Για πέμπτη, σχεδόν συνεχόμενη φορά (μετά το 2000, το 2004, το 2008 και το 2012) η Πόλη, έβλεπε το όνειρο της, να διοργανώσει το μεγαλύτερο αθλητικό ραντεβού του πλανήτη, να χάνεται μέσα από τα χέρια της. Και για αυτό, όπως γράφει η γαλλική εφημερίδα, Le Monde, η απογοήτευση του τουρκικού κατεστημένου ήταν τεράστια. Ισως, γιατί αυτήν την φόρα, η Τουρκία, έφτασε πιο κοντά από ποτέ να "πιει νερό," χάνοντας την ανάθεση των αγώνων στον τελικό απέναντι στο Τόκιο.Αν και φαβορί, στα χαρτιά, η υποψηφιότητα της Κωνσταντινούπολης, είχε μια σειρά από αρνητικές προϋποθέσεις που τελικά οδήγησαν στον αποκλεισμό της.
Πρώτον μια σειρά από αρνητικά, αθλητικά σκάνδαλα, αλλοίωσαν την εικόνα της μοντέρνας και ανερχόμενης αθλητικής δύναμης που φιλοτέχνησε η Άγκυρα. Το σκάνδαλο με τα στημένα ποδοσφαιρικά ματς του τουρκικού πρωταθλήματος που είχε σαν αποτέλεσμα να αποκλειστούν η Φενερ Μπαχτσε και η Μπεσίκτας, δύο από τις μεγαλύτερες ομάδες της χώρας, από το κύπελλο UEFA, ήταν η κορυφή του παγόβουνου. Η μάστιγα των αναβολικών που τείνει να εξελιχθεί σε καρκίνωμα για τον Τουρκικό αθλητισμό είχε εκνευρίσει την ΔΟΕ. Μόνο την περασμένη χρονιά 31 Τούρκοι αθλητές είχαν συλληφθεί να παίρνουν αναβολικά στην προσπάθεια τους να αποσπάσουν ρεκόρ και δόξα. Ακόμα και ο ποδηλατικός γύρος της Τουρκίας εξελίχθηκε σε σκάνδαλο, αφού ο νικητής βρέθηκε ντοπαρισμένος έως το μεδούλι. Πολύ χειρότερα, τα φαινόμενα ρατσισμού που ξέσπασαν στην τουρκική αθλητική κοινότητα τραυμάτισαν το Ολυμπιακό πνεύμα που διαπνέει τους αγώνες. Λέγεται ότι η ΔΟΕ, δεν ξέχασε τα ρατσιστικά twitter του Τούρκου παλαιστή και σημαιοφόρου της τουρκικής ομάδας στους τελευταίους Μεσογειακούς με τα οποία καθύβριζε τους Έλληνες και τους Αρμένιους συναθλητές του.
Το δεύτερο αρνητικό στοιχείο που οδήγησε στον αποκλεισμό της Τουρκίας ήταν η γεωπολιτική αστάθεια της Μέσης Ανατολής σε συνδυασμό με τα πρόσφατα γεγονότα της πλατείας Ταξίμ. Η κρίση της Συρίας και η γενικότερη ρευστότητα στην περιοχή φαίνεται ότι ανάγκασε την ΔΟΕ να αναζητήσει ένα πιο "ασφαλές" περιβάλλον για την Ολυμπιάδα του 2020Η συμπεριφορά του Ερντογάν ο οποίος τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό συμπεριφέρεται αυταρχικά, παριστάνοντας τον χωροφύλακα, αδυνάτισε την εικόνα του μετριοπαθή ηγέτη που καθοδηγεί την μετάβαση της Τουρκίας στην νέα εποχή.
Η διοργάνωση των αγώνων, αποτελούσε σίγουρα μια ευκαιρία για το κόμμα του Ερντογάν και την κυβέρνηση του προκειμένου να διασκεδάσει την αμφισβήτηση εντός και εκτός Τουρκίας και για αυτό αφήνει στο κατεστημένο της χώρας μια πικρή γεύση. Αν η Πόλη είχε αναλάβει τους αγώνες, είναι σίγουρο ότι τα μεγάλα έργα που βρίσκονται σε εξέλιξη θα έπαιρναν ακόμα μεγαλύτερη ώθηση περιθωριοποιώντας στον εσωτερικό της χώρας τις επιφυλάξεις για κάποια από αυτά.
