«Κάθε δημοκρατική μορφή καπιταλιστικού Κράτους ενέχει ολοκληρωτικές τάσεις»,
Ν. Πουλαντζάς
→Ο Πλάτων καθορίζει την
οικονομική ισότητα επακριβώς με βάση την κοινοκτημοσύνη των μέσων
παραγωγής και με αριθμητικούς ποσοτικούς όρους. Ο κάθε πολίτης δεν έχει
δικαίωμα να αυξήσει την περιουσία του πάνω από 4 φορές από τον αρχικό
κλήρο. Τον υπόλοιπο πλούτο που θα αποκτάται θα τον παίρνει η Πολιτεία
για τις δημόσιες ανάγκες
Του Παναγιώτη Γεωργουδή
Ο σκληρός νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός με γερμανική προτεσταντική κηδεμονία έχει δημιουργήσει μία κοινωνική και πολιτική πρακτική μαζικής απανθρωπιάς και εξόντωσης των αδυνάτων, πρώτα στη χώρα μας και μετά στον ευρωπαϊκό Νότο.Αυτή η πολιτική δεν είναι μόνο μία συγκυριακή στρατηγική του σκληροπυρηνικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, αλλά ταυτόχρονα ενεργοποιεί όλο το ιστορικό αρνητικό απόθεμα βαρβαρότητας της Ευρώπης, το οποίο βρίσκεται αρμοδεμένο μαζί με τα πολιτισμικά της επιτεύγματα.
Ο Γάλλος φιλόσοφος Εντγκάρ Μορέν σημειώνει εμφατικά γι’ αυτό το φαινόμενο: «Παρατηρούμε, εν τέλει, την ευρωπαϊκή βαρβαρότητα να λυσσομανά επί πέντε αιώνες, πέντε αιώνες κατακτήσεων, υποδούλωσης, αποικιοκρατίας. Φυσικά, πρέπει να το ξαναπούμε, η βαρβαρότητα συμπορεύτηκε με τον εκπολιτισμό και πολλές φορές υπήρξε η αιτία του».
Σε όλα αυτά αν προσθέσουμε την παλιότερη θρησκευτική μισαλλοδοξία, τον ρατσισμό, τον ναζισμό και τον σταλινισμό, έχουμε μία συνολική εικόνα του αρνητικού αυτού μορφώματος, και ταυτόχρονα την τεράστια δεξαμενή άντλησης απανθρωπιάς σήμερα που κατατείνει στη δημιουργία ενός ολοκληρωτικού μηχανισμού κοινωνικού και φυσικού θανάτου κατά των αδυνάτων, που ονομάζεται Μνημόνιο.
Ποια είναι όμως τα θεμελιώδη στοιχεία του ευρωπαϊκού πολιτισμού στις μεγάλες στιγμές δημιουργίας του;
Η Ευρωπαϊκή Αναγέννηση, ο Διαφωτισμός, η μεγάλη Τέχνη, η Φιλοσοφία, η Επιστήμη, τα πολιτικά και κοινωνικά κινήματα, η Γαλλική Επανάσταση, η Αμερικανική Επανάσταση, η Ρωσική Επανάσταση είναι οι ιστορικές κορυφώσεις επώδυνων αλλαγών και μεγάλων οραμάτων που γεννήθηκαν ως αντίδοτα σε πολιτικές βαρβαρότητας και μίσους κατά των αδυνάτων.Τα επιτεύγματα αυτά έχουν υπόβαθρο τις αξίες του αρχαιοελληνικού πολιτισμού και θέτουν εκτός πολιτισμικού ευρωπαϊκού και ελληνικού τόξου τις σημερινές πολιτικές.Ποιες είναι αυτές οι ιδέες που αποτελούν την παρακαταθήκη του ευρωπαϊκού πολιτισμού, κάθε ελεύθερου λαού και ανθρώπου, σε έναν παγκοσμιοποιημένο εκφυλιζόμενο πλανήτη, όπου είναι υπερεπείγουσα την κριτική επαναφορά του σε αυτές;
Οι ιδέες της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της οικονομικής και πολιτικής ισότητας, της αδελφοσύνης, της άμεσης δημοκρατίας, της μόνης πραγματικής δημοκρατίας, είναι τα μεγάλα θεμέλια.Ταυτόχρονα η άμεση δημοκρατία γεννήθηκε και αναπτύχθηκε παράλληλα με τη φιλοσοφία, την κριτική γνώση δηλαδή κατά κάθε εξουσίας, πολιτικής, οικονομικής, θρησκευτικής, διανοητικής κ.λπ. που δίνει τη δυνατότητα στον πολίτη να αυτοκαθορίζεται σε τέτοιο βαθμό ώστε ο Αριστοτέλης να τονίζει ότι πολίτης στη δημοκρατία είναι αυτός που ασκεί βουλευτική και δικαστική εξουσία!
