Η Ουάσιγκτον με τη φθίνουσα βούληση και δυνατότητα για απευθείας παρέμβαση στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και πολύ περισσότερο οι Βρυξέλλες με την ΕΕ βυθισμένη στην εσωστρέφεια της κρίσης είχαν προφανώς καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν πρέπει να παγιωθεί μία ισχυρή, ανεξέλεγκτη και κυρίως προσωποπαγής εξουσία του Πολιτικού Ισλάμ. Μέσα από αυτήν τη θεώρηση στήριξαν την εξέγερση των πολιτών στην Τουρκία και την Αίγυπτο, με στόχο όχι την ανατροπή αλλά τον περιορισμό της παντοδυναμίας του Ερντογάν και του Μόρσι.
Σε ό,τι αφορά την Τουρκία, υπάρχει μία ανήσυχη αναμονή, καθώς ο Ερντογάν δεν έχει απαντήσει ακόμη πολιτικά στην πρώτη σημαντική αμφισβήτησή του, ενώ η χώρα εμφανίζεται απομονωμένη στους περιφερειακούς συσχετισμούς και ο ορίζοντας της οικονομίας σκοτεινιάζει. Σε ό,τι αφορά την Αίγυπτο, η δυναμική των εξελίξεων είναι εκτός ελέγχου, με τον Μόρσι και τη Μουσουλμανική Αδελφότητα να έχουν τεθεί από τον Στρατό εκτός του πλαισίου της μεταβατικής περιόδου.
Η προοπτική ενός παρατεταμένου εμφυλίου πολέμου στην Αίγυπτο προκαλεί πανικό στην Ουάσιγκτον και το ερώτημα που τίθεται είναι αν ακόμη ο αμερικανικός παράγοντας έχει την παρεμβατική δυνατότητα και βούληση να συγκρατήσει τη στρατιωτική ηγεσία από μία επικίνδυνη φυγή προς τα εμπρός. Η λογική του διαίρει και βασίλευε, οι αδύναμες κυβερνήσεις και η ισχυρή πίεση από την αντιπολίτευση είναι επιλογές που με τα σημερινά δεδομένα είναι ανεφάρμοστες στον αραβομουσουλμανικό κόσμο.
Οι πραγματικές επιλογές είναι από τη μία μεριά ένα πολιτικό Ισλάμ πολύ πιο παραδοσιακό και συντηρητικό από ό,τι το ΑΚΡ του Ερντογάν στην Τουρκία και από την άλλη μία ανοιχτή ή και συγκεκαλυμμένη στρατιωτική δικτατορία, που παραπέμπει περισσότερο στην Αλγερία μετά το 1992 παρά στην Αγκυρα, όπου μέχρι πριν από τρία χρόνια οι στρατηγοί συγκυβερνούσαν από το παρασκήνιο. Κοσμική στρατιωτική δικτατορία εναντίον πολιτικού Ισλάμ με ταυτόχρονη γενικευμένη σύγκρουση σουνιτών - σιιτών είναι μία εφιαλτική για την Ουάσιγκτον προοπτική.
kapopoulos@pegasus.gr- ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
