη Γαλλία μία περίοδος παρακμής, που κατέληξε στην ταπεινωτική ήττα της άνοιξης του 1940.Μετά το 1945, πριν καλά καλά προλάβει το Παρίσι να απολαύσει την ανέλπιστη επιστροφή του -με τη βοήθεια της Βρετανίας- στο στρατόπεδο των νικητών και των μεγάλων δυνάμεων ήλθε η αμείλικτη επιλογή της Ουάσιγκτον να τερματίσει το καθεστώς της ήττας για τη Δυτική Γερμανία και να επενδύσει στην αποκατάσταση πρώτα της οικονομικής και στη συνέχεια της πολιτικής και στρατιωτικής της ισχύος στον ρόλο του κύριου αναχώματος απέναντι στην πολιτικο-στρατιωτική παντοδυναμία της νικήτριας ΕΣΣΔ, που βρισκόταν πια στις όχθες του Ελβα και του Δούναβη...
Τότε, η Γαλλία έκανε τη μοιραία και μη αντιστρέψιμη επιλογή, που της έδωσε ασφάλεια και προστασία για μισό και πλέον αιώνα πριν και μετά τη γερμανική ενοποίηση του 1989-90: Την Ευρωπαϊκή Ενοποίηση, στο πλαίσιο της οποίας το Παρίσι ήλπιζε να ελέγξει πολιτικά την οικονομική και νομισματική ισχύ πρώτα της Βόννης και στη συνέχεια του Βερολίνου.
Από την υπογραφή του Μάαστριχτ μέχρι και σήμερα, πριν και μετά το ευρώ, πριν και μετά την κρίση, το Παρίσι δίνει μια σκληρή μάχη οπισθοφυλακής, όπου χάνει συνεχώς έδαφος, με ορατό σήμερα τον κίνδυνο να γίνει η συντεταγμένη υποχώρηση άτακτη κατάρρευση σαν τις σκληρές στρατιωτικές ήττες που δοκίμασε δύο φορές το 1870 και το 1940 στο Σεντάν: Προσπαθεί να «πιάσει» τα γερμανικά ποσοστά δημοσιονομικής ευταξίας και αξιοπιστίας απέναντι στις αγορές, με αποτέλεσμα πρώτον να μην παίζει τον φυσικό ρόλο αντίστιξης - εξισορρόπησης απέναντι στο Βερολίνο, που θα του έδινε αυτόματα την ηγεμονία στον Νότο της Ευρωζώνης, αλλά και να συμπιέζει την κοινωνία και να υπονομεύει το πιο σταθερό και συγκεντρωτικό θεσμικά σύστημα εκτελεστικής εξουσίας στη Γηραιά Ηπειρο.Με τη δεδομένη και άκριτη πρόσδεση στο Βερολίνο, η Γαλλία βλάπτει τα ζωτικά της συμφέροντα αλλά και τη Γερμανία, καθώς της στέλνει το μήνυμα ότι δεν υπάρχει αντίπαλο εξισορροπητικό δέος.
Γαλλική αυτο-ακύρωση
Το Παρίσι... προσπαθεί να «πιάσει» τα γερμανικά ποσοστά δημο-σιονομικής ευταξίας και αξιοπιστίας απέναντι στις αγορές, με αποτέλεσμα να μην παίζει τον φυσικό ρόλο αντίστιξης-εξισορρόπησης απέναντι στο Βερολίνο, που θα του έδινε αυτόματα την ηγεμονία στον Νότο της Ευρωζώνης, αλλά και να συμπιέζει την κοινωνία.
