Πριν από τέσσερα χρόνια τέτοια εποχή η χώρα ήταν σε προεκλογική περίοδο
και ζούσε στον δικό της μύθο. Το πολιτικό σύστημα από άγνοια ή και από
σκοπιμότητα έδειξε να αγνοεί το επερχόμενο τσουνάμι και σφυρίζοντας
αδιάφορα άφησε τη χώρα στην τύχη της να υποστεί τα δεινά που
ακολούθησαν. Πέραν των ευθυνών για το πώς φθάσαμε από την ευημερία στην
επαιτεία, τα όσα συνέβησαν από τον Σεπτέμβριο του 2009 και μετά θα
έπρεπε να έχουν γίνει μάθημα σε όλους για να μην αναγκασθούμε να
ξαναζήσουμε με το... πιστόλι στον κρόταφο. Η πολιτική μετάλλαξη κομμάτων
και πολιτικών στο καμίνι της εν λόγω περιόδου κατέστρεψε καριέρες και
σχεδιασμούς μιας ζωής, αλλά δυστυχώς το ελάττωμα της κοντής μνήμης
επανέρχεται απειλητικά. Αν έως τότε υπήρχε το άλλοθι της άγνοιας
κινδύνου, σήμερα όσοι επιμένουν να φλερτάρουν με τον λαϊκισμό και την
καλλιέργεια ψευδαισθήσεων είναι επικίνδυνοι. Το φαινόμενο ενδημεί στους
κόλπους της αντιπολίτευσης, αλλά ενίοτε γοητεύει ακόμη και κυβερνητικά
στελέχη που δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται επαρκώς τον ρόλο τους.Εσχάτως με την προοπτική και μόνο της μελλοντικής αποδέσμευσης από τον ασφυκτικό έλεγχο της τρόικας επανεμφανίσθηκαν στο προσκήνιο οι δήθεν ευαίσθητοι, μοιράζοντας εκ νέου υποσχέσεις για παροχές. Η συμπεριφορά αυτή πλήττει ευθέως το πραγματικό συμφέρον της χώρας και απειλεί τα δικαιώματα των πολιτών που σηκώνουν τόσα βάρη για να ξεπεράσουμε την κρίση χωρίς να επαναλάβουμε τα λάθη που μας οδήγησαν στον γκρεμό.
Η σύνεση και ο ρεαλισμός στη λήψη των αποφάσεων στην παρούσα φάση είναι μονόδρομος που δεν επιδέχεται αμφισβητήσεις και πρέπει να τον διανύσουμε χωρίς λοξοδρομήσεις πάση θυσία, καθώς μετά από μακρά περίοδο μεγάλης δοκιμασίας η χώρα φαίνεται πως μπαίνει σε μια προοπτική ανάταξης που δεν πρέπει να αμφισβητηθεί. Αν η πολιτική ηγεσία γοητευθεί από τις Σειρήνες του λαϊκισμού και προτρέξει θα υποστεί ήττα στρατηγική και βλάβη ανήκεστο, αλλά τις συνέπειες θα πληρώσουν και πάλι οι πολίτες.
Το μεγάλο στοίχημα για τον τόπο είναι να μην επανέλθει το καθεστώς της φαυλότητας που εξασφαλίζει παροχές με δανεικά σε ένα αντιπαραγωγικό μοντέλο που βασίζεται στην κατανάλωση και όχι στην παραγωγή. Αν ανοίξει η βεντάλια της παροχολογίας, το χάος μπορεί να θεωρηθεί βέβαιο και η καταστροφή αναπόφευκτη, καθώς το πολιτικό προσωπικό είναι επιρρεπές σε ανάλογες διολισθήσεις και εύκολα μπορεί να τα τινάξει όλα στον αέρα.
Προφανώς αυτό δεν σημαίνει πως όταν προκύψουν σαφή δείγματα ανάκαμψης και δημιουργηθεί μια κάποια ευκολία δεν πρέπει να ενισχυθούν οι ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, όπως είναι οι χαμηλοσυνταξιούχοι που δεν διαθέτουν άλλους πόρους. Αυτό όμως πρέπει να γίνει στοχευμένα και με φειδώ, ώστε να μη διαταραχθεί η κυρίαρχη επιλογή για τη σωτηρία του τόπου.
Το πολιτικό άγχος είναι κατανοητό, αλλά δεν μπορεί και κυρίως δεν επιτρέπεται να επηρεάσει την πορεία των μεταρρυθμίσεων και την εφαρμογή της αναγκαίας πολιτικής που θα φέρει αποτελέσματα για αλλαγή σελίδας στη χώρα. Οσοι (λίγοι ευτυχώς) από τον κυβερνητικό συνασπισμό το έχουν γυρίσει στο... λεβέντικο, καιρός είναι να συνέλθουν και να ξαναδούν τις ευθύνες τους για το παρόν αλλά και για το πρόσφατο παρελθόν.
