Οι λόγοι που ώθησαν ένα πλήθος κόσμου να ψηφίσει την ΧΑ ισχύουν είτε διαλυθεί είτε όχι αυτό το κόμμα. Ένα κόμμα διαλύεται αλλά ένας πολιτικός/ιδεολογικός χώρος δεν εξαφανίζεται αν τον τροφοδοτούν ζωτικές ανάγκες.
Το νέο στοιχείο είναι ότι η ακροδεξιά δεν ανθεί πλέον στις «φτωχές»
χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, αλλά πρωτοστατεί στις εύπορες χώρες του
Βορρά. Σε όλη την Ευρώπη ο δεξιός, αστικός, συντηρητικός χώρος τελεί εν
βρασμώ. Σε αρκετές περιπτώσεις (πχ Σκανδιναβικές χώρες, Αυστρία) η ακροδεξιά μετέχει σε κυβερνήσεις, είναι συστημική δύναμη. Δεν είναι η φτώχεια που εκτρέπει, εκεί, τον αστικό χώρο προς την ακροδεξιά αλλά άλλοι παράγοντες, πχ η Μετανάστευση κ.α.
Αντίθετα κατεβαίνοντας Νότια, τα αντισυστημικά χαρακτηριστικά της ακροδεξιάς εμφανίζονται πιο έντονα, όπως πχ το Εθνικό Μέτωπο (Λεπέν) στη Γαλλία. Ο αστικός κόσμος διαιρείται και συγκρούεται. Δεν πρόκειται για ψευδεπίγραφη διαμάχη, μεταμφίεση του λύκου σε πρόβατο ή για πειθήνιο εργαλείο στα χέρια των κυρίαρχων ελίτ, όπως υποστηρίζουν στην Αριστερά.
Αντίθετα κατεβαίνοντας Νότια, τα αντισυστημικά χαρακτηριστικά της ακροδεξιάς εμφανίζονται πιο έντονα, όπως πχ το Εθνικό Μέτωπο (Λεπέν) στη Γαλλία. Ο αστικός κόσμος διαιρείται και συγκρούεται. Δεν πρόκειται για ψευδεπίγραφη διαμάχη, μεταμφίεση του λύκου σε πρόβατο ή για πειθήνιο εργαλείο στα χέρια των κυρίαρχων ελίτ, όπως υποστηρίζουν στην Αριστερά.
Η σύγκρουση δεν είναι μεταξύ πληβείων και αστών, όπως προπολεμικά οπότε
ο φασισμός ήταν η αιχμή του δόρατος του αστικού κόσμου, αλλά διεξάγεται
εντός του αστικού χώρου, εν τη απουσία ή αδυναμία της Αριστεράς, και
έχει σαφή αιτία και αντικείμενο: Η Παγκοσμιοποίηση και ο
νεοφιλελευθερισμός στρέφονται εναντίον και καταστρέφουν πρωτίστως
αστούς, τους μεσαίους και τους μικρότερους. Τους καταστρέφουν οικονομικά. Και ακόμα χειρότερα καταστρέφουν το μοναδικό τους στήριγμα, το Έθνος/Κράτος,
πηγή χρηματοδότησης, χώρος επιχειρηματικής δραστηριότητας, όργανο
πολιτικής, οικονομικής και ιδεολογικής προστασίας απέναντι στο αδηφάγο
διεθνές Κεφάλαιο. Αυτά είναι η πηγή της ακροδεξιάς και του εθνικισμού της.
Στα ισχυρά Δυτικά κέντρα εξουσίας θαυμάζουν τον Μαρξ επειδή είχε προβλέψει την Παγκοσμιοποίηση. Η Παγκοσμιοποίηση, όμως, είναι εχθρική σ’ αυτούς τους αστούς.
Και αντιδρούν. Αλλά: Ο φασισμός/ναζισμός ταυτίστηκαν με τον εθνικισμό.
Νικήθηκαν παντού από τον πατριωτισμό. Η πολιτική κρίση και βούληση της
Αριστεράς έδωσε το δικό της νόημα και περιεχόμενο στην αγάπη για την
Πατρίδα, συσπείρωσε πλούσιους και φτωχούς, πολέμησε τη ναζιστική
βαρβαρότητα στο προνομιακό της πεδίο, το Έθνος. Και νίκησε: Ο
Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος, η Εθνική Αντίσταση, τα γνωστά. Το μάθημα
ξεχάστηκε, από τους νικητές. Σήμερα, όλοι μιλούν για τη «Γερμανική
Ευρώπη». Ο εθνικισμός, στο Βορρά, υπερκαλύπτει και ενσωματώνει
τους μικρομεσαίους αστούς, επανεμφανίζεται, όπως ακριβώς στο παρελθόν,
ως «επίσημη θρησκεία», με στόχο να γίνουν οι άλλοι (οι
Εταίροι) προτεκτοράτα. Η ευρωπαϊκή ελίτ (με επικυρίαρχο τη γερμανική)
είναι αρκετά ισχυρή ώστε να μη χρειάζεται τον φασισμό. Μπορεί η ίδια να ηγεμονεύσει, να κυβερνήσει τους μικρομεσαίους επειδή η Αριστερά βρίσκεται σε (ιδεολογικό) κώμα. Στον «καθαρόαιμο» φασισμό απομένουν μερικοί ταραχοποιοί «σκίνχετς», πολιτικά ανώδυνοι.