Η ανά τέσσερα χρόνια λοιπόν κλήση των Ευρωπαίων πολιτών στις κάλπες για να εκλέξουν κυβέρνηση είναι, σύμφωνα με τον ορισμό του Αριστοτέλη, μια ανάπηρη μορφή δημοκρατίας που χρειάζεται άμεσα δραστική αναβάθμιση στη βάση των μορφών άμεσης δημοκρατίας. Ταυτόχρονα η αρχαία Ελλάδα κληροδότησε στην Ευρώπη την επιστήμη ως αυτόνομο θεωρητικό σώμα και όχι ως εμπειρικό άθροισμα επιστημονικών επιτευγμάτων, με την ηθική δέσμευση που έχει πλέον αναιρεθεί, πως μία γνώση που εμπεριέχει κακό δεν χρειάζεται να υπάρχει. Επιπλέον αναπτύχθηκε κίνημα φιλοσοφικό και πολιτικό κατά της δουλείας, το οποίο δεν νίκησε άμεσα, αλλά άφησε την απελευθερωτική του ηχώ στους μεταγενέστερους.
Ο Πλάτων καθορίζει την οικονομική ισότητα επακριβώς με βάση την κοινοκτημοσύνη των μέσων παραγωγής και με αριθμητικούς ποσοτικούς όρους. Ο κάθε πολίτης δεν έχει δικαίωμα να αυξήσει την περιουσία του πάνω από 4 φορές από τον αρχικό κλήρο. Τον υπόλοιπο πλούτο που θα αποκτάται θα τον παίρνει η Πολιτεία για τις δημόσιες ανάγκες.Μάλιστα ο Πλάτων, στοχεύοντας στην ευτυχία των πολιτών και όχι στη μεγιστοποίηση της παραγωγής και του πλούτου, πραγματοποιεί μία επιπρόσθετη τομή: καταργεί το κ έ ρ δ ο ς στην Οικονομία ως μήτρα όλων των μεγάλων κακών και την τ ο κ ο γ λ υφ ί α κάθε μορφής! Αν σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη οι ευρωπαϊκοί λαοί και πρωτίστως ο ελληνικός λαός, λόγω πολιτισμικής παράδοσης αλλά και της πρωτοφανούς επίθεσης που έχει δεχτεί από τη βαρβαρότητα του γερμανικού κεφαλαίου, θελήσει να ανατρέψει τη φασίζουσα πρακτική πρέπει να ανατρέξει κριτικά στα μεγάλα προτάγματα της απελευθερωτικής αυτής κληρονομιάς.
Για το σύγχρονο ευρωπαϊκό καπιταλιστικό Κράτος μάλιστα και «τα φασιστίζοντα στοιχεία του» ο ρηξικέλευθος Νίκος Πουλαντζάς προειδοποιούσε εγκαίρως: «Το Κράτος αυτό, για πρώτη ίσως φορά στην ύπαρξη και στην λειτουργία των δημοκρατικών Κρατών, όχι μόνο περιέχει σκόρπια και διάχυτα στοιχεία ολοκληρωτισμού, αλλά εκφράζει καθαρά την οργανική τους συναρμογή σε σύστημα μόνιμο και παράλληλο προς το επίσημο Κράτος. Διαίρεση σε δύο του Κράτους που φαίνεται να είναι ένα δομικό γνώρισμα του αυταρχικού κρατισμού, και που δεν σημαίνει πραγματική στεγανότητα ή διαχωρισμό μεταξύ του επίσημου Κράτους και αυτού του συστήματος, αλλά τη λειτουργική επιπροσθήκη και τη σταθερή τους ώσμωση. Συνεπώς, η ενδεχόμενη εκδήλωση μιας πορείας εκφασισμού δεν θα πάρει ασφαλώς εδώ την ίδια μορφή όπως στο παρελθόν». Ποια μορφή μπορεί να πάρει ο εκφασισμός, υποβοηθούμενος από την πολιτική των Μνημονίων; «Θα πρόκειται μάλλον για ρήξη μέσα στο Κράτος, ρήξη που θ’ ακολουθεί τις χαραγμένες ήδη στη σημερινή του φυσιογνωμία γραμμές», τονίζει ο ίδιος διανοητής.Επιστροφή στην αυθεντική δημοκρατία σημαίνει κατάργηση των Μνημονίων.
