Το απλουστευτικώς ευκολότερο θα
ήταν η Αθήνα να παραχωρήσει δικαίωμα χρήσεως του εθνικού της χώρου για
επεμβατικές επιχειρήσεις εναντίον του συριακού καθεστώτος. Με ό,τι αυτό
σημαίνει. Και κυρίως με ό,τι αυτό συνεπάγεται, που ενώ δεν μπορεί να
προσδιορισθεί επακριβώς, εντούτοις μπορεί εύκολα να γίνει αντιληπτό κι
επομένως να προβληματίσει αναλόγως.Πρωταρχικά να ξεκαθαρίσουμε ότι: το ταχύτερο που θα πέσει το
στυγνό καθεστώς του Ασαντ, το καλύτερο και για τους Σύρους και για την
περιοχή. Γιατί διαφορετικά η χώρα θα μετατραπεί σε απέραντο νεκροταφείο,
με τις προοπτικές της να βυθίζονται σε ποταμούς αίματος, ενώ η σύνολη
περιοχή θα βρεθεί σε κατάσταση μετασεισμικής αστάθειας. Επομένως και
νέων και άδηλων κινδύνων.
Να ξεκαθαρίσουμε όμως εκ παραλλήλου ότι τα καθεστώτα που επιθυμούν και που συνδράμουν στην ανατροπή της τυραννίδος (της Σαουδικής Αραβίας δηλαδή, του Κατάρ και των όμορων συμμάχων τους) δεν υπολείπονται σε αντιδημοκρατικές συμπεριφορές και σκοταδιστική βαναυσότητα. Κυβερνώντας με την τρομοκρατία της ισλαμικής χαντζάρας τούς λαούς που διαβιούν υπό τη σκιά της αδίστακτης μοναρχικής διοίκησης.
Αυτό που συμβαίνει στη Συρία δεν είναι άσχετο με την επιχείρηση ανατροπής μιας σειράς αραβικών καθεστώτων, με στόχο την αναδιάταξη των ισοζυγίων και της ανακατανομής επιρροών στην περιοχή.
Προκειμένου να διασφαλισθούν ευανάγνωστα στρατηγικά και άλλα συμφέροντα ισχυρών δυνάμεων που πάντοτε κηδεμόνευαν αυτή την εύφλεκτη γεωγραφία, για λόγους προφανείς, που οι πλείστοι συνάπτονται προς την οσμή των υδρογονανθράκων. Πέραν δε των περιφερειακών αυτών ανατροπών, συνυπάρχει και ανελίσσεται (ειδικότερα όσον αφορά το συριακό ηφαίστειο) δραστική τριβή και άδηλη συγκρουσιακή αντιπαλότητα ευρύτερων δυνάμεων. ΗΠΑ και στενοί ατλαντικοί της εταίροι αφ' ενός και Ρωσία - Κίνα (και βεβαίως Ιράν) αφ' ετέρου.
Σ' αυτή την αντιπαράθεση και την ανατασσόμενη σύγκρουση των ελεφάντων, αλίμονο στα παρατυχόντα ερίφια και στους αφελείς αμνούς που θα βρεθούν (εξ απρονοησίας ή και απλώς εκ γεωγραφικής ειμαρμένης) στα πόδια τους. Κάτι που βεβαίως θα θεωρηθεί (και είναι) μάλλον απλουστευτική προσέγγιση. Γιατί -όπως στην περίπτωση της Ελλάδος και της Κύπρου- τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα. Γιατί ούτε η εμπλοκή (που θ' αποσπούσε μάλλον την επιδοκιμασία της υπερδυνάμεως) είναι η σοφότερη επιλογή. Ούτε όμως και η κάθετη άρνηση και αποφυγή κάποιων καθόλου ευχερών αποφάσεων ενδεδειγμένη. Ούτε δηλαδή άνευ όρων και αναστολών σύμπραξη, αλλ' ούτε και απροβλημάτιστη προαπόρριψη κάποιων ενδεχόμενων (και κατ' ακρίβειαν βεβαίων) υποδείξεων για την παροχή διευκολύνσεων σε περίπτωση αναλήψεως επιχειρησιακών επιδρομών εναντίον της Συρίας. Οι οποίες και επίκεινται, όπως όλα δείχνουν.
