Ακολούθησε ο καταιγισμός δηλώσεων της αντιπολίτευσης, που είτε κατήγγειλε τον ιμπεριαλισμό (ΚΚΕ), είτε μίλησε γενικώς για πολυδιάστατη φιλειρηνική εξωτερική πολιτική (ΣΥΡΙΖΑ), είτε όπως η Χρυσή Αυγή σκέπτονταν ότι κατά βάθος την επίθεση στη Συρία τη θέλουν οι... Εβραίοι. Το αντιμπεριαλιστικό κλίμα με το οποίο όλοι μεγαλώσαμε δεν μπορεί να δικαιολογεί αισθήματα αλληλεγγύης, με δικτάτορες όπως ο Ασαντ, με αυταρχικούς ηγέτες όπως ο Καντάφι και με εκπροσώπους του βαθύτατου σκότους και μίσους, την Αλ Κάιντα και τους συμμάχους της. Ολοι αυτοί μπορεί να βρέθηκαν στο στόχαστρο του «ιμπεριαλισμού», αλλά αυτό δεν τους εξαγνίζει...
Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα με πολλά προβλήματα, σε μία δύσκολη περιοχή του πλανήτη. Δεν είναι, όμως, το κέντρο του κόσμου. Πρέπει να αποδεικνύει τον ρόλο της στην περιοχή. Δραπετεύοντας από την πραγματικότητα, δεν προωθείς τα εθνικά συμφέροντα, μάλλον ταυτίζεσαι με τον απομονωτισμό της αμερικανικής ακροδεξιάς του Tea Party.
Οι προοδευτικές δυνάμεις δεν μπορεί να είναι ούτε με τον Ασαντ ούτε με την Αλ Νούσρα, κυρίως όμως δεν μπορούν να κλείνουν τα μάτια σε έναν πόλεμο που κάθε μέρα αφήνει πίσω εκατοντάδες νεκρούς.
Σαφώς η Ελλάδα δεν πρέπει να εμπλακεί σε μη νομιμοποιημένη από τον ΟΗΕ επίθεση εναντίον της Συρίας, οφείλει όμως όταν έρθει η ώρα της διεθνούς παρέμβασης να είναι στο πλευρό των συμμάχων της, να λειτουργήσει ως προγεφύρωμα της Δύσης, για τη σωτηρία αθώων αμάχων, για την αποτροπή νέας αιματοχυσίας, για να μη διαιωνιστεί η αποσταθεροποίηση στην περιοχή.
Το να κρύβεσαι πίσω από «φιλειρηνικά» συνθήματα ικανοποιεί μεν τα ιδεολογικά στερεότυπα, καλύπτει ίσως την κρυφή συμπάθεια για τον κάθε Ασαντ. Δεν προστατεύει, όμως, τις ζωές εκατομμυρίων αμάχων στη Συρία και κυρίως δεν εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα.