culenti@gmail.com
Του Παναγιώτη Γεωργουδή
Ο σκληρός νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός με γερμανική προτεσταντική κηδεμονία έχει δημιουργήσει μία κοινωνική και πολιτική πρακτική μαζικής απανθρωπιάς και εξόντωσης των αδυνάτων, πρώτα στη χώρα μας και μετά στον ευρωπαϊκό Νότο.Αυτή η πολιτική δεν είναι μόνο μία συγκυριακή στρατηγική του σκληροπυρηνικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, αλλά ταυτόχρονα ενεργοποιεί όλο το ιστορικό αρνητικό απόθεμα βαρβαρότητας της Ευρώπης, το οποίο βρίσκεται αρμοδεμένο μαζί με τα πολιτισμικά της επιτεύγματα.
Ο Γάλλος φιλόσοφος Εντγκάρ Μορέν σημειώνει εμφατικά γι’ αυτό το φαινόμενο: «Παρατηρούμε, εν τέλει, την ευρωπαϊκή βαρβαρότητα να λυσσομανά επί πέντε αιώνες, πέντε αιώνες κατακτήσεων, υποδούλωσης, αποικιοκρατίας. Φυσικά, πρέπει να το ξαναπούμε, η βαρβαρότητα συμπορεύτηκε με τον εκπολιτισμό και πολλές φορές υπήρξε η αιτία του».
Σε όλα αυτά αν προσθέσουμε την παλιότερη θρησκευτική μισαλλοδοξία, τον ρατσισμό, τον ναζισμό και τον σταλινισμό, έχουμε μία συνολική εικόνα του αρνητικού αυτού μορφώματος, και ταυτόχρονα την τεράστια δεξαμενή άντλησης απανθρωπιάς σήμερα που κατατείνει στη δημιουργία ενός ολοκληρωτικού μηχανισμού κοινωνικού και φυσικού θανάτου κατά των αδυνάτων, που ονομάζεται Μνημόνιο.
Ποια είναι όμως τα θεμελιώδη στοιχεία του ευρωπαϊκού πολιτισμού στις μεγάλες στιγμές δημιουργίας του;
Η Ευρωπαϊκή Αναγέννηση, ο Διαφωτισμός, η μεγάλη Τέχνη, η Φιλοσοφία, η Επιστήμη, τα πολιτικά και κοινωνικά κινήματα, η Γαλλική Επανάσταση, η Αμερικανική Επανάσταση, η Ρωσική Επανάσταση είναι οι ιστορικές κορυφώσεις επώδυνων αλλαγών και μεγάλων οραμάτων που γεννήθηκαν ως αντίδοτα σε πολιτικές βαρβαρότητας και μίσους κατά των αδυνάτων.Τα επιτεύγματα αυτά έχουν υπόβαθρο τις αξίες του αρχαιοελληνικού πολιτισμού και θέτουν εκτός πολιτισμικού ευρωπαϊκού και ελληνικού τόξου τις σημερινές πολιτικές.Ποιες είναι αυτές οι ιδέες που αποτελούν την παρακαταθήκη του ευρωπαϊκού πολιτισμού, κάθε ελεύθερου λαού και ανθρώπου, σε έναν παγκοσμιοποιημένο εκφυλιζόμενο πλανήτη, όπου είναι υπερεπείγουσα την κριτική επαναφορά του σε αυτές;
Οι ιδέες της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της οικονομικής και πολιτικής ισότητας, της αδελφοσύνης, της άμεσης δημοκρατίας, της μόνης πραγματικής δημοκρατίας, είναι τα μεγάλα θεμέλια.Ταυτόχρονα η άμεση δημοκρατία γεννήθηκε και αναπτύχθηκε παράλληλα με τη φιλοσοφία, την κριτική γνώση δηλαδή κατά κάθε εξουσίας, πολιτικής, οικονομικής, θρησκευτικής, διανοητικής κ.λπ. που δίνει τη δυνατότητα στον πολίτη να αυτοκαθορίζεται σε τέτοιο βαθμό ώστε ο Αριστοτέλης να τονίζει ότι πολίτης στη δημοκρατία είναι αυτός που ασκεί βουλευτική και δικαστική εξουσία!