Το παρελθόν εκδιδάσκει. Και υπάρχουν πολλά εν προκειμένω έωλα (εκ παθημάτων) μαθήματα, υποβοηθητικά για τη διαμόρφωση της αναγκαίας στρατηγικής διαχειρίσεως των εξελίξεων. Υπό το φως φυσικά των σημερινών δεδομένων και των επαυξημένων κινδύνων, από τυχόν εσφαλμένους χειρισμούς. Τέτοιους που είτε θα δυσαρεστούσαν τους εν όπλοις συμμάχους (αλλά και κάποιους εταίρους του ευρωπαϊκού φάσματος) είτε από την άλλη θα επέσυραν την οργή κάποιων αραβικών κρατών κι ευρύτερα χωρών του μουσουλμανικού τόξου. Που μόνον αστόχως θα υπετιμώντο. Και σε μια τέτοια περίπτωση, πρέπει να είμεθα έτοιμοι για το ανάλογο τίμημα.
Πέραν των ρωσικών αντιδράσεων. Οι οποίες και δεν μπορεί καθόλου να παραγνωρίζονται, γιατί στην προκειμένη περίπτωση ο ρωσικός παράγοντας είναι πρωτοβάθμιος παίχτης στο ανελισσόμενο γεωστρατηγικό παιχνίδι. Οταν μάλιστα για τον Ελληνισμό εκκρεμούν μείζονα εθνικά ζητήματα, που αποτελούν ουσιαστικά και την αχίλλειον υπό τις περιστάσεις πτέρνα του. Και κανένας δεν μπορεί επιπολαίως να προεξοφλεί τους τρόπους και κυρίως την ένταση τέτοιων αντιδράσεων. Με την Αγκυρα πάντοτε να ενεδρεύει για να εκμεταλλευθεί κάθε περίσταση, ενθυλακώνοντας ανάλογο μέρισμα.
Εάν λοιπόν επρόκειτο να συνοψίσουμε αυτούς τους προβληματισμούς, θα λέγαμε: Απαιτείται από πλευράς μας (Αθήνα και Λευκωσία ως των δύο κρατικών κέντρων του Ελληνισμού) άσκηση (στρατηγικής) ισορροπίας επί κενού και χωρίς καθόλου δίχτυ ασφαλείας! Που απαιτεί συνεμπλοκή τέτοια που να μη μας εκθέτει (και να μας θυματοποιεί), αλλά και απεμπλοκή στο βαθμό που δεν θα δίδει λαβή παρεξηγήσεων στους επελαύνοντες παίκτες σ' αυτή την πολυαίμακτη σκακιέρα...
Να ξεκαθαρίσουμε όμως εκ παραλλήλου ότι τα καθεστώτα που επιθυμούν και που συνδράμουν στην ανατροπή της τυραννίδος (της Σαουδικής Αραβίας δηλαδή, του Κατάρ και των όμορων συμμάχων τους) δεν υπολείπονται σε αντιδημοκρατικές συμπεριφορές και σκοταδιστική βαναυσότητα. Κυβερνώντας με την τρομοκρατία της ισλαμικής χαντζάρας τούς λαούς που διαβιούν υπό τη σκιά της αδίστακτης μοναρχικής διοίκησης.
Αυτό που συμβαίνει στη Συρία δεν είναι άσχετο με την επιχείρηση ανατροπής μιας σειράς αραβικών καθεστώτων, με στόχο την αναδιάταξη των ισοζυγίων και της ανακατανομής επιρροών στην περιοχή.
Προκειμένου να διασφαλισθούν ευανάγνωστα στρατηγικά και άλλα συμφέροντα ισχυρών δυνάμεων που πάντοτε κηδεμόνευαν αυτή την εύφλεκτη γεωγραφία, για λόγους προφανείς, που οι πλείστοι συνάπτονται προς την οσμή των υδρογονανθράκων. Πέραν δε των περιφερειακών αυτών ανατροπών, συνυπάρχει και ανελίσσεται (ειδικότερα όσον αφορά το συριακό ηφαίστειο) δραστική τριβή και άδηλη συγκρουσιακή αντιπαλότητα ευρύτερων δυνάμεων. ΗΠΑ και στενοί ατλαντικοί της εταίροι αφ' ενός και Ρωσία - Κίνα (και βεβαίως Ιράν) αφ' ετέρου.
