Ορισμένοι από εσάς, αγαπητοί αναγνώστες, σίγουρα έχετε εντοπίσει την συναρπαστική ιστορία για τη σήραγγα Marmaray κάτω από το Βόσπορο η οποία άνοιξε την προηγούμενη εβδομάδα πάνω στην ώρα για τον εορτασμό της εθνικής ημέρας της Τουρκίας, από την ίδρυση της δημοκρατίας το 1923. Πολλά έχουν ειπωθεί για την μακροπρόθεσμη οικονομική και πολιτική σημασία της σιδηροδρομικής σύνδεσης μεταξύ Ευρώπης και Ασίας. Από αυτή την εβδομάδα, «ο δρόμος του Μεταξιού» είναι κάτι περισσότερο από απλώς μια δημοφιλή τουρκική μάρκα ένδυσης. Αξίζει επίσης να σημειωθεί η λίστα των υψηλών προσκεκλημένων στην τελετή έναρξης, με τον Shinzo Abe, τον πρωθυπουργό της Ιαπωνίας, να είναι ο πιο «συζητημένος» επισκέπτης. Αν και ο πρόεδρος Abdullah Gul μίλησε για την πιθανότητα μιας σύνδεσης Λονδίνου-Πεκίνου με ένα τρένο υψηλής ταχύτητας, οι Κινέζοι αξιωματούχοι δεν ήταν πουθενά.
Η αλήθεια να λέγεται: ο Abe έχει έναν καλό λόγο για να βρίσκεται στην τελετή στην Τουρκία, και αυτός δεν είναι για να απαλύνει την απογοήτευση των οικοδεσποτών που έχασαν τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2020 από το Τόκιο. (στην πραγματικότητα, πολλοί Κωνσταντινοπουλίτες χάρηκαν με την είδηση, που είχε ως αποτέλεσμα την ακύρωση των μεγάλων κατασκευαστικών projects). Ο Abe στην πραγματικότητα υπέγραψε μια συμφωνία για την κατασκευή ενός πυρηνικού εργοστασίου στην πόλη Σινώπη της Μαύρης Θάλασσας, από τη Mitsubishi και τη γαλλική Areva.
Για την Ιαπωνία, αυτή είναι η πρώτη τέτοια μεγάλη συμφωνία μετά από την καταστροφή στη Φουκουσίμα (η Tokyo Electric Power, η εταιρεία που διαχειρίζεται το εργοστάσιο πυρηνικής ενέργεια στη Φουκουσίμα, αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την κοινοπραξία για τη Σινώπη). Επίσης, ο Abe το βλέπει ως ευκαιρία για να προάγει την ιαπωνική πυρηνική τεχνολογία παγκοσμίως, ιδιαίτερα στις αναπτυσσόμενες οικονομίες όπου η ζήτηση και η κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας αυξάνεται. Η ιαπωνικό-γαλλική συνεργασία κέρδισε τους ανταγωνιστικές από τη Νότια Κορέα, την Κίνα και τον Καναδά, και ανέλαβε το project των 22 δισ. δολαρίων.
Η Τουρκία θεωρεί την πυρηνική ενέργεια ως βασική προτεραιότητα. Το 2010, η Άγκυρα συμφώνησε στην κατασκευή του πρώτου τέτοιου εργοστασίου, σε συνεργασία με τη ρωσική Rosatom. Το Project δεν έχει προχωρήσει σύμφωνα με το σχέδιο, καθώς εκκρεμεί μια εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Ωστόσο, δεν χωράει αμφιβολία ότι τελικά θα χτιστεί. Το αποτέλεσμα είναι ότι η ζήτηση αυξάνεται στην Τουρκία. Η Παγκόσμια Τράπεζα εκτιμά πως η κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας θα αυξηθεί κατά 6% ετησίως στην επόμενη δεκαετία (έχει αυξηθεί κατά μέσο όρο 7% ετησίως από τη δεκαετία του 1990). Υπάρχει επίσης μια αύξηση στη χρήση φυσικού αερίου. Δεν είναι περίεργο που η Τουρκία επιδιώκει να διαφοροποιηθεί από τη Gazprom, που είναι ο βασικός της προμηθευτής, αναζητώντας εναλλακτικές στην περιοχή της Κασπίας, στο Βόρειο Ιράκ ή στην Ανατολική Μεσόγειο.
Με λίγα λόγια, η τουρκική οικονομία χρειάζεται όλο και περισσότερη ενέργεια για να τροφοδοτήσει τους ρυθμούς ανάπτυξης που έχουν επιβραδυνθεί από την περίοδο 2010-2011. Αυτό αποτελεί μια πολιτική πρόκληση για το κυβερνών ΑΚΡ που έχει επανεκλεγεί τρεις συνεχόμενες φορές χάρη στις εύρωστες επιδόσεις της οικονομίας και στα κέρδη που προκύπτουν αναφορικά με την ευημερία. Και ο Erdogan με την παρέα του είναι δημοφιλείς εξαιτίας του ότι φέρουν αποτελέσματα. Τόσο το Marmaray όσο και το εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας στη Σινώπη, μπορεί να φαίνονται ως μικρά κομμάτια μιας μεγάλης στρατηγικής εξωτερικής πολιτικής. Αλλά στο τέλος της ημέρας προσανατολίζονται προς το εγχώριο κοινό. Και μην ξεχνάτε: η Τουρκία εισέρχεται σε έναν μακρύ προεκλογικό κύκλο: δημοτικές εκλογές το Μάρτιο, ακολουθούν οι προεδρικές τον Ιούλιο και για τη νέα βουλή το καλοκαίρι του 2015.
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: http://ecfr.eu/blog/entry/turkeys_grand_projects