Η ανά τέσσερα χρόνια λοιπόν κλήση των Ευρωπαίων πολιτών στις κάλπες για να εκλέξουν κυβέρνηση είναι, σύμφωνα με τον ορισμό του Αριστοτέλη, μια ανάπηρη μορφή δημοκρατίας που χρειάζεται άμεσα δραστική αναβάθμιση στη βάση των μορφών άμεσης δημοκρατίας. Ταυτόχρονα η αρχαία Ελλάδα κληροδότησε στην Ευρώπη την επιστήμη ως αυτόνομο θεωρητικό σώμα και όχι ως εμπειρικό άθροισμα επιστημονικών επιτευγμάτων, με την ηθική δέσμευση που έχει πλέον αναιρεθεί, πως μία γνώση που εμπεριέχει κακό δεν χρειάζεται να υπάρχει. Επιπλέον αναπτύχθηκε κίνημα φιλοσοφικό και πολιτικό κατά της δουλείας, το οποίο δεν νίκησε άμεσα, αλλά άφησε την απελευθερωτική του ηχώ στους μεταγενέστερους.
Ο Πλάτων καθορίζει την οικονομική ισότητα επακριβώς με βάση την κοινοκτημοσύνη των μέσων παραγωγής και με αριθμητικούς ποσοτικούς όρους. Ο κάθε πολίτης δεν έχει δικαίωμα να αυξήσει την περιουσία του πάνω από 4 φορές από τον αρχικό κλήρο. Τον υπόλοιπο πλούτο που θα αποκτάται θα τον παίρνει η Πολιτεία για τις δημόσιες ανάγκες.Μάλιστα ο Πλάτων, στοχεύοντας στην ευτυχία των πολιτών και όχι στη μεγιστοποίηση της παραγωγής και του πλούτου, πραγματοποιεί μία επιπρόσθετη τομή: καταργεί το κ έ ρ δ ο ς στην Οικονομία ως μήτρα όλων των μεγάλων κακών και την τ ο κ ο γ λ υφ ί α κάθε μορφής! Αν σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη οι ευρωπαϊκοί λαοί και πρωτίστως ο ελληνικός λαός, λόγω πολιτισμικής παράδοσης αλλά και της πρωτοφανούς επίθεσης που έχει δεχτεί από τη βαρβαρότητα του γερμανικού κεφαλαίου, θελήσει να ανατρέψει τη φασίζουσα πρακτική πρέπει να ανατρέξει κριτικά στα μεγάλα προτάγματα της απελευθερωτικής αυτής κληρονομιάς.
Για το σύγχρονο ευρωπαϊκό καπιταλιστικό Κράτος μάλιστα και «τα φασιστίζοντα στοιχεία του» ο ρηξικέλευθος Νίκος Πουλαντζάς προειδοποιούσε εγκαίρως: «Το Κράτος αυτό, για πρώτη ίσως φορά στην ύπαρξη και στην λειτουργία των δημοκρατικών Κρατών, όχι μόνο περιέχει σκόρπια και διάχυτα στοιχεία ολοκληρωτισμού, αλλά εκφράζει καθαρά την οργανική τους συναρμογή σε σύστημα μόνιμο και παράλληλο προς το επίσημο Κράτος. Διαίρεση σε δύο του Κράτους που φαίνεται να είναι ένα δομικό γνώρισμα του αυταρχικού κρατισμού, και που δεν σημαίνει πραγματική στεγανότητα ή διαχωρισμό μεταξύ του επίσημου Κράτους και αυτού του συστήματος, αλλά τη λειτουργική επιπροσθήκη και τη σταθερή τους ώσμωση. Συνεπώς, η ενδεχόμενη εκδήλωση μιας πορείας εκφασισμού δεν θα πάρει ασφαλώς εδώ την ίδια μορφή όπως στο παρελθόν». Ποια μορφή μπορεί να πάρει ο εκφασισμός, υποβοηθούμενος από την πολιτική των Μνημονίων; «Θα πρόκειται μάλλον για ρήξη μέσα στο Κράτος, ρήξη που θ’ ακολουθεί τις χαραγμένες ήδη στη σημερινή του φυσιογνωμία γραμμές», τονίζει ο ίδιος διανοητής.Επιστροφή στην αυθεντική δημοκρατία σημαίνει κατάργηση των Μνημονίων.
culenti@gmail.com