Σ' αυτή την αντιπαράθεση και την ανατασσόμενη σύγκρουση των ελεφάντων, αλίμονο στα παρατυχόντα ερίφια και στους αφελείς αμνούς που θα βρεθούν (εξ απρονοησίας ή και απλώς εκ γεωγραφικής ειμαρμένης) στα πόδια τους. Κάτι που βεβαίως θα θεωρηθεί (και είναι) μάλλον απλουστευτική προσέγγιση. Γιατί -όπως στην περίπτωση της Ελλάδος και της Κύπρου- τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα. Γιατί ούτε η εμπλοκή (που θ' αποσπούσε μάλλον την επιδοκιμασία της υπερδυνάμεως) είναι η σοφότερη επιλογή. Ούτε όμως και η κάθετη άρνηση και αποφυγή κάποιων καθόλου ευχερών αποφάσεων ενδεδειγμένη. Ούτε δηλαδή άνευ όρων και αναστολών σύμπραξη, αλλ' ούτε και απροβλημάτιστη προαπόρριψη κάποιων ενδεχόμενων (και κατ' ακρίβειαν βεβαίων) υποδείξεων για την παροχή διευκολύνσεων σε περίπτωση αναλήψεως επιχειρησιακών επιδρομών εναντίον της Συρίας. Οι οποίες και επίκεινται, όπως όλα δείχνουν.
Το παρελθόν εκδιδάσκει. Και υπάρχουν πολλά εν προκειμένω έωλα (εκ παθημάτων) μαθήματα, υποβοηθητικά για τη διαμόρφωση της αναγκαίας στρατηγικής διαχειρίσεως των εξελίξεων. Υπό το φως φυσικά των σημερινών δεδομένων και των επαυξημένων κινδύνων, από τυχόν εσφαλμένους χειρισμούς. Τέτοιους που είτε θα δυσαρεστούσαν τους εν όπλοις συμμάχους (αλλά και κάποιους εταίρους του ευρωπαϊκού φάσματος) είτε από την άλλη θα επέσυραν την οργή κάποιων αραβικών κρατών κι ευρύτερα χωρών του μουσουλμανικού τόξου. Που μόνον αστόχως θα υπετιμώντο. Και σε μια τέτοια περίπτωση, πρέπει να είμεθα έτοιμοι για το ανάλογο τίμημα.
Πέραν των ρωσικών αντιδράσεων. Οι οποίες και δεν μπορεί καθόλου να παραγνωρίζονται, γιατί στην προκειμένη περίπτωση ο ρωσικός παράγοντας είναι πρωτοβάθμιος παίχτης στο ανελισσόμενο γεωστρατηγικό παιχνίδι. Οταν μάλιστα για τον Ελληνισμό εκκρεμούν μείζονα εθνικά ζητήματα, που αποτελούν ουσιαστικά και την αχίλλειον υπό τις περιστάσεις πτέρνα του. Και κανένας δεν μπορεί επιπολαίως να προεξοφλεί τους τρόπους και κυρίως την ένταση τέτοιων αντιδράσεων. Με την Αγκυρα πάντοτε να ενεδρεύει για να εκμεταλλευθεί κάθε περίσταση, ενθυλακώνοντας ανάλογο μέρισμα.
Εάν λοιπόν επρόκειτο να συνοψίσουμε αυτούς τους προβληματισμούς, θα λέγαμε: Απαιτείται από πλευράς μας (Αθήνα και Λευκωσία ως των δύο κρατικών κέντρων του Ελληνισμού) άσκηση (στρατηγικής) ισορροπίας επί κενού και χωρίς καθόλου δίχτυ ασφαλείας! Που απαιτεί συνεμπλοκή τέτοια που να μη μας εκθέτει (και να μας θυματοποιεί), αλλά και απεμπλοκή στο βαθμό που δεν θα δίδει λαβή παρεξηγήσεων στους επελαύνοντες παίκτες σ' αυτή την πολυαίμακτη σκακιέρα...
