—Οι ιδέες δεν δολοφονούνται! είχε και μια... προέκταση:
—Οι ιδεολόγοι όμως; χωρίς -με την πάροδο του χρόνου- ερωτηματικό απορίας:
—Οι ιδεολόγοι και δολοφονούνται και απομονώνονται και λοιδορούνται.
Στην εφηβεία μας αντιμετωπίσαμε την Τουρκανταρσία, αλλά μοναχικός ήταν ο δρόμος του Β. Λυσσαρίδη και του Ιχσάν Αλί.Δέκα χρόνια αργότερα, στη φρικτή αναδίπλωσή μας, βρήκαμε αποκούμπι την Αντίσταση του Γιατρού.
Πριν δέκα χρόνια, είχαμε και μια -σχεδόν μεταφυσική- εξήγηση της επιβίωσης του Β. Λυσσαρίδη: Για να γλιτώσει η Κύπρος από του Χάνεϊ τα δόντια.
Τώρα; Εμείς κοντά στη σύνταξη και ο Γιατρός στην ηλικία του -μην τον ματιάσει κάποιος βάσκανος οφθαλμός- έχουμε τη... συνταγή του -και- για τη χρεοκοπία;
Νωρίς -για όσους είχαν αυτιά- μίλησε ο Β. Λυσσαρίδης και για τις συνέπειες του Μεταποικισμού και για την αξιοποίηση των εμπλεκομένων συμφερόντων.
Για τον Ποιητή που έφυγε και τον Ποιητή που μένει, διαχρονική η «Οφειλή» του Τ. Πατρίκιου:
«Μέσα από τόσο θάνατο που έπεσε και πέφτει,
πολέμους, εκτελέσεις, δίκες, θάνατο κι άλλο θάνατο,
αρρώστια, πείνα, τυχαία δυστυχήματα,
δολοφονίες από πληρωμένους εχθρών και φίλων,
συστηματική υπόσκαψη κι έτοιμες νεκρολογίες,
είναι σαν να μου χαρίστηκε η ζωή που ζω.
Δώρο της τύχης, αν όχι κλοπή απ’ τη ζωή άλλων,
γιατί η σφαίρα που τής γλίτωσα δε χάθηκε
μα χτύπησε το άλλο κορμί που βρέθηκε στη θέση μου.
Έτσι σαν δώρο που δεν άξιζα μού δόθηκε η ζωή
κι όσος καιρός μού μένει
σαν οι νεκροί να μού τον χάρισαν
για να τούς ιστορήσω».