Όταν
ιδρύθηκαν οι ΑΝΕΛ, στην Αριστερά χτύπησαν τις καμπάνες εναντίον του
φασισμού. Λίγο αργότερα τα μάζεψαν και βρήκαν καινούργιο στόχο στο
πρόσωπο του Καρατζαφέρη-Καρατζαφύρερ για ορισμένους. Έπεσαν και σε αυτό
έξω. Ο πολιτικός βίος και η πολιτεία του αρχηγού του ΛΑΟΣ
έδειξαν ότι μπορεί πολλά να του προσάψεις αλλά το «φασίστας» δεν είναι
το πιο κατάλληλο επίθετο. Ας το πάρουμε απόφαση, κάθε δεξιός δεν είναι φασίστας. Όπως κάθε αριστερός δεν είναι «σταλινάρα» ή απόβλητο του Μπλερ. Αν η Αριστερά κολλάει στον καθένα τη ρετσινιά του φασίστα στο τέλος ο χαρακτηρισμός θα χάσει το βάρος του
και η Αριστερά τη σοβαρότητά της. Κυρίως, όμως, με αυτά η Αριστερά
δείχνει ότι δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει στον αστικό χώρο, τους λόγους
και το βάθος του ρήγματος. Επειδή αδυνατεί να αντιληφθεί το ρόλο του Έθνους/Κράτους, τη σημασία του πατριωτισμού, απαρνείται τον ηγεμονικό της ρόλο, αδυνατεί να συγκροτήσει κοινωνικές συμμαχίες.
Η ΧΑ δεν
μπορεί να αποβάλλει, μετεκλογικά, τα παραστρατιωτικά, παρακρατικά και
πάντως άξεστα, απειλητικά και επικίνδυνα, αν όχι εγκληματικά,
χαρακτηριστικά της ασήμαντης, περιθωριακής, ομάδας που ήταν ως χθες. Δεν ξέρει να διαχειριστεί το πλήθος των ψηφοφόρων που αιφνιδίως την κατέκλυσε.
Προσώρας ο «τσαμπουκάς» φαίνεται ελκυστικός επειδή δεν διαφαίνεται λύση
με πολιτικούς όρους και η οργή συσσωρεύεται. Αλλά αυτό έχει ημερομηνία
λήξης. Η ΧΑ ή θα αλλάξει, όπως παντού στην Ευρώπη, και από
«σέχτα» παλληκαράδων θα μετατραπεί σε «κανονικό» ακροδεξιό κόμμα α λα
«Εθνικό Μέτωπο» λεπενικού τύπου ή, το πιθανότερο αν όχι βέβαιο,
θα μείνει ένας μηχανισμός ικανός για κάθε είδους βία, αλλά ως εκεί.
Μια τέτοια μετάλλαξη θα ήταν σταθερός κίνδυνος για τη ΝΔ. Τον ίδιο κίνδυνο για τη ΝΔ θα προκαλούσε και η τυχόν εμφάνιση κάθε άλλου σχηματισμού με αυτά τα χαρακτηριστικά και δεν λείπουν,
ως φαίνεται, οι υποψήφιοι, νοσταλγοί του θρόνου, παλαιοφασίστες
τεταρτοαυγουστιανοί, θλιβερές απομιμήσεις του μοναδικού σοβαρού ηγέτη
της ακροδεξιάς, του Μεταξά.
Η
δολοφονία έδωσε αφορμή στην κυβέρνηση για ολομέτωπη επίθεση εναντίον της
ΧΑ αλλά ο απίστευτα επιπόλαιος χειρισμός της υπόθεσης σε συνδυασμό με
τις απειλές κατά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργούν την αίσθηση ότι η κυβέρνηση, ως διώκτης της «εγκληματικής οργάνωσης»,
δεν είναι λιγότερο επικίνδυνος για τις δημοκρατικές ελευθερίες από τον
διωκόμενο. Η δολοφονία, ασύμφορη για την ΧΑ, ήταν ουρανόπεμπτη ευκαιρία
για την κυβέρνηση ώστε να μετατεθεί η επικαιρότητα από το Μνημόνιο στον
κίνδυνο του φασισμού. Αλλά μόνο η επικαιρότητα. Η αλλαγή «ατζέντας» θα
ήταν, ίσως, μόνιμη αν οι ψηφοφόροι της ΧΑ συμμερίζονταν την ιδεολογία
της οπότε ο κίνδυνος φασισμού θα ήταν ορατός, αν ο κόσμος πίστευε στις
κυβερνητικές υποσχέσεις, αν βλέπαμε το φως στο τούνελ. Αλλά τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Ο φασισμός δεν είναι εδώ. Το έγκλημα είναι. Η κυβέρνηση είναι. Τα Μνημόνια είναι. Μένει η Αριστερά να πείσει ότι και αυτή εδώ είναι.
*Είναι αυτονόητο ότι οι απόψεις του αρθογράφου είναι προσωπικές.
Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013
